Tekka-Maki και φουαγκρά
Βασίλης Καλλίδης, σεφ
Θα ξεκινούσα με μια μερίδα tekka-maki στο Furin Kazan, θα συνέχιζα με μια σούπα πατσά από το πατσατζίδικο του Αντώνη στο Κερατσίνι, ύστερα θα έτρωγα ένα πιάτο φουαγκρά με καραμελωμένα εσπεριδοειδή από το L' Atelier του Robuchon, για κύριο θα ήθελα μια τηγανητή μπριζόλα με τηγανητές πατάτες της μαμάς κι άπειρη γιαπωνέζικη μαγιονέζα από την κυρία Χιρόκο της Απόλλωνος και για επιδόρπιο 3-4 Κinder Βueno από την κατάψυξη, με παγωτό καϊμάκι από τη Χαρά. Τέλος, έναν εσπρέσο και για μινιαρντίς τα soft cookies με καρύδι πεκάν, που σου δίνουν στις πτήσεις της Aegean πασαλειμμένα με μερέντα. Και όλα αυτά με τρία κουτάκια Coca-Cola Zero.
Δυο μερίδες μουσακά
Άγγελος Δεληβορριάς , διευθυντής Μουσείου Μπενάκη
Η επιλογή είναι εξαιρετικά δύσκολη. Θα μου χρειαζόταν, δηλαδή, περισσότερος χρόνος για να καταλήξω. Θα ήθελα, οπωσδήποτε, ένα καλά οργανωμένο δείπνο μαζί με λίγους καλούς φίλους για τις συνοδευτικές απολαύσεις των συζητήσεων περί πολιτικής. Επειδή απεχθάνομαι τα εξωτικά εδέσματα, τη δυτικοευρωπαϊκή αλλά και την υπερατλαντική κουζίνα -με εξαίρεση, βεβαίως, την ιταλική- θα εκδήλωνα και πάλι τη φανατική μου προσήλωση στις γευστικές ποιότητες της ελληνικής μαγειρικής. Και μολονότι από την απέραντη ποικιλία της δεν θα ήξερα πραγματικά τι να πρωτοδιαλέξω, θ' άρχιζα με τις χορτόπιτες για τη μοσχοβολιά τους, όπως τις φτιάχνουν, όμως, ειδικά στην Όλυμπο της Καρπάθου. Στη συνέχεια θα καταβρόχθιζα δύο μερίδες μουσακά, όχι απ' αυτόν που προσφέρεται σήμερα τουριστικοποιημένος, αλλά από εκείνον που γευόμουν καθημερινά σε μια υπέροχη ταβέρνα του Αρμενιστή της Ικαρίας. Στο τραπέζι θα υπήρχε απαραίτητα η παλιά, αξέχαστη βαρελίσια φέτα. Και, ασυζητητί, το δικό μας κρασί.
Κρητικός ντάκος
Αθήναιος, food writer
Το τελευταίο δικό μου δείπνο μάλλον θα ήθελα να είναι το ίδιο μ' αυτό που θέλω να φάνε οι φίλοι μου κατά την αποτέφρωσή μου, όπως ακριβώς το είχα περιγράψει στο μπλογκ μου κάποια χρόνια πριν. Θα 'θελα να με απιθώσουν στο Ταίναρο, να με καταβρέξουν με το Bruichladdich των 90 βαθμών και να μασουλάνε το αγαπημένο μου φαγητό, ενώ θα γίνομαι στάχτη. Πολλοί τότε το είχαν βρει μακάβριο (λες και το θέμα της συζήτησης ήταν ο γάμος κι όχι η κηδεία), ωστόσο εγώ το είχα βρει πολύ ταιριαστό. Μια ζωή αφιερωμένη στην γκουρμεδική θα σφραγιζόταν με το πιάτο που πιστεύω ότι εκφράζει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο τη δική μου μαγειρική αλήθεια, τον κρητικό ντάκο στην πιο απλή του εκδοχή: παξιμάδι μουσκεμένο στη θάλασσα, ντομάτα, αλάτι χοντρό κι ένας κόμπος λάδι. Απλώς αυτό.
