[ Από την Άλκηστη Γεωργίου ]
Η "Εργασία Βάκχες" είναι μία solo performance βασισμένη στις "Βάκχες" του Ευριπίδη. Ένα προϊόν συνεργασίας ενός ηθοποιού, ενός εικαστικού, ενός μουσικού και μιας σχεδιάστριας μόδας.
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου αφηγείται επί σκηνής ένα από τα σπουδαιότερα έργα του αρχαίου πολιτισμού, σε μια παράσταση που περιλαμβάνει στοιχεία από το σωματικό και αφηγηματικό θέατρο, το χορό, τη γλυπτική, τη ζωγραφική, τη μουσική και το τραγούδι.
Who is who:
Την περσινή χρονιά γνωρίσαμε τον Ανδρέα Κωνσταντίνου μέσα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Σπύρου Μαλταμπέ, στην 'Μικρά Αγγλία' του Παντελή Βούλγαρη. Η πορεία του νεαρού ηθοποιού όμως ήταν ήδη μακρά. Αποφοίτησε από την σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2009. Συνεργάστηκε στο θέατρο με σκηνοθέτες όπως ο Μ. Μαρμαρινός, ο Λ. Βογιατζής, ο Γ. Λάνθιμος, και ο Σ. Κακάλας, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες του Νίκου Περάκη, του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, του Παντελή Βούλγαρη, και άλλων.
Μετά από μια σειρά sold out παραστάσεων στο Αλατζά Ιμαρέτ της Θεσσαλονίκης, η πρώτη θεατρική δουλειά του Ανδρέα έγινε αστραπιαία talk of the town, και όσοι είχαν την τύχη να την απολαύσουν κάνουνε λόγο για μία συγκλονιστική θεατρική εμπειρία.
Λίγο πριν την έναρξη του καινούριου κύκλου παραστάσεων, που ξεκινούν αυτή την Κυριακή στο Block 33, συναντήσαμε τον πολλά υποσχόμενο ταλαντούχο ηθοποιό για μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης.
-Γιατί διάλεξες τις Βάκχες του Ευριπίδη για την πρώτη σου solo performance;
- Είναι το αγαπημένο μου έργο. Ένα διαχρονικό αριστούργημα που πραγματεύεται την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Την διαχρονική σύγκρουση της κτητικότητας και του αισθήματος της ασφάλειας που έχουμε κληρονομήσει από τα ερπετά- σύμφωνα με την θεωρία της εξέλιξης- με το δεδομένο χάος που επικρατεί στη φύση. Επιπλέον, όλη αυτή η αιρετικότητα, η άρνηση του Θείου που προκύπτει στο έργο είναι κάτι το οποίο με απασχολεί προσωπικά, και απασχολεί πιστεύω και όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως φυλής ή γλώσσας.
Οι Βάκχες είναι ένα συγκλονιστικό κομμάτι του αρχαίου πολιτισμού, που αποτελεί συγχρόνως ένα εργαλείο για να προτείνουμε ένα καινούργιο, ένα σύγχρονο, τρόπο επικοινωνίας.
-Παίρνεις όμως το μεγάλο αυτό έργο όλο 'πάνω σου', σκηνοθετώντας τον εαυτό σου σε έναν μονόλογο. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες;
- Ήταν μεγάλη πρόκληση. Με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία, και θεώρησα ότι είναι πιο τίμιο να ξεκινήσω σκηνοθετώντας πρώτα τον εαυτό μου. Είναι μια ενδιαφέρουσα διαδικασία κατά την οποία δεν υπάρχει τρίτη ματιά να καθοδηγήσει την ερμηνεία μου.
