Η Κατερίνα Βουτσινά γράφει "σε πρώτο ενικό", στα ΝΕΑ για κάποιες ανθρώπινες στιγμές στο απάνθρωπο κέντρο της πόλης.
"Εβαλε το χέρι στην τσέπη ψάχνοντας λίγα ψιλά. Λύγισε ελαφρά τα γόνατα ισορροπώντας πάνω στα κόκκινα ψηλοτάκουνά της. Υστερα, έσκυψε και άφησε τα κέρµατα να πέσουν µέσα στο πλαστικό δοχείο της ηλικιωµένης γυναίκας. Οδός Πειραιώς. Πρωί Τετάρτης. Η νεαρή ιερόδουλη φορά ένα έντονο κόκκινο κοντό φόρεµα που µαγνητίζει τα βλέµµατα των περαστικών. Περνώντας στο απέναντι πεζοδρόµιο σταµατά µπροστά από την ηλικιωµένη άστεγη. Αφήνοντας τα κέρµατα να πέσουν χαµογελά ελαφρά. Η άστεγη - ακίνητη µε το πρόσωπο να ακουµπά το πεζοδρόµιο - δεν την έχεικαν αντιληφθεί.
Στέκοµαι για λίγο παρακολουθώντας τη σκηνή και ύστερα συνεχίζω προς την Αγίου Κωνσταντίνου. Και εκεί ίδια εικόνα, διαφορετικοί πρωταγωνιστές. Ενα ζευγάρι µεταναστών περιεργάζονται τον µεσήλικο άστεγο που κοιµάται πάνω σε χαρτόνι. ∆ίπλα στο κουλουριασµένο σώµα του ο σκύλος του - ένα µεγαλόσωµο λυκόσκυλο - κάθεται ήρεµος, συνηθισµένος από τους περαστικούς, µε το λουρί του δεµένο στα κολονάκια του πεζοδροµίου. Σταµατούν, κάτι σχολιάζουν - δεν ξέρω τι - και αποχωρούν. Η κοινωνική υπηρεσία του ∆ήµου Αθηναίων µοιράζει καθηµερινά 3.000 µερίδες στο συσσίτιο. Οπως λένε οι υπεύθυνοι, το πλήθος που περιµένει σε αυτές τις ουρές εναλλάσσεται καθηµερινά: Ελληνες, µετανάστες, ιερόδουλες και συχνά ολόκληρες οικογένειες. Μια πρωινή βόλτα στην Οµόνοια αρκεί για να ανακαλύψει κανείς το κέντρο και όχι µόνο το γκέτο. Εκεί όπου η εξαθλίωση, η βρωµιά, τα ναρκωτικά, οι κλοπές υπάρχουν και οι άνθρωποι συνυπάρχουν".
σχόλια