-πώς σε λένε είπαμε;
-Vanity, Vanity Fair με λένε.
Αγαθιάρα και βαθιά επαρχία και κολλητή εξωγήινων. Αλλιώς δεν εξηγείται. Γιατί ηλικιακά θα έπρεπε να είχε έρθει η ωρίμανση, η -maturity, η πολυπόθητη maturity. Kι η πολυπόθητη θα έπρεπε να με είχε ήδη διδάξει πως οι άνθρωποι διαβάζουν, αλλά οι λέξεις, εντελώς πτερόεντα, πάνε και χάνονται και στις καλύτερες των οικογενειών στριμώχνονται όλες μαζί στο κεφάλι κανενός δύστυχου.
Στα φόρτυ πολυσάμθινγκ μου θα έπρεπε να είχε γίνει κτήμα μου (και τα λοιπά) η γνώση πως οι άνθρωποι βλέπουν ταινίες και μετά δε θυμούνται ότι η Τζούλυ Κρίστι στο Ντάρλινγκ μένει μόνη κι έρημη και σαν την καλαμιά στον κάμπο και μια τρύπα στο νερό έκανε.
Γιατί αν οι άνθρωποι είχαν δει με προσοχή το Darling που ο John Schlesinger γύρισε το χίλια εννιακόσια εξηνταπέντε, θα ήξεραν καλά ότι όλα είναι κούφια και κύμβαλα αλαλάζοντα και μόνος σου θα μπεις στο αεροπλάνο για να πας στο πουθενά.
Κι ότι όσα εξώφυλλα και καμπάνιες και απομνημονεύματα και δωράκια
στους πτωχούληδες και γάμους με ιταλούς πρίγκηπες να κάνεις, αν ο στόχος είναι το τίποτα θα τον πετύχεις και θα πάρεις και μπόνους την αιώνια περιδίνηση.
Στο Darling η Κρίστι (που τάχα μου δεν πολυσυμπαθώ, αλλά έχει παίξει σ' όλες σχεδόν τις ταινίες που θα ήθελα για μπιζουκτερίσματα) είναι η κενή Nταιάνα. Αυτή η Νταιάνα ανεβαίνει σκαλοπάτια στο άνω κάτω Λονδίνο των σίξτις του περασμένου αιώνα, γίνεται σελέμπριτυ του τίποτα, παντρεύεται έναν πριγκηποτίποτα, κάνει φιλανθρωπίες του εντελώς τίποτα, φιγουράρει πρωτοσέλιδα στο τίποτα και στο τέλος όλα δείχνουν πως θα επιστρέψει στο γνώριμο στέκι της: το παραγεμισμένο τίποτα.
Πεντέξι να την έβλεπαν, πεντέξι να την πρόσεχαν στα τέλη του εικοστού σ' αυτή τη χώρα, κάτι θα είχε σωθεί. Αν την έβαζαν υποχρεωτικό επιλεγόμενο στα κάστινγκς και στα καλλιστεία του αντέννα νούμερο ένα και στα μεγκασκάι και την έδιναν δωράκι -βιντεοκασσέτα στους επιτυχόντες της βουλής, κάτι (λέω εγώ τώρα) θα είχαμε κερδίσει.
Αλλά εγώ είμαι αγαθιάρα και ντιπ επαρχία
και μόνο κάτι εξωγήινοι με κάνουνε παρέα.
σχόλια