16Επέλεξα αυτή την παράσταση της ομάδας Pequod όχι για την πρωτοτυπία της επιλογής του χώρου. Μολονότι και αυτό το στοιχείο, το πρώην συνεργείο, οι γκρίζοι τοίχοι, ο αρρωστημένος λευκός φωτισμός, έμοιαζαν να είναι οι ιδανικοί σύμμαχοι στην απογύμνωση αυτού του αριστουργήματος από όλα τα περιττά που του φόρτωσαν γενεές Ελλήνων σκηνοθετών και ηθοποιών. Εκείνο το βράδυ, καμιά δεκαριά σπουδαίοι ηθοποιοί, χωρίς τη βοήθεια σκηνικών και παίζοντας περιφερόμενοι ανάμεσα στο κοινό, μας έκαναν να ακούσουμε τα λόγια του Γλάρου. Από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία. Η Ματίνα Καλτάκη μερικές εβδομάδες πριν έγραψε στην κριτική της: «Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη επιλογή από τον Γλάρο για το ξεκίνημα μιας νέας ομάδας. Δεν είναι μόνο γιατί μ' αυτό το έργο ένα νέο κεφάλαιο ξεκίνησε στο ευρωπαϊκό θέατρο, ούτε γιατί ο Γλάρος συνδέεται με το ξεκίνημα του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας. Είναι γιατί με τον Γλάρο, σκηνοθέτες, ηθοποιοί και θεατές έρχονται αντιμέτωποι με μείζονα ζητήματα για το τι σημαίνει καλλιτέχνης, αληθινή τέχνη, ζωή στην τέχνη, ταλέντο (στην τέχνη και στη ζωή)». Προσθέτω πως χωρίς σημύδες, μακριά φουστάνια, σκηνικ-υπερπαραγωγές και ανόητα τεχνάσματα ακούσαμε τον Άντον Τσέχωφ να μας μιλά για την τέχνη, τη νεότητα, και τον έρωτα (σαν να τα έγραψε χθες ένας μεγάλος διανοητής) μέσα από την υποκριτική μιας ομάδας, από την οποία θα δούμε πολλά στο μέλλον.
M.M.
σχόλια