Φλεγόμενος Σεντάρις

Μιλάει στο «TimeOut London» για το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου - το ημερολόγιο για το πώς έκοψε το κάπνισμα:
Όταν κόψεις το κάπνισμα οι άνθρωποι σε ρωτάνε: «Λοιπόν, θα καπνίσεις μετά το δείπνο, σωστά;». Κι απαντάω: «Όχι, αλήθεια το έκοψα το κάπνισμα». Και μετά λένε «αλλά καπνίζεις στα πάρτι;» «Όχι, το έκοψα». «Όμως, αν σου πρόσφερε κάποιος ένα τώρα, θα το έπαιρνες;». «Όχι, πραγματικά το έχω κόψει». Μερικές φορές ονειρεύομαι ότι έχω μόλις φύγει από μια κινηματογραφική αίθουσα και καθαρά από συνήθεια ανάβω ένα τσιγάρο. Και τότε αντιλαμβάνομαι, ω Θεέ μου, το έχω κόψει το κάπνισμα, αλλά είμαι εδώ, με ένα τσιγάρο στο στόμα μου. Και πάντα σκέφτομαι, λοιπόν, μπορώ τουλάχιστον να το τελειώσω... Ο εκδότης μου στη Νέα Υόρκη με βοήθησε όταν το σταμάτησα. Δεν μπορούσα να γράψω για κάποιο διάστημα. Μου υπενθύμιζε: «Όλοι το έχουν κόψει το κάπνισμα κι εσύ δεν είσαι και τίποτα ξεχωριστό».

Εξηγεί στο «Νewsweek» γιατί οι ιστορίες του είναι πιο σκοτεινές και σοβαρές απ' ό,τι όταν ξεκίνησε:
Είναι επακόλουθο, νομίζω, της δυνατής ανάγνωσης των βιβλίων μου στις περιοδείες. Διάβαζα κάτι μπροστά σε κοινό και το διάβαζα κάπου οχτώ φορές και αποδείκνυα στον εαυτό μου ότι μπορούσα να ακούσω ένα γέλιο εδώ κι εκεί. Τώρα σκέφτομαι περισσότερο: «Ok, έχω αποδείξει ότι μπορώ να προκαλέσω γέλιο, ας δούμε πώς είναι και χωρίς αυτό. Ας σκάψω λίγο πιο βαθιά αντί να προσπαθώ να προκαλέσω ένα εύκολο γέλιο. Ας γράψεις αυτό που σκεφτόσουν πραγματικά».