Το "Homesman" του Τόμι Λι Τζόουνς ανανεώνει την πίστη μας σε ένα είδος τόσο παλιό όσο και το σινεμά, και η "Εξαφάνιση της Έλινορ Ρίγκμπι" παλεύει με την ταλαιπωρημένη αισθηματική ιστορία, αλλά και την δραστικά ελαττωμένη διάρκεια της.
Η Εξαφάνιση της Έλινορ Ρίγκμπι, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Νεντ Μπένσον, είναι μια παράξενη περίπτωση για τα αμερικανικά δεδομένα παραγωγής και διανομής.
Στο φεστιβάλ του Τορόντο, προβλήθηκε στην ολοκληρωμένη του εκδοχή, δηλαδή και τα 193 λεπτά διάρκειας, που χωρίζονταν σε δυο μέρη και εξέταζαν την οπτική γωνία της Έλινορ και του Κόνορ χωριστά και αναδρομικά, σχεδόν αμέσως μετά από την απόπειρα της να αυτοκτονήσει- μαθαίνουμε σταδιακά για ποιόν λόγο. Τα ευδιάκριτα Him και Her αντικαταστάθηκαν πλέον από τον τίτλο Them και το περίφημο point of view, που τόσο πολύ προσέχουν όσοι θέλουν να αφηγηθούν σωστά και στρωτά μια ιστορία, ανακατεύθηκε με έναν τρόπο που μοιάζει κοινός και τετριμμένος, ειδικά στο αμερικάνικο σινεμά.
Αν και μαθαίνουμε πως η ταινία θα παιχτεί σε περιορισμένο κύκλωμα στην αρχική εκδοχή, εμείς στις Κάννες, στο τμήμα Un Certain Regard, είδαμε το κατά 68 λεπτά πιο συντομευμένο φιλμ, που περιέχει ευαίσθητες παρατηρήσεις για το εσωστρεφές πένθος, καλές στιγμές, ειδικά από τον Τζέϊμς Μακαβόϊ στο ρόλο του ερωτευμένου συζύγου Κόνορ, αλλά και της σπουδαίας Βαϊόλα Ντέϊβις ως μέντορα της θλιμμένης συζύγου Έλινορ στο κολέγιο, αλλά τίποτε παραπάνω πάνω στο αισθηματικό δράμα, που γλυτώνει μεν από τις παγίδες του μελοδράματος (ειδικά λόγω του θανατερού θέματος) αλλά δεν προσθέτει σε εξυπνάδα, καθώς η όποια πρωτοτυπία της διπλής ματιάς χάθηκε στο μυαλό του διανομέα Χάρβεϊ Γουάϊνσταϊν, ο οποίος μετά το κάζο του Grace, προβλέπω να κάνει ότι εκείνος θέλει, χωρίς πολλές αντιρρήσεις από τους φίλους του τους σκηνοθέτες.
=========
Ο Τόμι Λι Τζόουνς επιστρέφει στις Κάννες και το επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα μετά τις Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα, με μια ακόμη εξαιρετική ελεγεία πάνω στην Άγρια Δύση. Μπορεί να υπάρχουν άλογα, Ινδιάνοι και καουμπόϊς, αλλά μην του μιλήσετε για Γουέστερν. Αλλά επειδή ο γκρινιάρης, βαρύς και απρόθυμος με τον Τύπο Τόμι Λι Τζόουνς ήταν ασυνήθιστα ευχάριστος σήμερα το πρωί απέναντι στους δημοσιογράφους, και μάλιστα τους ευχαρίστησε για την υπομονή και την καλοσύνη τους να ρωτάνε στα αγγλικά και να δέχονται αγγλόφωνες απαντήσεις, χαρακτήρισε την ταινία του "ιδιότυπο γουέστερν" και αντίθετα με την ουδέτερη πρακτική πολλών συμπατριωτών του, παραδέχτηκε επίσης πως το Homesman είναι μια πολιτική ταινία. "Όσο γράφαμε το σενάριο, και γυρίζαμε την ταινία, σκεφτόμασταν την επεκτατική πολιτική της χώρας δυτικά του Μισισιπή αλλά και την υποτακτική θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας", δήλωσε προλαβαίνοντας την συμπληρωματική ερώτηση ενός δημοσιογράφου, προσθέτοντας πως είναι σίγουρος πως όλες οι κυρίες που ήταν παρούσες στην αίθουσα έχουν έστω και μια φορά στη ζωή τους "υποτιμηθεί" λόγω του φύλου τους.
Στην ταινία, μια θεοσεβούμενη, ανύπαντρη, δυνατή γυναίκα θέλει να συνοδεύσει τρεις γυναίκες που έχουν χάσει τα λογικά τους προς τα ανατολικά, και ζητάει τη βοήθεια ενός περιπλανώμενου αλήτη, που συμφωνεί για τα λεφτά και μόνο. Η Χίλαρι Σουάνκ, στον καλύτερο της ρόλο μετά τους δυο που της χάρισαν τα Όσκαρ της, και ο Τόμι Λι Τζόουνς, πρωταγωνιστούν και συγκινούν, σε ένα μεγάλο καστ που περιλαμβάνει ως και τη Μέριλ Στριπ, σε μια μικρή, μάλλον φιλική συμμετοχή. Οι αρετές που είδαμε στις Τρεις Ταφές είναι εδώ: η λιτή και στοχαστική αφήγηση που φέρνει περισσότερο στο στιλ του ξεχωριστού Meek's Cutoff της Κέλι Ράϊνχαρτ που δυστυχώς δεν είδαμε ποτέ στην Ελλάδα, παρά στο φορτωμένο νεο-γουέστερν 3:10 To Yuma. Το Homesman είναι ακόμη πιο κοντά στον θεατή από τις Τρεις Ταφές και ισορροπεί χωρίς πρόβλημα τη μαύρη κωμωδία, κυρίως με την ευέλικτη έκφραση του ηθοποιού Τζόουνς, και τα ψήγματα του κώδικα του είδους, όπως φαίνεται να τα γνωρίζει ενστικτωδώς ο σκηνοθέτης Τζόουνς.
Η φεμινιστική καρδιά της ταινίας φαντάζομαι πως δεν θα αφήσει ασυγκίνητη την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Τζέϊν Κάμπιον, όταν έρθει η ώρα του απολογισμού και των αποφάσεων για τα βραβεία.
σχόλια