Μέσα από όλο αυτό προέκυψε και κάτι πολύ ενδιαφέρον που δεν το είχα υπολογίσει αρχικά: Η ερμηνεία μου διαμορφώνεται από το κοινό, από τις παρατηρήσεις του κόσμου. Λειτουργεί, δηλαδή, το κοινό σαν ένας καθρέφτης μέσα από τον οποίο γνωρίζω και τον εαυτό μου. Γνωρίζω ποιος είμαι μέσα από τον κόσμο, και μέσα από αυτό που συμβαίνει στην πράξη και όχι στην θεωρία. Είναι πολύ συγκινητικό, και είναι ο λόγος για τον οποίο κάνω θέατρο. Κερδίζεις, δηλαδή, γνώση μέσα από το κοινό. Εξελίσσεσαι.
-Κάτι που δεν συμβαίνει όταν ερμηνεύεις υπό τις οδηγίες ενός σκηνοθέτη;
-Σαφώς και συμβαίνει κάτι παρόμοιο, αλλά όχι σε αυτό τον βαθμό. Ο σκηνοθέτης έχει ένα συγκεκριμένο όραμα, κι εσύ πρέπει να υπηρετείς το όραμα του.
- Αλήθεια, γιατί "Εργασία" Βάκχες;
- Αυτό που κάνουμε με τους συνεργάτες μου είναι μια έρευνα. Εργαλείο είναι το σώμα μου, η φωνή μου, το κείμενο, καθώς και τα επιμέρους εργαλεία που προκύπτουν από την υπόλοιπη ομάδα. Η μουσική, η γλυπτική, κτλ. Η κινητήριος δύναμη, όμως, είναι η ιστορία. Και η ιστορία πρέπει να ειπωθεί όπως είναι. Σ' αυτή την περίπτωση εγώ έχω τον ρόλο ενός διαύλου επικοινωνίας του κειμένου και των αξιών του προς τον κοινό.
Αυτό που κάνουμε είναι να αναζητούμε μία άλλη μορφή θεάτρου μέσα από την αφήγηση. Είναι ένας πειραματισμός, δηλαδή, μια εργασία για όλους μας. Μαθαίνουμε μέσα απ' αυτό. Εξελισσόμαστε και ευελπιστούμε να γίνουμε καλύτεροι. Αυτό είναι το κέρδος στο οποίο αποσκοπούμε.
-Τελικά η παράσταση κλίνει περισσότερο προς την θεατρική αφήγηση, ή προς το εικαστικό performing;
-Δεν έχουμε αλλάξει σχεδόν τίποτα από το κείμενο, και στόχος είναι η ιστορία να ειπωθεί ολόκληρη και να γίνει κατανοητή ακόμα κι από κάποιον ο οποίος δεν την γνωρίζει. Δεν πρόκειται για κάτι φλου αρτιστίκ, αλλά για την ιστορία των Βακχών δοσμένη σύμφωνα με τις δικές μου προσλαμβάνουσες. Τα κομμάτια των αγγελιοφόρων στις Βάκχες είναι κατά την γνώμη μου τα πιο ωραία που έχουν γραφτεί ποτέ σε ελληνική τραγωδία. Είναι αυτό που λέμε θέατρο. Στην ουσία δεν υποδύεσαι απλά έναν ρόλο, αλλά μεταφέρεις το μήνυμα. Οι αγγελιοφόροι, λοιπόν, αυτό κάνουν.
-Δεν γίνεται να μη σε ρωτήσω για το "θΘ". Τι σημαίνει, και γιατί το υιοθέτησες ως "σήμα κατατεθέν" της παράστασης;
-Δεν αφορά αποκλειστικά την παράσταση. Βρήκα το σύμβολο από το ίντερνετ, όπου υπάρχει σε πάμπολλες αναφορές, και το υιοθέτησα. Το κεφαλαίο Θ ήταν το παγκόσμιο σύμβολο του θανάτου στην αρχαιότητα. Μετά άρχισα να ψάχνω και για το πεζό θ διάφορα πράγματα.
Συμβολίζει το άπειρο, είναι η μονάδα μέτρησης των γωνιών, υπάρχουν τα θ brainwaves – τα εγκεφαλικά κύτταρα που έχουν να κάνουν με την δημιουργία και με την ηρεμία... Είναι τόσα πολλά πράγματα, αλλά στην ουσία είναι αυτό: θέατρο ενάντια στον Θάνατο.
