Το χειμώνα του 1994 με πήρε από το χέρι η νονά μου, η Άννη και πήγαμε στον Λαμπρόπουλο. Η άλλη νονά με πήγαινε στο Μινιόν. Διάφορα χαρακτήρα. Για πρώτη φορά δεν θα έπαιρνα παπούτσια. Με είχε πρήξει ο φίλος Μάκης να πάρω ένα ποδοσφαράκι για το Mega Drive. Επειδή δεν θυμόμουνα ακριβώς τον τίτλο, κατέληξα στο Fifa ’95. Το έβγαλε η πωλήτρια από την βιτρίνα, το κρατούσα με παιδικό ενθουσιασμό αλλά όταν έφτασα στο ταμείο, διαπίστωσα ότι το κουτί ήταν άδειο. Άμα δεν σε θέλει.

Μετά το Sonic, το Fifa έμοιαζε σαν την πρώτη ενηλικίωση. Αν και τη χρονιά του ’95 οι παίκτες έκαναν το πολύ δέκα κινήσεις και γκολ μπορούσες να βάλεις μόνο με σουτ έξω από την περιοχή. Ακόμα οι παίκτες δεν είχαν κανονικά ονόματα αλλά αυτά των προγραμματιστών. Από κει και έπειτα τα πράγματα άλλαξαν. Fifa έπαιζα μέχρι το 2005. Άργησα να αλλαξοπιστήσω. Εκείνη τη χρονιά, αν έπαιζες Fifa, ήταν σαν να είχες ασπρόμαυρη τηλεόραση την εποχή του HDMI.

Επί πέντε χρόνια δεν άγγιξα το προϊόν της EA για κανένα λόγο. Το Pro έγινε τραγούδι και εθνικό video game. Το Fifa χρόνο με το χρόνο έμοιαζε σαν να το είχε πιάσει κατάθλιψη. Σαν να μην ήθελε ν’ ανταπεξέλθει. Μέχρι το 2010 όπου συνέβη το μεγάλο come back. Το Fifa φτιάχνει ένα καταπληκτικό περιβάλλον και συνδυάζει το manager με το ποδοσφαιράκι. Κρατά πιο απλό το gameplay του και φροντίζει να έχει όλες τις ομάδες και όλους τους παίκτες. Ή σχεδόν όλους. Το Pro κάνει την αντεπίθεση εισάγοντας την δυνατότητα να μπορείς να χειρίζεσαι μοναχά ένα παίχτη.

Πέρσι, η κόντρα δεν έβγαλε νικητή. Φέτος θα δούμε σε λίγο καιρό που θα καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των reviews και τα χειριστήρια θα ψηφίσουν τον καλύτερο. Μέχρι τότε «καείτε» με το αγαπημένο σας ποδοσφαιράκι  και δείτε τι λένε οι συνάνθρωποι μας για μια από τις μεγαλύτερες κόντρες των τελευταίων δέκα χρόνων.

Βασίλης Γαλούπης, ο Ντόπερμαν του Φιλάθλου.

Fifa ή Pro; Πελέ ή Μαραντόνα; Beatles ή Stones; Μοχάμεντ Άλι ή Μάικ Τάισον; Τα αιώνια ερωτήματα της ανθρωπότητας. Τι να πω; Ό,τι μάθει πρώτα ο καθένας. Όταν έσκασε μύτη το Fifa το 1994, μ’ αυτό πρωτόπαιξα, μ’ αυτό κόλλησα. Ήταν το σωστό παιχνίδι στο σωστό τάιμινγκ. Όταν ήρθε το Pro, μάλλον είχα κρεμάσει τα παπούτσια μου ως… ποδοσφαιριστής και ήθελα να γίνω… μάνατζερ! Οπότε πήγα προς τα εκεί. Αν και νομίζω ότι σε βάθος χρόνου, το πιο φρέσκο Pro «κέρδισε» το Fifa, το έκανε να μοιάζει πιο γεροντίστικο, πιο ντεμοντέ.