Σούσι με μπόλικο γουασάμπι
Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, ζωγράφος
Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ή το πρωτότυπο. Μια και θα είναι το τελευταίο μου γεύμα, θα ήθελα να φάω κάτι έντονο, ώστε να μου μείνει στο στόμα μια δυνατή γεύση που θα την πάρω μαζί μου στο επέκεινα. Θα διάλεγα ιαπωνική κουζίνα. Σούσι από τόνο και τόρο (η κοιλιά του τόνου), που να κολυμπάει στη σόγια και στο άφθονο γουασάμπι. Θα «έπνιγα» το πικάντικο αυτό μείγμα με πολλά μπουκάλια σάκε.
Κολοκυθάκια με τη ρίγανη
Γιάννης Οικονομίδης, σκηνοθέτης
Ως μια τελευταία απόδειξη της ματαιότητας του κόσμου τούτου. Άσε που καμιά φορά τα κολοκυθάκια με τη ρίγανη μπορεί ν' αποδειχθούν εξαιρετικά.
Μοσχαρίσιο φιλέτο
Γιάννης Στάνκογλου, ηθοποιός
Ένα ακριβό μοσχαρίσιο φιλέτο πολύ λίγο ψημένο με λίγο βρασμένο σπανάκι με σουσάμι και λίγη σος σόγιας. Πάντως, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να ξέρεις ότι θα πεθάνεις και να τρως, οπότε μάλλον θα πήγαινα και θα πλακωνόμουν στα ουίσκια.
Παέγια από τη Βαλένθια
Μελίνα Σπαθάρη, δημοσιογράφος
Στη μετριότατη ταινία Last Supper (1995) πέντε βαρεμένοι φοιτητές του «φιλελεύθερου» χώρου στην Αϊόβα προσκαλούν για δείπνο ένα μάτσο από εξτρεμιστές neocons, με απώτερο στόχο να τους βγάλουν από τη μέση και να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Τις ίδιες δολοφονικές τάσεις έχω κάθε φορά που κάποιο εξτρεμιστικό στοιχείο επιχειρεί να εκτελέσει με τον δικό του τρόπο τη συνταγή της αγαπημένης μου παέγια της Βαλένθια. Κι ελάχιστα πιάτα έχουν κακοποιηθεί όσο εκείνη στο μακρύ ταξίδι της ανάδειξής τους από local zeroes σε international heroes, με πιο συνηθισμένο έγκλημα τη μανία κάποιου επίδοξου μάστερ-σεφ να την παραγεμίζει με χλεμπονιάρικο σαφράν, χαζοχαρούμενες γαρίδες και παρδαλές πιπεριές. Η παέγια δεν έχει τίποτα ανάγκη προκειμένου να επιτελέσει το έργο της την αποφράδα εκείνη ημέρα, δηλαδή να σε μεταφέρει εξπρές στη χώρα των ανεκπλήρωτων ονείρων σου. Το τρικ της είναι η απλότητα. Πρόκειται για πιάτο που ξεκίνησε την καριέρα του στην κουζίνα του φτωχού αγρότη, μια Κυριακή, με τα απομεινάρια της εβδομάδας: λίγο κουνέλι, σαλιγκάρια, φασόλια και ντόπιο κοντόκοκκο ρύζι. Αλλά πίσω από τη συναρπάζουσα γοητεία της κρύβεται η γαλβανισμένη -ποτέ ίνοξ- paellera που μοιράζει ομοιόμορφα τη θερμότητα και αφήνει λίγη σκουριά ως απαραίτητο ντεσού της γεύσης. Συνοδευτικά: η σούπα γκαθπάτσο, ένα μπουκάλι κόκκινο τεμπρανίγιο ή βαλδεπένιας, τα τραγούδια «Le dernier repas» του Jacques Brel και «I 'll see you in my dreams» του Django Reinhardt. Κι ως απαραίτητες last words: «Κακώς το γύρισα από τζιν σε ουίσκι».