-Τι αλλάζει τώρα, σκηνογραφικά και σκηνοθετικά, με την μετάβαση της παράστασης στον χώρο του Block 33;
-Στόχος μας είναι να αφομοιώνουμε αυτό που κάνουμε με σεβασμό στον εκάστοτε χώρο, είτε είναι βιομηχανικός είτε θρησκευτικός είτε οτιδήποτε, χωρίς να τον αλλοιώνουμε. Επεμβαίνουμε ανάλογα με την ενέργεια του χώρου, και στήνουμε μια εγκατάσταση κάθε φορά από την αρχή.
Στο Αλατζά Ιμαρέτ είχαμε αυτόν τον φοβερό χώρο, στον οποίο δεν αλλάξαμε σχεδόν τίποτα, εκτός ίσως από τον φωτισμό. Τώρα τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά.
Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στον μικρό χώρο του Block 33, πίσω στο αίθριο, και όχι στο stage. Εκεί, λοιπόν, έχουμε φτιάξει από την αρχή έναν ολόκληρο κόσμο στον οποίον ο θεατής θα έχει την αίσθηση ότι ο performer είναι κλεισμένος σε μία "βιτρίνα" σαν πειραματόζωο προς παρατήρηση, χωρίς ο ίδιος να βλέπει το κοινό. Θα παρακολουθήσουν, δηλαδή, οι θεατές των κόσμο των Βακχών έτσι όπως τον διαμορφώνουμε.
-Οπότε μιλάμε για μία παράσταση διαφορετική απ' αυτήν του Αλατζά Ιμαρέτ;
- Ναι, θα είναι μία καινούρια εμπειρία, ακόμα και για κάποιον που έχει ήδη παρακολουθήσει την παράσταση. Έχουμε κοπιάσει πολύ ώστε να κάνουμε τον χώρο του Block σχεδόν αγνώριστο. Ό,τι λεφτά βγάλαμε από τις πρώτες παραστάσεις τα δώσαμε όλα στα μηχανήματα για τον ήχο, στα woofer, στα φώτα.. Θα μοιάζει με συναυλιακή εμπειρία, και θα πάρει η παράσταση μία πιο άγρια μορφή.
Προς το τέλος της παράστασης υπάρχει και μια μετακίνηση, και όλη αυτή η απόσταση του "κλουβιού" και της παρατήρησης σπάει, λύνεται.
-Ποια είναι τα συναισθήματα σου κάθε φορά πριν βγεις στην σκηνή;
-Προσπαθώ να τα ξεχάσω όλα. Να μην υπάρχει τίποτα στη μνήμη μου, παρά μόνο η ροή, και τα τεχνικά πράγματα που πρέπει να κάνω. Πριν από κάθε σκηνή έλεγα, "πάμε, ωραία, αυτή τη στιγμή γίνεται αυτό", και προχωρούσα μπροστά.
-Και τώρα, πώς νιώθεις μετά την μεγάλη επιτυχία των πρώτων παραστάσεων;
- Όλοι στην ομάδα χαιρόμαστε, και παίρνουμε δύναμη για να το πάμε όλο αυτό ακόμα πιο μακριά. Είχα μια βαθιά πίστη σε αυτό που κάνουμε, σαν καλλιτεχνικό γεγονός, και χαίρομαι πάρα πολύ που το κοινό της Θεσσαλονίκης αγκάλιασε κάτι τόσο πειραματικό.
Θεωρώ ότι αυτό που κάνουμε έχει ουσία, κι αυτή η ουσία με τον καιρό θα μεγαλώνει και θα εξελίσσεται. Πιστεύω σ' αυτό, και γι' αυτό ρίχνουμε και τόσο κόπο αλλά και χρήματα στο πρότζεκτ. Αυτή τη στιγμή κάνω μια μαθητεία, μια εργασία, και θέλω να κερδίζω σε εμπειρία μέσα απ' αυτήν.
