Είμαι ο λαός (I'm the People)
Τι σημαίνει "βιώνω την επανάσταση" για έναν κάτοικο ενός χωριού κοντά στο Λούξορ ;
Η Morgane Lory παρουσιάζει την πρώτη μεγάλη ταινία της γαλλο-λιβανέζας σκηνοθέτριας Anna Roussillon στο ιντερνετικό περιοδικό La revue Bancal (revue-bancal.fr) :
"Γυρισμένη ανάμεσα στο Γενάρη του 2011 και το καλοκαίρι του 2013, η ταινία [I'm the People] συνδυάζει διαφορετικές χρονικότητες : λαϊκές εξεγέρσεις και πτώσεις κυβερνήσεων αναμιγνύονται με την κοινωνική και οικογενειακή ζωή μέσα από τις τηλεοπτικές εικόνες, χωρίς να διαταράσσεται φαινομενικά ο κύκλος των εποχών και της καθημερινότητας. Ο κόσμος πηγαίνει στα χωράφια, ανοίγει ένα μύλο, παιδιά γεννιούνται και γέροι πεθαίνουν, την ίδια ώρα που η τηλεόραση μετακινείται από δωμάτιο σε δωμάτιο, ανάλογα με τις διακοπές ρεύματος και την οργάνωση της συλλογικής ζωής. 'Οπως εξηγεί ο Φαράζ στα παιδιά του : παλαιότερα, σε περίοδο πένθους, σταματούσαμε να βλέπουμε τηλεόραση επί ένα χρόνο - αλλά αυτό γινόταν πριν πολύ πολύ καιρό.
Σε αντίστιξη με την φαινομενική αυτή ακινησία, ένας άλλος, βαθύτερος κυματισμός, τροφοδοτεί την ταινία : η πολιτική σκέψη του Φαράζ. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε εκρήξεις ενθουσιασμού και βαριές σιωπές, ανάμεσα στη διάθεση για προσχώρηση και την απόρριψη. Οι ελπίδες και οι αμφιβολίες μιας ατομικής συνείδησης μεταβάλλονται όσο εξελίσσονται τα γεγονότα και οι συζητήσεις με τους γύρω του.
(...) Η ταινία αναδεικνύει κι άλλες συναρπαστικές πτυχές αυτής της μικροκοινωνίας : ο ρόλος των γυναικών και το δικαίωμα που διεκδικούν ή όχι για να μιλήσουν για τα δημόσια ζητήματα, η εμφάνιση ενός πολιτικού φανταστικού στα παιδιά, η σχέση με τη θρησκεία, η οικονομική στενότητα, όλα αυτά τα θέματα διαχειρίζονται με λεπτότητα, αποφεύγοντας το σκόπελο του εθνοκεντρισμού, αλλά και της γοητείας που θα μπορούσε να ασκήσει ένας υποτιθέμενος εξωτισμός της αιγυπτιακής αγροτικής ζωής (...)
"I'm the People", μακριά από την πλατεία Ταχρίρ.
Από τον Pierre Haski (rue89.nouvelobs.com) :
"(...) Η Anna Roussillon μεγάλωσε στην Αίγυπτο και μιλάει άπταιστα τη γλώσσα. Είχε μία προνομιακή σχέση με τον Φαράζ, έναν αγρότη ενός χωριού της κοιλάδας του Νείλου, κοντά στο Λούξορ, μακριά, πολύ μακριά από την πρωτεύουσα, σ' αυτή την αιώνια Αίγυπτο όπου οι φελλάχοι ζουν και εργάζονται αντιμετωπίζοντας την πλήρη αδιαφορία μιας πρωτεύουσας που παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά.
Η ίδια εξηγεί πολύ ωραία :
"Δεν πήγα εκεί επειδή ήθελα να γυρίσω μια ταινία για την επανάσταση από απόσταση, έκανα μια ταινία για την επανάσταση από κει που ήμουν, με τους ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμουν και που ήθελα να ακούσω, να μου πουν τι σήμαινε γι' αυτούς."
Το αποτέλεσμα είναι στους αντίποδες των πυρετωδών λόγων της πλατείας Ταχρίρ, των πορτρέτων των μπλόγκερς που γοήτευσαν τη Δύση, ή και των ονείρων δημοκρατικής ουτοπίας που ξεσήκωσαν τον κόσμο. Στο χωριό, αυτό που μετράει πριν απ' όλα, είναι να ξέρεις αν η τιμή της μπουκάλας υγραερίου θα αυξηθεί κι αν η χώρα θα παραμείνει σταθερή.
Πέρα απ' αυτό το λοξό βλέμμα πάνω στη επανάσταση, πρόκειται επίσης για μια καταπληκτική κατάδυση στη ζωή των αιγυπτίων χωρικών, η οποία δεν άλλαξε ιδιαίτερα από καθεστώς σε καθεστώς, αν εξαιρέσουμε την εμφάνιση των κινητών. Οι ίδιοι έχουν έναν εντελώς δικό τους τρόπο να αναλύουν τα γεγονότα, τα οποία υφίστανται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό' τι τα διαμορφώνουν.
Το πείραμα της Anna Roussillon είναι μοναδικό (...)"
σχόλια