Σαρδέλες του κουτιού και πατατάκια
Ελένη Ψυχούλη, δημοσιογράφος
Το τελευταίο δείπνο θα το παραγγείλω και μυστικό. Και απελευθερωμένο. Αφού, αντίθετα με την άποψη που λέει ότι το φαγητό το απολαμβάνεις καλύτερα με αγαπημένη παρέα, εγώ το προτιμώ μόνη, πάνω στο κρεβάτι μου και με παρέα την οθόνη της τηλεόρασης. Κι αντίθετα με το επάγγελμα που μια δεκαετία τώρα με καταπιέζει σε γκουρμέ επιλογές, θα χαιρόμουν με την ψυχή μου την κονσερβαρισμένη νοστιμιά την οποία το ταμπού με υποχρεώνει να αποκρύπτω στις σελίδες μου. Ζαμπονάκι Dakor με φρέσκο ψωμί, σαρδέλες του κουτιού με λεμόνι και συνοδεία πατατάκια από το περίπτερο, κρακεράκια-από το περίπτερο-με πάστα ψαριών σε σωληνάριο, και για το τέλος της καλής ψυχής, ένα σουβλάκι με πίτα, 1 σοκοφρέτα και δύο μερίδες προφιτερόλ από τα χεράκια της Ιωάννας Σταμούλου και φιλενάδας.
Άπειρα καλαμάκια με πίτες
Baby Guru, μουσικό συγκρότημα
Θα πηγαίναμε σ' ένα αγαπημένο σουβλατζίδικο στο Μαρούσι (δεν αναφέρουμε το όνομά του, γιατί ακόμα δεν μας έχει δώσει τη χορηγία που μας έχει υποσχεθεί) και θα παίρναμε άπειρα καλαμάκια με πίτες και κάθε λογής σος. Επόμενη στάση ένα ξέφωτο στη Βαρυμπόμπη, όπου θα τα «τσακίζαμε» μέχρι σκασμού, με απαραίτητο συνοδευτικό τις ανάστροφες αντηχήσεις και τους ανεξιχνίαστους θορύβους πίσω από τους θάμνους και τα δέντρα.
Κακαβιά και θαλασσινά
Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλος, κριτικός κινηματογράφου
Όλα θα προέρχονται από τη θάλασσα. Μια κακαβιά από πετρόψαρα, μόνο το ζουμί τους. Ένα μπολ γεμάτο καθαρισμένους αχινούς, σκέτους. Μια σαλάτα από φύκια (Κρήτης, Ιαπωνίας, λίγη σημασία έχει). Γαρίδες τυλιγμένες σε αμπελόφυλλα. Καραβίδες αλατισμένες, ψητές στα κάρβουνα. Μια σουπιέρα με οστρακομακαρονάδα, με λίγη τομάτα, λαδάκι και το ζουμί τους. Και για φινάλε, μιλφέιγ με μασκαρπόνε και λίγη μους σοκολάτας στο πλάι.
Οστρακοειδή με λευκό κρασί Σαντορίνης
Γιάννης Καΰμενάκης, sommelier
Είμαι τυχερός γιατί έχω κάνει προεργασία κατά κάποιον τρόπο, όσο μακάβριο και ν' ακούγεται τη συγκεκριμένη στιγμή. Θα ήθελα να φύγω από τη ζωή, έχοντας στο λαρύγγι μου, στα αισθητήριά μου, στη μνήμη μου, ένα λευκό κρασί της Σαντορίνης. Αν τα καταφέρω και είναι και το αγαπημένο μου Νυχτέρι, θ' αφήσω τα «εγκόσμια» πολύ ευτυχισμένος... Σαντορίνη, γιατί είναι αφτιασίδωτη, γιατί έχει χαρακτήρα, γιατί η οξύτητά της μού γδέρνει τον λαιμό, γιατί είναι love or hate κατάσταση, γιατί το κρασί στο ποτήρι είναι τόσο δραματικό όσο και το τοπίο στη γενέτειρα περιοχή.... Μοιραίαν το γεύμα θα είναι ψάρι, οστρακοειδή, μαλάκια, φάβα, Ελλάδα. Έτσι απλά, με τον καρπό της γης και της θάλασσας όσο πιο ατόφιο.
Πολλά υγρά
Μελίτα Κάραλη, δημοσιογράφος
Fuck last supper, let's hippie. Το τελευταίο δείπνο; Δεν θα ήθελα να καθίσω, δεν θα ήθελα να μιλήσω, και πιο πολύ απ' όλα δεν θα ήθελα να φάω. Θα ήθελα να φιληθώ, να χορέψω, ν' αγκαλιαστώ, να μεθύσω. Οπότε θα προτιμούσα, αντί για το τελευταίο δείπνο, ένα μεγάλο όργιο με τους φίλους μου. Φέρτε κρασί, μουσική κι αγάπη. Στις άκρες των γκρεμών, στις κορυφές των κυμάτων.