-Επόμενα σχέδια; Πού θα ταξιδέψει η "Εργασία Βάκχες" στην συνέχεια;
-Από τα μέσα Μαΐου ξεκινάω γυρίσματα στις Σέρρες για τις "Όχθες" του Πάνου Καρκανεβάτου, οπότε θα υπάρχει αναγκαστικά ένα δίμηνο διάλλειμα. Έπειτα, τον Ιούλιο θα συμμετέχουμε στα Αισχύλεια, στην Ελευσίνα.
Στόχος μας είναι το πρότζεκτ να μπορεί να ταξιδέψει παντού, ακόμα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και προσπαθούμε πολύ γι' αυτό, χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις. Δεν ήμαστε της λογικής να βάλουμε λεφτά στην άκρη. Ό,τι βγάζουμε το επενδύουμε εκ νέου στο πρότζεκτ, ανεβάζοντας τον πήχη.
-Είσαι 31 ετών κι έχεις δουλέψει πολύ ως τώρα. Στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στην Ελλάδα, στο εξωτερικό. Νιώθεις τυχερός;
-Πάρα πολύ. Τυχερός κι ευγνώμων για όλα αυτά που μου έχουν συμβεί.
-Τι σου άφησε η εμπειρία της "Μικράς Αγγλίας"; Το φιλμ έκανε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Ένιωσες αυτό που λέμε αναγνωρισιμότητα;
-Ωραία ήταν. Ένα φανταστικό παιχνίδι! Μας άρεσε πάρα πολύ. Για την αναγνωρισιμότητα, ξέρω 'γω, τι να σου πω; Τα αιτήματα φιλίας στο facebook αυξήθηκαν (γέλια). Εντάξει, πέρα από την πλάκα, πήρα καλά λόγια. Είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Ξέρεις ο κινηματογράφος είναι περίεργο μέσο. Καταρχήν, κάθε φορά που θα δεις τον εαυτό σου στην ταινία θέλεις να διορθώσεις κι από χίλια διαφορετικά πράγματα. Ή τυχαίνει να δεις το φιλμ πολύ καιρό μετά τα γυρίσματα και να συνειδητοποιείς ότι πλέον είσαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Αντιθέτως, το θέατρο είναι πάντα 'μυστικό', μιας που δεν βλέπεις ποτέ τον εαυτό σου.
- Μεγάλωσες στην Θεσσαλονίκη, απ' όπου ξεκινά και η "Εργασία Βάκχες".
Ως τώρα ορδές νέων καλλιτεχνών, και δη ηθοποιών, θεωρούσαν την "κάθοδο" στην πρωτεύουσα μονόδρομο. Θεωρείς ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει πλέον στο Αθηνοκεντρικό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι των τελευταίων ετών;
- Κοίταξε να δεις, αλλάζει όπως αλλάζουν όλα γύρω μας. Όπως αλλάζουν οι καιροί. H καρδιά του πολιτισμού χτυπούσε πολλά χρόνια στην Αθήνα, και θα συνεχίσει να χτυπάει. H πόλη έχει εξαιρετικά δείγματα πολιτισμού. Παραστάσεις, θέατρο, χορό, κινηματογράφο. Και είναι πολύ ωραίο να συμβαίνει αυτό, αλλά δεν είναι ωραίο να συμβαίνει μόνο εκεί.
Έζησα στην Αθήνα επτά χρόνια. Εκεί άρχισα στην ουσία να δουλεύω. Αγαπώ πολύ την πόλη, την θεωρώ κομμάτι δικό μου. Παρ' όλα αυτά νιώθω ότι υπάρχει μία ανάγκη για αποκέντρωση. Σε πολλά επίπεδα, όχι μόνο πολιτισμικά. Αυτή η ανάγκη υπήρχε από πάντα, αλλά κανείς δεν έδειχνε να το καταλαβαίνει.