Μάκης Παπασημακόπουλος, άνθρωπος

Θα ήθελα πάρα πολύ να σας πω, ότι ο λόγος που πάντα αγαπούσα το ΦΙΦΑ, ακόμα και στα μαύρα χρόνια της κυριαρχίας του Προ, ήταν καθαρά τεχνικοποδοσφαιρικός. Ακόμα και τώρα, που το αγαπημένο μου ποδοσφαιράκι έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου και ουσιαστικά έχει πάρει την θέση του Προ στην κορυφή, πάλι ο λόγος που το αγαπάω είναι καθαρά συναισθηματικός και έχει και όνομα. Τζόι Ντε Λα Σαβία. Το κανόνι της Ιταλίας στο Φιφα Ιντερνάσιοναλ Σόκερ, τον παππού του ΦΙΦΑ και ο παίκτης με τον οποίο είχα σκοράρει πολλάκις γκολ από την σέντρα. Ναι οκ, έπαιζα εναντίον του Κατάρ, και; Δεν αντιλαμβάνομαι το πρόβλημά σας. Τζόι Ντε Λα Σαβία. Ναι. Τουλάχιστον νομίζω έτσι τόνε λέγανε.

Βασίλης Σαμπράκος, O Inside Sports της Sportday.

Προσπαθώ πολύ να τα αποφεύγω, επειδή τρώω μεγάλο κόλλημα, αλλά «δυστυχώς» δεν τα καταφέρνω. Παίζω και τα δύο, μ’ αρέσει και το FIFA της ΕΑ και το Pro. Και προτιμώ το Pro, μολονότι είχα ξεκινήσει με το FIFA. Το βρίσκω, το Pro, πιο ρεαλιστικό, δηλαδή πιο αληθινό ποδόσφαιρο συγκριτικά με το FIFA. Και πιο εύκολο στη χρήση, επειδή χρησιμοποιείς λιγότερους συνδυασμούς κουμπιών. Κυρίως για αυτούς τους δύο λόγους νομίζω ότι κερδίζει το Pro τους μικρότερους και τους μεγαλύτερους, που του δείχνουν προτίμηση. Η προτίμησή μου προς το Pro όμως δεν ακυρώνει το FIFA, το οποίο άλλωστε ήταν η πρώτη μου αγάπη…

Κωνσταντίνος Μπούγας, φοιτητής

Τη περίοδο που αγόρασα Playstation όλοι παίζαμε Fifa ‘99. Ένας φίλος μου έδωσε το International Superstar Soccer 98. Μου φάνηκε περίεργο στην αρχή, αργότερα κόλλησα. Βγήκαν οι συνέχειες και των δύο. Πήρα όλα τα παιχνίδια της σειράς Pro. Το τελευταίο Fifa που αγόρασα ήταν το πρώτο στο οποίο υπήρξε ο σχολιασμός του Σωτηρακόπουλου, το Fifa 2000.Όλα αυτά μέχρι να πάρω Xbox360. Τα Pro άρχισαν να γίνονται όλο πιο απαιτητικά και τα Fifa άρχισαν να μοιάζουν στις παλαιότερες εκδόσεις του Pro. Εξακολουθώ να θαυμάζω τη τελειομανία του  Pro, αλλά δεν ξέρω αν έχω τόσο χρόνο να ασχοληθώ με το πώς θα καταφέρω να δώσω την τέλεια manual πάσα. Γιʼ αυτό μάλλον και φέτος θα προτιμήσω το Fifa.

World of Mouth, human beatbox

H κουλτούρα μας είναι home games μέχρι θανάτου. Από πιτσιρίκια τερματίζαμε όλα τα παιχνίδια που έπεφταν στα χέρια μας…! Σε καφενεία και αργότερα σε σπίτια. H παρέα μας την δεκαετία διάλεξε pro-evolution και ειδικά μετά το 2003, σταθερά. Γίναμε pro Fun-atics. Το Fifa απλά μπήκε στην φάση μας. Περιμέναμε θυμάμαι να παίρνουν τα δικαιώματα, για να έχουμε όλες τις ομάδες χωρίς περικοπές ονομάτων που έγινε από το 2004 και έπειτα. Πέρσι μας εντυπωσίασαν το “become a legend” και η κίνηση, η τακτική και γενικά η ρεαλιστική μεταφορά του ποδοσφαίρου σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Διότι δεν παύει να είναι ένα «παιχνίδι» που με επιθετικό worldwide branding και την επίδραση του ποδοσφαίρου στον αντρικό πληθυσμό έγινε κόλλημα!

