Πολλά χρόνια πριν. Ήμαστε και οι δύο σε κάποια τάξη του δημοτικού.
Σε θυμάμαι να με περιμένεις, δήθεν τυχαία, στο τέλος του αγώνα για να τερματίσουμε μαζί. Ήξερες και ήξερα κι εγώ ότι θα μπορούσες με άνεση να βγεις πρώτη, αλλά στενοχωριόσουν που με έβλεπες όλο αυτό τον καιρό στις προπονήσεις να προσπαθώ ντροπαλά να κρύψω το άσθμα μου, κι έτσι εκείνη τη μέρα έκανες ότι χτύπησες το πόδι σου.
Δεν στο είπα ποτέ, αλλά ήταν εκείνο το τρομερά αστείο ψεύτικό σου βήμα (φυσικά και το είχα καταλάβει!) που μου ανέβασε τη διάθεση και μου έδωσε το κουράγιο να συνεχίσω!
Ακολούθησαν, και μάλλον θα ακολουθήσουν κι άλλες ακόμα τέτοιες στιγμές.
Στιγμές όπου δεν θα τα είχα καταφέρει αν δεν ήσουν εσύ εκεί γύρω.
Fast forward στα φοιτητικά μας χρόνια. Στην τελευταία εξεταστική με βρίσκει ο χειρότερος χωρισμός όλων των εποχών, και η διπλωματική κοντεύει να τιναχτεί στον αέρα. Δεν μου καίγεται καρφί.
Η ζωή μου "είχε τελειώσει", αλλά δυστυχώς για σένα αυτό δεν ήταν αλήθεια:
Με σιδερένια επιμονή, υπομονετική καθημερινή παρουσία και μια πληροφορία για τον συμφοιτητή - crush που ξημεροβραδιαζόταν στο αναγνωστήριο ως έσχατη ελπίδα, κατάφερες να με κάνεις να σταθώ στα πόδια μου και τελικά να σώσω το πτυχίο μου.
Δεν το παραδέχτηκες ποτέ, αλλά εκείνη τη χρονιά έχασες ένα ολόκληρο εξάμηνο εξαιτίας μου, γεγονός που μάλλον αποδεικνύει πόσο πολύ σε τρόμαξα - εντάξει, και το πόσο πολύ με αγαπάς.
Ακολούθησαν, και μάλλον θα ακολουθήσουν κι άλλες ακόμα τέτοιες στιγμές.
Στιγμές όπου δεν θα τα είχα καταφέρει αν δεν ήσουν εσύ εκεί γύρω.
Κι όμως δεν ξέρω αν ποτέ σου έδειξα την ευγνωμοσύνη που νιώθω. Αυτή είναι ίσως μια καλή ευκαιρία:
Κατερίνα, είσαι η καλύτερή μου φίλη, και σου χρωστάω πολλά.
I owe you!
σχόλια