Αμπελοφάσουλα, χαμόν και αρσενικό Νάξου
Χριστόφορος Πέσκιας, σεφ
Όταν σκέφτομαι το τελευταίο μου γεύμα, δεν σκέφτομαι κάποιες συγκεκριμένες συνταγές ή τουλάχιστον όχι μόνο συνταγές. Σκέφτομαι κυρίως υλικά που λατρεύω, όπως τα αμπελοφάσουλα, οι τρούφες, το αρσενικό Νάξου, και συγκεκριμένα αυτό του τυροκόμου ονόματι Κουφόπουλος, αλλά και χαμόν από τον παραγωγό Χοσελίτο. Να μην παραλείψω την πίτα της Κικίτσας στο Μονοδέντρι, έναν πουρέ πατάτας από το Robuchon κι ένα γλυκό σοκολάτα πραλίνα που φτιάχνει ο Στέλιος (Παρλιάρος) και μου αρέσει ιδιαιτέρως. Δεν έχει καμία σχέση η σειρά, απλώς είναι ό, τι απολαμβάνω πιο πολύ να τρώω.
4 αστακοί, πολλά μανιτάρια, ένας ανανάς και κόλλυβα
Stupid Greg, street artist
Θα ήθελα να καθίσω σ' ένα τραπέζι που να έχει τα πάντα, αφού δεν παίζει περιορισμός στο budget. Θα έτρωγα τα πάντα τσαλαβουτώντας από τα αλμυρά στα γλυκά, από τα ξινά στα πικρά, από τα κρύα στα ζεστά και από τα καυτερά στα δροσερά! Συνέχεια κάνω αυτό το παιχνίδι κι απλά πιστεύω ότι υπάρχει ένα σύστημα γεύσεων που σε κάνει να τρως τα πάντα! Αθάνατες γεύσεις που μπορεί να κρύβονται ανάμεσα στα γευστικά τσαλαβουτήματά σου. Το λοιπόν, έχουμε και λέμε: 4 αστακοί, 5 κιλά καραβίδες, γυαλιστερές, κυδώνια, μύδια, κάνα κιλό μαύρο χαβιάρι, κάνα κιλό σταμναγκάθι, 4-5 χωριάτικες σαλάτες, μια αχινοσαλάτα, ένα ταψί σπανακόπιτα με full σπανάκι και τρελό μερακλήδικο ξεροψημένο φύλλο, μια σωστή μερίδα μελιτζανοσαλάτα του Νέζου, όπως επίσης και μία μπριζολάκια, έτσι, για την κουλτούρα. Πάμε παρακάτω: μερικά αγγουράκια και καρότα με λεμόνι, αρκετό τουρσί -κόκκινα, άσπρα, πράσινα, όλα τα τουρσιά καυτερά και δροσερά-, μανιτάρια. Ναι, μανιτάρια, απλά όλα τα είδη, δεν ξέρω πόσα είναι, αλλά όλα, όλα αυτά που τρώγονται ! Αγκινάρες, σίγουρα διάφορες συνταγές, ρεβίθια με τη συνταγή της μάνας μου και τη συνταγή της γιαγιάς Σουλτάνας, παστίτσιο έτσι με μπόλικη μπεσαμέλ, στιφάδο σαλιγκάρια, ιμάμ, παπουτσάκια, φασολάκια, και αμπελοφάσουλα και τσαουλιά, ένα βραστό λάχανο με ξίδι, παντζάρια με σκόρδο, λάδι και ξίδι, γεμιστά χωρίς κανέναν περιορισμό, αρκεί να είναι καλό το μείγμα, γεμιστά κολοκυθάκια, πιπεριές, ντομάτες, μελιτζάνες... και για επιδόρπιο κόλλυβα, και το καλύτερο, τα δικά μου κόλλυβα πικρά, καυτερά και γλυκά, όπως ήταν η ζωή μου!