Brokenbeats, δισκοθέτες

Η κόντρα μεταξύ FIFA και Pro Evolution Soccer καλά κρατεί! To Pro Evolution, ιστορικά είναι ένα παιχνίδι με σαφώς καλύτερο game play. Από την άλλη το αντίπαλον δέος, το FIFA, σε όλες τις εκδόσεις του είχε πάντα ανώτερα γραφικά και περισσότερες ομάδες προς επιλογή.

Τα δύο-τρία τελευταία χρόνια, όμως, η EA Sports έχει καταφέρει να βελτιώσει και να εξελίξει το παιχνίδι της διορθώνοντας τα μειονεκτήματα του FIFA, σε αντίθεση με τους Ιάπωνες της Konami που έχουν παραμείνει στάσιμοι, δημιουργώντας κάθε χρόνο πανομοιότυπο προϊόν. Το FIFA 11 υπερείχε έναντι του PES 11. Επομένως δε νομίζω ότι θα δυσκολευτούμε να επιλέξουμε φέτος. FIFA 12 δαγκωτό!

Γιάγκος Αντίοχος, κριτικός κινηματογράφου (Αθηνόραμα)

Ο ρεαλισμός δεν είναι σύμμαχός μου στο virtual  ποδοσφαιρικό κόσμο και ποτέ δεν ήταν. Στην παιδική μου ηλικία έκανα ηρωικά τζατζαρίσματα με τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες στο φέρι-μποτ για να πωρωθώ με τους σουρεαλιστικά παραμορφωμένους παίχτες του Tehkan World Cup, σε εκείνο το επιτραπέζιο coin-op που ακούμπαγές και την cola σου να’ούμε. Στο γυμνάσιο είχα πάει να μείνω στην ίδια τάξη για να παίζω με τους ποδοσφαιριστές-μυρμήγκια του Sensible Soccer. Ε τώρα ως παλαίμαχος δεν θα ενδώσω στα ρεαλιστικά –φευ- θέλγητρα του FIFA. Θα παραμείνω ασκητικός ζηλωτής του Pro και ας μου παραδίδει κάθε τόσο με την Τότεναμ «εντατικά μαθήματα φοξ-τροτ με δάσκαλο Κροάτη επιτελικό» ο δικηγόρος κολλητός μου.

Θοδωρής Δημητρόπουλος, δημοσιογράφος

Σε κάποια πράγματα είναι δύσκολο να αποφύγεις τα παιδικά σου ερεθίσματα, και το γεγονός ότι εγώ ακόμα θυμάμαι το αστείο “Βαζέχα-Ματίντα” σημαίνει πως είχα παίξει τόσο FIFA 2000 που δε θα μπορούσα να έχω αλλαξοπιστήσει για το ‘άλλο’ franchise. Και γιατί να το ήθελα δηλαδή κιόλας. Άμα είναι φίλτατοι να παίζουμε ποδοσφαιράκια για να περνάει η ώρα και να πρέπει να κάθομαι να θυμάμαι ένα κάρο συνδυασμούς κουμπιών λες και παίζω Street Fighter χωρίς απλή κλωτσιά, τότε άστο, πάω στην Ακαδημία Ρότσα. Η μαγεία στο FIFA ήταν ότι έβρισκα έναν γρήγορο επιθετικό και ντρίμπλαρα όλη την αντίπαλη ομάδα. Κανένα σύστημα, καμία τσαχπινιά, καμία πασούλα. Η φάση είναι Κλίνσμαν-Κλίνσμαν-κατεβαίνει ο Κλίνσμαν-γκοοολ ο Κλίνσμαν. Γιατί να είσαι η Μπαρτσελόνα (δηλαδή το Pro - αν δεχτούμε ότι ισχύει αυτή η κοτσάνα) όταν μπορείς να είσαι ο Μαραντόνα;

