Η Βίκη Βελλοπούλου σπούδαζε γαλλική φιλολογία αλλά στην πορεία κατάλαβε ότι θέλει να ασχοληθεί με το σινεμά. Έτσι άλλαξε τις σπουδές της. Με το ντοκιμαντέρ ασχολείται από τότε που βρέθηκε στη Γαλλία για μεταπτυχιακό και το πρώτο που γύρισε ήταν μια καταγραφή ανθρώπων που ασχολούνται με μπονσάι. Το 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα για να κάνει μία ταινία μικρού μήκους και έτσι ξεκίνησε ένα «ταξίδι» που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα γοητευτικό. Από τότε έχει κάνει πολλές ταινίες και διάφορα ντοκιμαντέρ. Τα ταξίδια ήταν πάντα μέρος της ζωής της έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτά. Είχε την τύχη να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο όταν η ταινία της «Αρκούδα» επιλέχτηκε να παιχτεί σε διάφορα φεστιβάλ σε 35 χώρες του κόσμου.
«Πάντα ήμουν του ταξιδιού και αυτό μου έφερε πολλούς προβληματισμούς και απορίες για πολλά πράγματα που δεν αφορούν τον δικό μας πολιτισμό αλλά άλλους», λέει. Η απορία για άλλους πολιτισμούς την έκαναν να πει αμέσως ναι σε μία πρόταση που της έκανε η Actionaid για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την κλειτοριδεκτομή.
«Όταν με προσέγγισε η Actionaid μου φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον το θέμα και άρχισα αμέσως έρευνα. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μελέτησα φακέλους της Ουνέσκο, έκανα μεγάλη έρευνα στο ίντερνετ και έμαθα πολλά πράγματα για την κλειτοριδεκτομή. Ήθελα να καταλάβω γιατί το κάνουν και σε τι έκταση συμβαίνει. Γίνονται έξι χιλιάδες κλειτοριδεκτομές το χρόνο σε όλον τον κόσμο. Τα περισσότερα περιστατικά συμβαίνουν στην Αφρική, αλλά γίνονται και στην Ασία αλλά και στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη είναι παράνομη, αλλά την κάνουν μειονότητες που προέρχονται από περιοχές που υπάρχει αυτό το έθιμο, για να συνεχίσουν την παράδοση.
Το γιατί δεν μπορούσα να το καταλάβω από τις έρευνες. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους για να γίνει το ντοκιμαντέρ, θέλαμε να μάθουμε γιατί ο συγκεκριμένος πολιτισμός έχει αυτό το έθιμο. Πολύ σύντομα βρεθήκαμε με το συνεργείο στο αεροπλάνο και ταξιδεύαμε για Κένυα. Πήγαμε σε μία περιοχή πολύ απομονωμένη, όπου ζούσε η φυλή των Κοκότ. Οι άνθρωποι της φυλής αυτής λόγω της γεωγραφικής τους απομόνωσης έχουν παραμείνει πολύ άγριοι και προσκολλημένοι στα έθιμά τους και η κλειτοριδεκτομή είναι ένα από αυτά.
Όταν φτάσαμε στην περιοχή με συνοδεία των ανθρώπων της Actionaid ξεκινήσαμε το γύρισμα και την συναναστροφή με τον κόσμο. Οι άνθρωποι δεν ήταν καθόλου δύσκολοι, ήταν πάρα πολλοί ανοιχτοί και δέχονταν να μιλήσουν για την κλειτοριδεκτομή και να μοιραστούν μαζί μας τις τελετές που κάνουν. Δεν είναι κάτι για το οποίο ντρέπονται, είναι πολύ περήφανοι γι’ αυτό.
Η κλειτοριδεκτομή και η ανδρική περιτομή είναι ένα έθιμο που συμβολίζει το πέρασμα στην ενήλικη ζωή. Πρέπει να περάσουν την διαδικασία για να θεωρούνται δυνατά και άξια μέλη της κοινωνίας. Δε γίνεται σε συγκεκριμένη ηλικία. Το ίδιο το παιδί επιλέγει το πότε θέλει να γίνει. Η ηλικία που γίνεται κυμαίνεται από τα δώδεκα μέχρι τα δεκαέξι. Μετά την τομή περνάνε τρεις εβδομάδες μόνοι τους στο δάσος, μέχρι να επουλωθούν οι πληγές. Μετά επιστρέφουν στο χωριό και παντρεύονται.
Ολόκληρη η αφήγηση της Βίκης Βελλοπούλου στο site του ΓΚΡΕΚΑ.
σχόλια