-Πώς βλέπεις την καλλιτεχνική κοινότητα της Θεσσαλονίκης σήμερα;
- Την δεκαετία του '90, και λίγο αργότερα, υπήρχε μία μεγάλη πολιτισμική άνθηση στην πόλη. Μουσική, θέατρο, συναυλίες κάθε μέρα. Το χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ τότε, το θέατρο Αμαλία. Γινόταν χαμός. Σήμερα υπάρχει στην Θεσσαλονίκη ένα πολύ αξιόλογο έμψυχο δυναμικό, ειδικά στη μουσική. Μπάντες όπως οι Chinese Basement, οι Underwater Chess, οι Jaw Bones, οι Mate Ensemble, τα Χείλια Λουλούδια, του Κωστή Λιολιόπουλου οποίος επιμελείται και τη μουσική της παράστασης. Η Θεσσαλονίκη έχει πολύ δύναμη, και το νιώθουμε όλοι.
Το παράδοξο όμως είναι ότι ενώ υπάρχει όλη αυτή η δημιουργικότητα, επικρατεί μια υποκουλτούρα την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω.
-Τι εννοείς υποκουλτούρα;
-Άδεια σινεμά, άδειες συναυλίες. Πήγα προχθές στους Dub Trio, που είναι μια συγκλονιστική μπάντα, και ήταν άδειο! Δεν γίνεται ένα τέτοιο πολιτιστικό γεγονός να μην έχει κόσμο, και να περνάς μετά από την Βαλαωρίτου και να είναι φίσκα, να μην χωράς να περάσεις. Αυτό το πράγμα είναι ξεφτίλα.
Ανασταλτικός παράγοντας είναι κι αυτή η δήθεν κόντρα με την Αθήνα. Αυτά είναι βλακείες που κρατήσανε τη φάση πίσω χωρίς κανέναν λόγο, κυρίως από τη μεριά των Θεσσαλονικιών που πιστεύω το είχαν κρατήσει μανιάτικο. Πρέπει να ξεκολλήσουμε. Είμαστε όλοι ένα πράγμα, και πρέπει να πάμε μπροστά.
-Πιστεύεις ότι υπάρχει κοινό στην πόλη για να υποστηρίξει καινούρια πράγματα καλλιτεχνικά;
- Και κοινό υπάρχει, αν κρίνουμε ας πούμε κι από την προσέλευση στην δική μας την παράσταση που είναι αρκετά πειραματική, και πολλά πολιτιστικά δείγματα. Μάλιστα, τα πιο ξεχωριστά απ' αυτά στέκονται αξιοπρεπέστατα δίπλα σε αντίστοιχες ξένες παραστάσεις οι οποίες μεσουρανούν παγκοσμίως, πολλές φορές είναι και ακόμα καλύτερα.
- Ανδρέα, αν δεν ήσουν ηθοποιός τι θα έκανες;
-Νοσοκόμα (γέλια). Έχω σπουδάσει κοινωνικός λειτουργός, και για ένα χρόνο ήμουν και στο Κέντρο Πρόληψης κατά των Ναρκωτικών στο δήμο Ηρακλείου. Αλλά έχω εξειδικευτεί και στο κομμάτι της δημιουργικής απασχόλησης παιδιών. Το έχω εξασκήσει κιόλας από πολύ μικρός σε κάμπινγκ, σε παιδότοπους, σε κατασκηνώσεις..
___________________
"Εργασία Βάκχες"
Ταυτότητας παράστασης:
Σύλληψη, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς, Μουσική: Κωστής Λιολιόπουλος, Σκηνικά/Art επιμέλεια: Κωνσταντίνος Παυλίδης, Κοστούμι: Ελεάνα Θαλασσούδη, Φωνητικά: Χριστίνα Χριστοδούλου, Photography & Graphic design: Mike Rafail
Πότε: Από Κυριακή 4 μέχρι Πέμπτη 8 Μαΐου 2014 στο Block33 (26ης Οκτωβρίου 33, περιοχή Σφαγεία, Θεσσαλονίκη).
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30. Η παράσταση ξεκινάει στις 21:00.
Γενική Είσοδος: 10€.
Διάρκεια: 80'.
**θΘ Εργασία Βάκχες στο Facebook
σχόλια