Τάσος Λαμπρόπουλος, ιδιωτικός υπάλληλος

Υπάρχουν κάποια διλήμματα που βασανίζουν την ανδρική και κατά επέκταση κοινότητα των gamers εδώ και 5-6 χρόνια. Natalie Portman ή Scarlett Johansson; Guinness ή Erdinger; FIFA ή Pro;

Όσον αφορά  τα  2 πρώτα ερωτήματα, οι απαντήσεις είναι καθαρά θέμα γούστου, όμως σχετικά με το ποιο ποδοσφαιράκι θα φιλοξενήσουμε στην κονσόλα ή στο pc μας, θα χρειαστεί ακόμα ένα ζύγισμα πριν την αγορά.

Πάμε λοιπόν! Tο φετινό FIFA δεν χαρίζεται σε αρχάριους, ούτε στο να περάσεις μια ώρα, χαλαρώνοντας στον καναπέ σου.

Σε σχέση με την περσινή έκδοση, έχει αναβαθμισμένα γραφικά, ακόμα πιο(πόσο ακόμα;) φυσική κίνηση και βελτιωμένα τα online και multiplayer modes. Με την προσθήκη του New Impact Engine και του πρωτοποριακού χειρισμού στην άμυνα, έχουμε το αρτιότερο gameplay που έχει προσφέρει ποτέ ποδοσφαιράκι και αν κάνεις κάποιες υπερωρίες για χάρη του, θα σε ανταμείψει με  την απόλυτη ποδοσφαιρική εμπειρία.

Στον αντίποδα, το PES παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του μετά από αρκετές προηγούμενες και πρόχειρες εκδοσεις και έχει να αντιπαρατάξει ομαλότερο gameplay, πιο συγχρονισμένο animation και μια καινούργια μέθοδο χειρισμού των ελεύθερων παικτών στην επίθεση, που το καθιστά αρκετά διασκεδαστικό και δημιουργικό. Αντιθέτως στην άμυνα, παραμένει ξέφραγκο αμπέλι έχοντας πάντα γκαφατζήδες τερματοφύλακες και άμυνες που θυμίζουν παιδική παρέλαση.

Παραμένουν τα δέλεαρ του Champions League mode και του Master League που φέτος σου δίνει την δυνατότητα να δοκιμάσεις τις ικανότητες σου και ως πρόεδρος!

Συναντάμε ξανά τις αδυναμίες του, στο να μην έχει ακόμα πολλά πρωταθλήματα και μη ενημερωμένα rosters, αλλά παραμένει ακόμα πιο φιλικό και "παρείστικο" από το FIFA.

Ετυμηγορία: Η ζυγαριά γέρνει ακόμα για μια χρονιά προς το FIFA, αλλά η απόφαση είναι δική σας..πόσο μάλλον τα λεφτά σας.

Θοδωρής Κανελλόπουλος, δημοσιογράφος (και dj, παίζει την Παρασκευή στο Dogs)

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως τον κλασικό gamer που θα κάτσει και θα λιώσει μέσα στο σπίτι παίζοντας άπειρα παιχνίδια. Δεν το κάνω αυτό αφού πάντα το μόνο παιχνίδι το οποίο περιμένω να βγει (μαζί με το Football Manager το Νοέμβρη) και θα με κάνει να σταθώ στην ουρά, κεντρικού πολυκαταστήματος ηλεκτρονικών παιχνιδιών στην πλατεία Συντάγματος, με θρησκευτική ευλάβεια, είναι το Pro Evolution Soccer.