Φρέσκια πάστα με τρούφα και παρμεζάνα
Μιχάλης Μιχαήλ
Θα ήθελα να είναι κι οι φίλοι μου σε αυτό το τελευταίο δείπνο. Ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, στρωμένο άψογα και απλά. Στη μέση ένα παλιό ποτήρι με μια ροζ παιώνια κι ένα πανέμορφο κηροπήγιο με λευκά κεριά. Ένας ειδικός θα επιλέξει τις ωραιότερες άριες αποχαιρετισμού και μεγάλου και ανείπωτου έρωτα να παίζουν από το στέρεο. Το μενού δεν θα έχει πολλά. Μια φρέσκια πάστα, αγκαλιασμένη με το πιο αγνό βούτυρο του κόσμου, μαύρο πιπέρι, κι ένας ευγενικός σερβιτόρος να τρίβει λευκή τρούφα στα πιάτα (είναι η τελευταία μου ευχή, θα κάνω ό,τι θέλω). Και λίγη παρμεζάνα εξαιρετικής ποιότητας. Θα ζητήσω και έναν καλό σομελιέ. Τον κ. Καϋμενάκη θέλω κι ελπίζω να 'ρθει, να μας δώσει τα καλύτερα κρασιά του κόσμου και μετά να κάτσει κι αυτός στο τραπέζι. Μετά, με κάποιο μαγικό τρόπο θα χτυπήσει το κουδούνι και στην πόρτα θ' αφήσουν τρία κουτιά με γλυκά από τον Piere Herme. Μια ποικιλία. Και μετά θα πεθάνω ευτυχής.
Ψωμοτύρι και Clos des Lambrays
Δημήτρης Ποταμιάνος, καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Πάντειου Πανεπιστημίου.
Δεν νομίζω πως θα ήμουν ιδιαίτερα απαιτητικός. Μια ευγενική Βουργουνδία, ένα Clos des Lambrays ας πούμε, θα αρκούσε. Στο τσακίρ κέφι, λίγο ψωμοτύρι μαζί, που θα έσπαγε τις τανίνες του κρασιού. Επίσης, ας σημειωθεί η ιδανική θέση: ξαπλωμένος στην μπανιέρα -σύμφωνα με το γνωστό, ωραίο παράδειγμα- και κοντά μου αγαπημένα πρόσωπα.
Τροπικά φρούτα
Μίλτος Μανέτας, εικαστικός
Θα παράγγελνα ένα ωραίο δείπνο βασισμένο στα ψυχεδελικά ναρκωτικά, το όπιο και την ηρωίνη. Α, και πολλά τροπικά φρούτα επίσης.
Λαδερό Ψυχανθές
Γιώργος Τζιρτζιλάκης, αρχιτέκτονας και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Και μόνο το άκουσμα της έκφρασης «last supper» με κάνει νευρικό. Δεν είναι μόνο οι θρησκειολογικές αναφορές, αλλά και η ίδια η έννοια του «τελευταίου», που δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι στη γλώσσα μας ονομάζεται «μυστικό». Οπότε, το μόνο τελευταίο γεύμα που μπορώ να φανταστώ είναι αυτό που έφαγα σήμερα. Τελευταίο, κυριολεκτικά. Θα είμαι επιγραμματικός: φασολάκια τσαουλιά. Όχι, μη φανταστείτε ότι πρόκειται για παλιομοδίτικη και γραφική αντίδραση στην εξουθενωτική διόγκωση της nouvelle cuisine. Ο γιος μου, ο Ορέστης, λέει ότι του αρέσει η λέξη γιατί του γεμίζει το στόμα, με τον ίδιο τρόπο που η γεύση τους πλημμυρίζει το στόμα μας με την ανεξίτηλη γήινη καταγωγή τους. Θυμίζω ότι «τσαουλί» είναι το «ζουμερό» και «γεμάτο ύλη» (διά-ύλιον) φασόλι με τους κυλινδρικούς λοβούς. Σήμα κατατεθέν τού ελληνικού μεσημεριού, καθώς και της τρυφερής και αναζωογονητικής νωχέλειας που έπεται. Ιδού ένας ιδεώδης προπομπός της έννοιας του «τελευταίου». Καμία εκκεντρικότητα και καμία ταραχή από αυτό τον μπουχό φαγητό των ψυχανθών (επειδή ακριβώς τα άνθη τους μοιάζουν με ψυχή, δηλαδή με πεταλούδα). Η έκφραση «λαδερό» προστέθηκε μάλλον για να μειώσει αυτήν τη μεταφυσική διάσταση, προσδίδοντάς τους πεζή αυστηρότητα. Το λάδι των ψυχανθών απλώνεται άκομψα αλλά αισθησιακά στο στόμα που τα τρώει. Κι αυτή είναι μια λεπτομέρεια που μπορεί να μείνει τελευταία.
