«Και στο φινάλε χέστηκα αν θα γίνω Πρόεδρος της Γαλλίας!» ξεσπάει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ υποδυόμενος τον Ντομινίκ Στρος Καν στην ταινία «Καλώς Ήρθατε στην Νέα Υόρκη», η οποία προβάλλεται και στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Το «Καλώς Ήρθατε στην Νέα Υόρκη» αφηγείται την πτώση του ανθρώπου που έχοντας ανέλθει στο ύπατο οικονομικό αξίωμα του σημερινού κόσμου, στο τιμόνι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προαλειφόταν για αντίπαλος του Νικολά Σαρκοζί στις γαλλικές εκλογές του 2012. Με μία χαρισματική προσωπικότητα σαν τον Στρος Καν, οι σοσιαλιστές θα εκπορθούσαν –φαινόταν βέβαιο- με άνεση το προεδρικό μέγαρο. Η εντύπωση που επικρατούσε ήταν πως ο Στρος Καν είχε καλές πιθανότητες να δώσει στην Γαλλία νέα πνοή. Να αποκαταστήσει το χαμένο έναντι της Γερμανίας κύρος της. Και συν τοις άλλοις, να χειριστεί την οικονομική κρίση προς οφελος των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Ακόμα και η μοίρα της Ελλάδας –ισχυρίζονται πολλοί- θα ήταν διαφορετική εάν είχε εκλεγεί ο Ντομινίκ Στρος Καν.
Δικαιούται ένας πολιτικός να έχει σεξουαλικές ορμές και να τις εκδηλώνει; Συγχωρείται να μας υπενθυμίζει ότι εκτός από μυαλό και πυγμή διαθέτει και πέος - προσεχώς δε και αιδοίο, αν λάβουμε υπ'όψιν την κυριαρχία των γυναικών στην πολιτική σκηνή της Νότιας Αμερικής;
Ο Στρος Καν δεν αναμετρήθηκε ποτέ με τον Σαρκοζί. Η υποψηφιότητά του αναγγέλθηκε εν χορδαίς και οργάνοις, πριν όμως καν ξεκινήσει η προεκλογική του εκστρατεία, ο ίδιος βρέθηκε διαπομπευόμενος, κρατούμενος στις αμερικάνικες φυλακές. Αιτία ένα αριστοφανικό –για να μην πω ένα γελοίο- περιστατικό: Προτού αναχωρήσει από την Νέα Υόρκη για το Παρίσι, το πρωί της 14ης Μαίου του 2011, ο Στρος Καν επετέθη σεξουαλικά σε μια καμαριέρα ξενοδοχείου.
Μπήκε –ισχυρίζονται οι κατήγοροί του- η δυστυχής βιοπαλαίστρια στο δωμάτιο του για να καθαρίσει και τότε εκείνος ξεμπούκαρε εν στύσει από το ντουζ και αποπειράθηκε να την βιάσει, να την εξαναγκάσει έστω σε πεολειχία. Έντρομη η καμαριέρα ετράπη σε φυγή. Σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα, ο Στρος Καν αναχώρησε από το ξενοδοχείο, γευμάτισε σε εστιατόριο με την κόρη του και κατευθύνθηκε προς το αεροδρόμιο, όπου έμελλε να τον βγάλουν από το αεροπλάνο και να του φορέσουν χειροπέδες...
Εάν οι πολέμιοι του Στρος Καν έχουν δίκιο, ο παρολίγον Πρόεδρος της Γαλλίας ήταν ένα εξηνταπεντάχρονο σχεδόν αρσενικό ανίατα εθισμένο στο σεξ. Ένας εμμονικός γεροσάτυρος, ο οποίος δεν δίσταζε να προσβάλλει βάναυσα τη γενετήσια αξιοπρέπεια όχι μονάχα φτωχών καμαριέρων αλλά και ταλαντούχων νέων συγγραφέων, σαν κι εκείνη που κατήγγειλε ότι πήγε να του πάρει συνέντευξη και βρέθηκε να παλεύει για να συγκρατήσει το σουτιέν της.
Εάν πιστέψουμε τους υποστηρικτές του, ο Στρος Καν απλώς παγιδεύθηκε από μυστικές υπηρεσίες διατεταγμένες από τους πολιτικούς του αντιπάλους να τον καταστρέψουν. «Η ατζέντα του για την Προεδρία, το όραμά του για την Γαλλία τους τρόμαζε...»
Η υπεράσπιση του Στρος Καν τυπικά θριάμβευσε: Τρεις μήνες μετά τη σύλληψη του, η εισαγγελία της Νέας Υόρκης ζήτησε να αποσυρθούν οι εις βάρος του κατηγορίες, επειδή η αξιοπιστία της καμαριέρας είχε πληγεί λόγω ψευδών της δηλώσεων στις καταθέσεις της. Στο μεταξύ όμως, το κύρος του Στρος Καν είχε ανεπανόρθωτα τρωθεί. Το τρένο της Προεδρίας είχε χαθεί...
