Έχει πλέον καταντήσει κωμικοτραγικό το θέαμα των δήθεν «σοσιαλιστών» ανά τον κόσμο που, βουτηγμένοι στην ηθική κρίση και την προδοσία των ιδεών χάρη στις οποίες εξελέγησαν, μπλέκονται και σε ερωτικά σκάνδαλα. Το προηγούμενο ήταν του Μπιλ Κλίντον με τη Μόνικα Λουίνσκι το 1998, σε μια σαπουνόπερα που απασχόλησε επί μήνες τη διεθνή κοινή γνώμη. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ήταν η σειρά του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Ολάντ, που κορυφώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα με την έκδοση του βιβλίου της Βαλερί Τριερβελέρ, της απατημένης συντρόφου του Γάλλου Προέδρου.
Πριν μπλεχτεί στην «ανάρμοστη σχέση» με τη Μόνικα, που έκανε την πρακτική της στον Λευκό Οίκο, ο Κλίντον είχε κάνει μια μεγαλοπρεπή στροφή προς τα δεξιά, βάζοντας στην άκρη το φιλόδοξο σχέδιο για ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας και υιοθετώντας τις θέσεις των αντιπάλων του Ρεπουμπλικάνων. Φυσικά, δεν είναι ότι η στροφή αυτή τού αύξησε τη λίμπιντο: απλώς η απάρνηση ιδεών και συντρόφων με στόχο την παραμονή στην εξουσία με όλα τα μέσα τον αποξένωσε από αυτούς που τον είχαν στηρίξει. Όταν, λοιπόν, ξέσπασε το ερωτικό σκάνδαλο, δεν υπήρχε κανείς να τον υποστηρίξει.
Αυτή την ατμόσφαιρα ηθικής σήψης περιγράφει, έστω και αποσπασματικά, στο δικό της βιβλίο η Τριερβελέρ. Ένας Πρόεδρος που σταδιακά, μετά την εκλογή του τον Μάιο του 2012, απομακρύνεται από τη βάση του κόμματος και τους ψηφοφόρους του, την ώρα που σύμβουλοι χωρίς ηθικούς φραγμούς δημιουργούν γύρω του έναν αποπνικτικό, δήθεν προστατευτικό κλοιό. Στο πλαίσιο του Συντάγματος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας που του δίνει ισχυρότατες εξουσίες, ο Γάλλος Πρόεδρος σταδιακά μεταμορφώνεται σε έναν μικρό μονάρχη που ξεσπάει κάθε φορά που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τη δημοτικότητά του σε ελεύθερη πτώση, αλλά αισθάνεται παντογνώστης –αφού κανείς στον περίγυρο δεν τον αμφισβητεί– και «κύριος του κόσμου», καθώς μπορεί να μιλάει όποτε θέλει στο τηλέφωνο με τον «Μπαράκ» ή τον «Βλαντ» (Πούτιν).
Σύμφωνα με Γάλλους δημοσιογράφους, η Τριερβελέρ έχασε μια μοναδική ευκαιρία να γράψει ένα βιβλίο για την εξουσία και την κρίση της δημοκρατίας στη Γαλλία, αφού κανένας άλλος συντάκτης (έκανε και πολιτικό ρεπορτάζ πριν γίνει Πρώτη Κυρία) δεν έφτασε να ζήσει τόσο «από τα μέσα» τα παρασκήνιά της. Προτίμησε ένα πιπεράτο, εκδικητικό βιβλίο που πούλησε τις πρώτες μέρες περισσότερα αντίτυπα από τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι. Παρ' όλα αυτά, χρήσιμο, καθώς η ίδια αντιπαραβάλλει συνεχώς την ταπεινή καταγωγή της με αυτήν του πρώην συντρόφου της, που έχει σπουδάσει στα κολέγια τα οποία προετοιμάζουν την ελίτ και αντιμετωπίζει περιφρονητικά την «πλέμπα»: η κυριότερη αποκάλυψη του βιβλίου είναι ότι ο «σοσιαλιστής» Ολάντ δεν αγαπάει καθόλου τους φτωχούς, τους οποίους μάλιστα αποκαλεί «φαφούτηδες».
Τα φαινόμενο του ελιτισμού, της περιφρόνησης των αδυνάτων και της απομάκρυνσης της εξουσίας από την πραγματικότητα, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της προεδρικής Γαλλικής Δημοκρατίας. Στην πρωθυπουργική ελληνική, παραδείγματος χάριν, ο κ. Σαμαράς έπλεξε τις προάλλες, στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, το εγκώμιο του νοικοκυρέματος στα νοσοκομεία, τη στιγμή που στα τελευταία δεν υπάρχουν πλέον ούτε γάζες. Στη Γαλλία απλώς βγαίνουν κάποιοι άνθρωποι και τα λένε, όπως η Ντελφίν Μπατό, πρώην υπουργός Περιβάλλοντος της κυβέρνησης Ολάντ, της οποίας το βιβλίο Η Ανυπότακτη μόλις κυκλοφόρησε. Η Μπατό, την οποία, όταν συγκρούστηκε με τα λόμπι της Ενέργειας, ο Ολάντ αντικατέστησε με την πρώην σύζυγό του Σεγκολέν Ρουαγιάλ –ένα ακόμη δείγμα νεποτισμού–, βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο πιο βαθιά από την Τριερβελέρ: το βιβλίο της περιγράφει «πως στην κορυφή της εξουσίας κυριαρχεί η στενή σχέση με τα λόμπι και τους οικονομικά ισχυρούς, τους οποίους η Αριστερά υποτίθεται ότι πολεμάει».
Το 1999, έναν χρόνο μετά το σκάνδαλο Λουίνσκι, ο Κλίντον κατήργησε τον νόμο που μετά το Κραχ του 1929 διαχώριζε υποχρεωτικά τις εμπορικές τράπεζες από τις επενδυτικές: εδώ βρίσκεται η αιτία του γιγαντισμού του χρηματοπιστωτικού τομέα που είχε αποτέλεσμα την παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία ξέσπασε δέκα χρόνια μετά, το 2008. Αν ο Κλίντον ήταν να δικαστεί για κάτι, θα ήταν γι' αυτή την καταστροφική απόφαση, αλλά παραπέμφθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο για μια παράνομη σχέση που ήταν προσωπική του υπόθεση. Όπως στη Γαλλία, όπου ασχολούνται με την εκδίκηση της Τριερβελέρ, ενώ το θέμα θα έπρεπε να είναι ακριβώς η πλήρης υποταγή του Προέδρου τους στη Μέρκελ και στο χρηματοπιστωτικό λόμπι της Φρανκφούρτης που αυτή εκπροσωπεί, στο διεθνές κεφάλαιο και στο χρήμα.
O κ. Κούλογλου είναι διευθυντής του tvxs.gr.
σχόλια