Λασπωμένα μακαρόνια
Μαργαρίτα Μιχελάκου, δημοσιογράφος
Τα λασπωμένα μακαρόνια που μας έφτιαχνε ο πατέρας μου όταν γυρνάγαμε από το σχολείο.
Ωμό συκώτι
Κατερίνα Ι. Ανέστη, δημοσιογράφος
Ζεστά φιστίκια Αιγίνης μέσα στο αλμυρό τραγανό κέλυφος. Το σπας με τα δόντια και το αλάτι επελαύνει. Και ταραμάς ψημένος σε λαδόκολλα πάνω σε σόμπα που καίει με ξύλα (υποτασική έως τέλους).
Κομμάτια από ωμό συκώτι. Ό,τι πιο πρωτόγονο και υπερβατικό για τους γευστικούς (και όχι μόνο) κάλυκές μου. Το δοκίμασα στη Μέση Ανατολή μ' ένα κεφάλι αρνιού να με κοιτάζει κατάματα ακουμπισμένο σε μια πιατέλα. (Τα όρια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε - κυρίως λίγο πριν... ).
Τα γεμιστά της μαμάς. Τα pancakes που φτιάχνει ο γιος μου. Το τυρόψωμό μου και το καυτό ψωμί με μαύρο βιολογικό αλεύρι του Μαρίνου. Ζεστά κάστανα από την τσέπη της Έλενας. Salmοn tataki με τον ταχυδακτυλουργικό τρόπο που τα εξαφανίζουμε με την Κατ (ασφαλής και αγαπημένη θέλω να φύγω).
Φιλέτο μόσχου
Θάνος Σαμαράς, ηθοποιός
Hors d' œuvre: ζεματιστά ζεστή βελουτέ σούπα κολοκύθα με κρουτόν σοταρισμένα σε κατσικίσιο βούτυρο. Κυρίως: φιλέτο μόσχου chateaubriand καλά ψημένο, με hash browns και baby carrots. Για το ρέψιμο: ένα κιλό παγωτό σοκολάτα, 10 corn dogs και ένα λίτρο non fat iced tazo chai tea late με πάγο.
Μακαρονάδα με έξι μπιφτεκάκια
Βασίλης Χαραλαμπίδης, Mr Bios
Το τελευταίο γεύμα που θα ονειρευόμουν... Αν και είναι μια πραγματικά δύσκολη επιλογή, θα ήταν στον κύριο Κώστα, στην πλατεία Aγίας Eιρήνης. Μια μακαρονάδα με 6 μπιφτεκάκια, μια κουτάλα από τη μαγική πικάντικη σάλτσα του από πάνω και με την έξτρα δόση πιπέρι και πιπεριά. Το απόλυτο αυτό γευστικό υπερόπλο βαρέων βαρών είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο για να νικήσει κάθε σκέψη για το αύριο.
Τον συνάνθρωπό μου
Μελέτης Κοροπούλης, κοινωνιολόγος
Λοιπόν, για τελευταίο δείπνο το κυρίως θα ήταν φιλέτο του γάλακτος από άνθρωπο. Νομίζω θα δοκίμαζα κανιβαλισμό, χωρίς άγχη και νόμο. Μάλλον καλοψημένο, σερβιρισμένο με ψητά λαχανικά, λίγο λάδι και ίχνη σκόρδου (στα λαχανικά). Αυτό, με ανθρακούχο νερό, με πάγο κι αυστηρά χωρίς λεμόνια και λάιμ. Πόσο απεχθάνομαι αυτή την αυθαιρεσία στα καταστήματα εστίασης. Για πρώτο πιάτο θα προτιμούσα bric spaghetti, όπως αυτό της Ράτκας, με στρέιτ παγωμένη γαλλική ή σουηδική βότκα. Για dessert στα σίγουρα το orange fondue του Σκλήρα για το Panas Group και μια ολόκληρη sachertorte από το Sacher Hotel, και φρεσκότατη παρακαλώ. Απεριτίβο, Βellini, από το Harry's Bar στη Βενετία.
Cake
Ρίκα Βαγιάννη
Space cake, κι ας πάει και το παλιάμπελο.
σχόλια