Η περίπτωση Στρος Καν, στημένη ή όχι, εγείρει τα ίδια περίπου ερωτήματα με το σκάνδαλο Μπιλ Κλίντον–Μόνικα Λεβίνσκι, ακόμα και με την παγίδα που αποπειράθηκε να στήσει η βρωμερότερη εν Ελλάδι δημοσιογραφία στον υποψήφιο δήμαρχο του Σύριζα, Γαβριήλ Σακελαρίδη: Δικαιούται ένας πολιτικός να έχει σεξουαλικές ορμές και να τις εκδηλώνει; Συγχωρείται να μας υπενθυμίζει ότι εκτός από μυαλό και πυγμή διαθέτει και πέος - προσεχώς δε και αιδοίο, αν λάβουμε υπ'όψιν την κυριαρχία των γυναικών στην πολιτική σκηνή της Νότιας Αμερικής;
Η πιο προχωρημένη άποψη ισχυρίζεται πως ένας ελευθεριάζων ηγέτης όχι απλώς δεν βλάπτει αλλά αντιθέτως ωφελεί την κοινωνία, δίνοντάς της ένα μήνυμα απελευθέρωσης. Πως το περίφημο νεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου προς την Δήμητρα Λιάνη στη σκάλα του αεροπλάνου, παρότρυνε συμβολικά όλους τους παγιδευμένους σε νεκρούς γάμους Έλληνες –άνδρες και γυναίκες- να σπάσουν τα δεσμά τους και να αναζητήσουν τον έρωτα.
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ –εξαιρετικός στο «Καλώς Ήρθατε στην Νέα Υόρκη»- δίνει με τον καταληκτικό μονόλογό του μια καθαρά υπαρξιακή διάσταση στο δράμα του Στρος Καν. Τον εμφανίζει σαν βασιλιά της μοναξιάς. Σαν άνθρωπο βαθιά πικραμένο και ακυρωμένο. Με γοητεύουν τέτοιοι ήρωες. Επ'ουδενί ωστόσο θα'θελα να με κυβερνούν.
Η συντηρητική αντίληψη βρίσκει παρόμοιες συμπεριφορές όχι απλώς αντιαισθητικές αλλά και επικίνδυνες. Ένας πολιτικός που η λίμπιντο του ξεχειλίζει, αδυνατεί να συγκεντρωθεί στην άσκηση των καθηκόντων του κι ακόμα περισσότερο να διατηρήσει την ανεξαρτησία σκέψης και πράξης. Είναι ευεπίφορος σε κάθε ερωτικό κάλεσμα, έτοιμος να μοιραστεί το κρεββάτι και -γιατί όχι;- και τις σκέψεις και τα μυστικά του (που συχνά είναι και κρατικά μυστικά) με όποιον θα τον διαγείρει. Ένας ηδονιστής πολιτικός δεν διαφέρει στην ουσία από έναν αλκοολικό ή από έναν εθισμένο τζογαδόρο. Ακόμα χειρότερα, εκμεταλλεύεται στυγνά τη θέση εξουσίας που κατέχει για να προσποριστεί σεξουαλικές απολαύσεις. Η δύναμη –το έχει πει κι ο Χένρυ Κίσσινγκερ- αποτελεί το ισχυρότερο αφροδισιακό.
Η τρίτη γνώμη –την οποίαν προσωπικά υποστηρίζω- είναι πως ο οποιοσδήποτε πολίτης, πόσω δε μάλλον εκείνος που κατέχει ή διεκδικεί δημόσιο αξίωμα, οφείλει να διαφυλάσσει ως κόρην οφθαλμού την ιδιωτική του ζωή. Δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο εάν ο εντολοδόχος μου στο Κοινοβούλιο, στον Δήμο, στο Μέγαρο Μαξίμου γουστάρει να συνουσιάζεται με καμαριέρες, καλόγριες ή με φωτομοντέλα. Εάν όμως από εκφραστής κι ενσαρκωτής της λαϊκής βούλησης, καταντήσει πρωταγωνιστής ροζ σκανδάλων, εάν αφεθεί –κατά την παλιά έκφραση- «να τον κρεμάσουν στα μανταλάκια», τότε θα κατακρυμνισθεί στα μάτια μου. Δέχομαι ευχαρίστως ότι ο Ντομινίκ Στρος Καν έπεσε θύμα πλεκτάνης. Τόσο το χειρότερο για τον ίδιο. Ο επίδοξος Πρόεδρος της Γαλλίας έχει υποχρέωση να μην αφήνει κανέναν να τον παγιδεύσει.
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ –εξαιρετικός στο «Καλώς Ήρθατε στην Νέα Υόρκη»- δίνει με τον καταληκτικό μονόλογό του μια καθαρά υπαρξιακή διάσταση στο δράμα του Στρος Καν. Τον εμφανίζει σαν βασιλιά της μοναξιάς. Σαν άνθρωπο βαθιά πικραμένο και ακυρωμένο. Με γοητεύουν τέτοιοι ήρωες. Επ'ουδενί ωστόσο θα'θελα να με κυβερνούν.
Η ειρωνεία της τύχης για τους Γάλλους, είναι πως ο Φρανσουά Ολάντ, που επελέγη και εξελέγη ως λύση ανάγκης μετά την πτώση του Στρος Καν, αποδεικνύεται εξίσου μουνόδουλος με τον Ντομινίκ. Μείον το γοητευτικό ταμπεραμέντο. Μείον –κυρίως- την πολιτική ικανότητα...
σχόλια