Είτε γιατί θυμάμαι να παίζω τη συγκεκριμένη σειρά (στην Ιαπωνέζικη έκδοση) από το 1998 είτε γιατί είναι το μόνο το οποίο με έχει κάνει να σπάσω κονσόλα από τα νεύρα μου (το 1999, playstation 1 σε αγώνα Μπαρτσελόνα – Πάρμα, η καλή η Πάρμα τότε με Μπάλμπο, Κρέσπο, Μπεναρίβο, Ντίνο Μπάτζιο, Μπουφόν όπου είχα χάσει τα άχαστα) είτε γιατί έχω μνήμες από τότε που μαζευόμασταν στο σπίτι του ξαδέρφου μου και στήναμε ολονυχτίες και τουρνουά πάνω από ένα playstation 2 και μια 24’’ οθόνη.

Έτσι και σήμερα, 29 Σεπτέμβρη που κυκλοφορεί το Pro, με έχει πιάσει ένα τρέμουλο και μια αγωνία. Ναι μεν κρίση αλλά το Pro είναι Pro. Δεν ξέρω γιατί το προτιμώ. Είναι μάλλον από συνήθεια στο θέμα του game playing. Ίσως να μου αρέσει περισσότερο η λογική του, το edit που έχει το παιχνίδι και φυσικά η κίνηση και τα γραφικά. Τα Fifa ποτέ δεν μπόρεσα να τα συνηθίσω. Ποτέ δεν μπήκα στην εξωγήινη και καλύτερη λογική τους. Εξάλλου το ότι είμαι πιστός σε αυτό το παιχνίδι σε 3 κονσόλες δείχνει και μια στάση αφοσίωσης, συνήθειας και αγάπης. Φαντάσου δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να αλλαξοπιστήσω.

Μπορεί να οφείλεται και σε άλλους παράγοντες, εξωτερικούς, που έχουν να κάνουν με το μέρος στο οποίο μεγάλωσα. Ίσως να είμαι τόσο Έλληνας όσο το δικό μας συναυλιακό κοινό. Που τους δίνεις κάτι καλύτερο και το κάτι παραπάνω αλλά αυτοί εμένουν στο να είναι κολλημένοι και με τους Puressence και τους James. Γιατί κάπως έτσι είναι η αλήθεια. Το Fifa έχει ξεφύγει κατά πολύ από το  Pro και σίγουρα είναι καλύτερο. Έχει ρίξει λεφτά στο marketing, έχει μπει μες στα κανονικά γήπεδα (δες την εμφάνιση της Swansea και θα καταλάβεις) και όντως στο εξωτερικό δεν υπάρχει καν σύγκριση. Δε θα το ψάξω άλλο. Πάω να το αγοράσω.

Γιάννης Διαμαντής, δημοσιογράφος (και dj, παίζει την Παρασκευή στο Key)

Η ετήσια κόντρα μεταξύ Fifa και Pro έχει και φέτος νικητή από τα αποδυτήρια. Οι μέρες κυριαρχίας του Pro έχουν περάσει ανεπιστρεπτί καθώς εδώ και 3 χρόνια το Fifa έχει επανέλθει στην κορυφή ως το καλύτερο «ποδοσφαιράκι» της αγοράς. Μάλιστα κάθε χρόνο η EA Sports παρουσιάζει μια βελτιωμένη εκδοχή του παιχνιδιού και η ψαλίδα αντί να κλείνει, μοιάζει να ανοίγει. Ουσιαστικά μιλάμε για δύο διαφορετικά παιχνίδια. Από την μία, έχουμε το πιο ρεαλιστικό soccer game και από την άλλη ένα arcade παιχνίδι, την ίδια στιγμή που οι φίλοι του Pro συνεχίζουν να αντιπαραβάλλουν την έννοια της διασκέδασης μπροστά στο “δύσκολο” Fifa. Μα η διασκέδαση του παραδοσιακού gamer είναι ακριβώς αυτή. Ένα απαιτητικό παιχνίδι που θα χρειαστεί αρκετές ώρες μέχρι να επιβληθεί των αντιπάλων του και συνεπώς να το βαρεθεί. Κανένα δίλλημα. Fifa με κλειστά τα μάτια.