Πάντα μου φαινόταν ενδιαφέρον το πόσο μπερδεύει τον κόσμο ο όρος καλτ. Μα, πώς μπορούν να συνυπάρχουν σε έναν ορισμό το Eraserhead και το Ο Κώτσος και οι εξωγήινοι; Για μένα, καλτ είναι οι ταινίες που αποκτήσανε μια δικιά τους ζωή πέρα από τις προσδοκίες του δημιουργού τους. Το καλτ κοινό είναι ένα κοινό που δεν έχει θεό και ιδεολογία. Μεγάλωσε μέσα στον Οίκο του σελιλόιντ και εφ' όρου ζωής παραμένει πιστό στη συντήρηση της καύλας του κινηματογράφου. Ακόμα και όταν κανιβαλίζει μια ταινία, πάντα μέσα του διατηρεί τον ύψιστο σεβασμό γι' αυτήν. Εγώ από το σχολείο μπήκα σε αυτό τον κόσμο, όταν είδα τον κολλητό μου τότε, που ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος, να τσακώνεται με κάποιον για το αν το Starship Troopers του Βερχόφεν είναι καλύτερη ταινία από τη Νοσταλγία του Ταρκόφσκι. Οδηγήθηκα στο καλτ λόγω μιας αποστροφής προς τη σοβαρότητα και, όπως το βλέπω τώρα, λόγω μιας αποστροφής προς την ενηλικίωση. Θυμάμαι τότε να μη χάνουμε ούτε μια προβολή των ταινιών του Τζον Γουότερς στο Ταινιόραμα του Άστυ και να καταβροχθίζουμε όλα τα ιταλικά giallo της δεκαετίας του '70.
Στα χρόνια του λυκείου, με την παρέα μου γυρίσαμε γύρω στις 40 μικρού μήκους ταινίες της ανύπαρκτης εταιρείας μας «Κaracult Ρictures». Μέσα σε αυτές υπήρχαν ταινίες τρόμου (Σκατόγρια: ο θησαυρός του Ρούντολφ Ες), επιστημονικής φαντασίας (Στρατέγκο στο Σύμπαν), μελοδράματα (Η πάλη των τάξεων), χριστουγεννιάτικες κωμωδίες (Santa Claus is fucking to town) και η πιο θρυλική μας τσόντα (Τρία χρώματα: Η ροζ ταινία) στην οποία, λόγω απουσίας γυναικών εκείνη τη μέρα από την παρέα, παίξαμε μόνο άντρες, και μάλιστα υπάρχει και μια περίφημη σκηνή που γαμάω τον εαυτό μου και με χύνω στην πλάτη με πράσινο καθαριστικό για τα πιάτα. Σήμερα συνεχίζω να ψάχνω καθημερινά για ταινίες που χάθηκαν, αποστήματα που δεν τα άντεξε η εποχή τους. Κάθε φορά που βρίσκω κάτι σημαντικό, νιώθω να ταράζεται ολόκληρος ο κόσμος μου. Κομμάτια ιστορίας συνθλίβονται και ξαναχτίζονται μέσα μου. Νιώθω διαρκώς την ύπαρξη μιας εναλλακτικής κοινωνίας κάτω από το έδαφος που ψάχνει να βρει τη δίοδο προς το φως. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που πρωτοείδα το Angst του Gerard Kargl ή το On the silver globe του Zουλάφσκι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που βρήκα σε VHS τον παλιό Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι και έπαθα κρίση πανικού στο πρώτο λεπτό της ταινίας από την ένταση και τη συγκίνηση, με αποτέλεσμα να τη δω κανονικά δυο χρόνια μετά – μια ταινία που συνεχίζω να τη θεωρώ την πιο συγκλονιστική ταινία που έγινε ποτέ. Επίσης, δεν θα σταματήσω να ονειρεύομαι καθημερινά την επιστροφή της ουσίας των b movies στον κινηματογράφο. Ο ελληνικός κινηματογράφος για εμένα είναι εξ ορισμού καλτ. Δεν υπάρχει Έλληνας σκηνοθέτης που να μην μπορώ να συμπεριλάβω σε αυτό τον χώρο. Για μένα καλτ είναι το Μπορντέλο του Κούνδουρου, το Βαριετέ του Παναγιωτόπουλου, η Μανία του Πανουσόπουλου, ο Μελισσοκόμος του Αγγελόπουλου, η Φανέλα με το 9 του πατέρα μου, τα Βαποράκια του Τάσιου, το Singapore Sling του Νικολαΐδη, ο Μπαλαμός του Τορνέ, το Μοντέλο του Σφήκα, το Σπιρτόκουτο του Οικονομίδη, ο Κυνόδοντας του Λάνθιμου, το Oh Babylon του Φέρρη. Ταινίες που τις αγαπάω όσο κάποιοι άνθρωποι αγαπάνε ανθρώπους και που πιστεύω ότι οι δημιουργοί τους θα έπρεπε να αισθάνονται περήφανοι και γι' αυτή την πλευρά των ταινιών τους. Στο εξωτερικό ο όρος καλτ ξεκίνησε τις μεταμεσονύχτιες προβολές. Έκανε γνωστά στον κόσμο παγκόσμια αριστουργήματα σαν το El Topo του Jodorowsky και το Videodrome του Κρόνενμπεργκ. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο μέρος για να δει κάποιος μια ταινία από μια γεμάτη αίθουσα κανίβαλων σε μια μεταμεσονύχτια προβολή. Το cult festival του Νίκου Τριανταφυλλίδη κλείνει 10 χρόνια. Για μένα είναι μια υπενθύμιση ότι πάντα θα υπάρχει και κάτι άλλο. Ένα φανζίν σε μορφή φεστιβάλ.
Το 11ο Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου θα διεξαχθεί στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, 2155400888) στις 1, 2 & 3 Φεβρουαρίου. Το πλήρες πρόγραμμα στο www.gagarin205.gr
σχόλια