Η πόρτα της θρυλικής ντισκοτέκ Ένσταση είναι στην πραγματικότητα μια πύλη στη δεκαετία του ’80. Ο ιδιοκτήτης της Ενστάσεως, Παύλος Ζέρβας, ήταν πρώτα ξαδέρφια με τον Μάρκο Ζέρβα, τον εμβληματικό σκηνογράφο και διευθυντή παραγωγή της Φίνος Φιλμς, που επιμελήθηκε τη διακόσμηση του χώρου [που μένει απείραχτη μέχρι σήμερα] και είναι εκείνος που τη βάφτισε με αυτό το ιδιαίτερα πιασάρικο όνομα.
Κατεβαίνεις μια σκάλα στρωμένη με κόκκινη μοκέτα και καταλήγεις στο φουαγιέ, όπου η κυρία της γκαρνταρόμπας και ο ιδιοκτήτης του club, κύριος Παύλος, προϋπαντούν τον κόσμο. Ο μετρ μας παραλαμβάνει από εκεί και μας βάζει σε ένα τραπέζι κοντά στην πίστα. Ο χώρος έχει στολιστεί ήδη χριστουγεννιάτικα με τις γνωστές fluffy γιρλάντες σε χρυσό και κόκκινο χρώμα. Σχεδόν παντού υπάρχουν καθρέφτες, μερικοί από αυτούς με εκείνο το χαρακτηριστικό ’80s σκούρο ροζ γυαλί. Τα τραπεζάκια είναι στρωμένα με άσπρο τραπεζομάντηλο και από πάνω κόκκινο καρεδάκι. Οι καρέκλες θυμίζουν μπιλιαρδάδικο. Είναι αυτές με τη μαύρη πλάτη και την ψάθα στο κάθισμα. Όλα μοιάζουν με σκηνικό «βιντεοκασέτας» με πρωταγωνιστές Πάνο, Στάθη και Καιτούλα. Έχουμε κατενθουσιαστεί.
Προετοιμαζόμαστε να πάρουμε ποτό και ο στραπατσαρισμένος λευκός κατάλογος, που μοιάζει με καρτέλα ελέγχου στο δημοτικό [και σίγουρα δεν έχει αλλάξει από τότε που άνοιξε το μαγαζί] αναγράφει την ελάχιστη κατανάλωση των 8 ευρώ που έχει το μαγαζί ως «ελάχιστη κονσομασιόν» και το Drambuie ως ΝΤΡΑΜΠΟΥΙ. Εκείνη την ώρα σκάει και στο μαγαζί μια παρέα trans με μια τούρτα στο χέρι. Εκεί, όσοι ήμαστε στο τραπέζι, συμφωνήσαμε ομόφωνα πως δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να γιορτάσεις τα γενέθλιά σου.
Η ώρα είναι 12 και μετά από ένα αδιάφορο warm up, ο Dj βάζει το πρώτο κομμάτι, το “Lost In The Night” του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου. Αμέσως οι θαμώνες σηκώνονται στην πίστα. Δεν περίμεναν λεπτό και δεν τους χαρακτηρίζει καμία συστολή, σε σχέση με όσα βλέπουμε στα μαγαζιά που πάμε εμείς για χορό. Η πίστα γεμίζει αμέσως με φιγουρατζήδες.
σχόλια