Η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας το πάλεψε πολύ και πρέπει να του το αναγνωρίσω. Όταν κατάλαβε πως δεν έχει νόημα να προσπαθεί να με πείσει ότι οι διαλέξεις των καθηγητών είναι χρήσιμες και ότι θα έπρεπε να πατάω σε αυτές πού και πού, εστίασε στις περιόδους των εξεταστικών. Τότε που χτύπαγε το κουδούνι μου καθημερινά στις 8 το πρωί, σωστός Εγγλέζος, για να μελετήσουμε. Κι εγώ τον έβριζα και τον έλεγα ζόμπι, που ακόμα δεν είχε ξημερώσει καλά καλά και μου κουβαλιόταν αξημέρωτα και περίμενε με στωική υπομονή να κοιμηθώ "λίγο ακόμα" - το λίγο συχνά ξεπερνούσε τις 4 ώρες. Και μετά ξυπνούσα με νεύρα και ήμουν ανυπόφορος που έπρεπε να μείνουμε μέσα και να στρωθούμε στο διάβασμα και όχι να πάμε να βρούμε τους υπόλοιπους για καφέ.
Συνειδητοποιώντας ότι χρωστώ πολλά σε έναν φίλο που με "ταρακουνούσε".
Θυμάμαι εκείνη την τραγική εξεταστική του 2007 - Σεπτέμβρης ήτανε νομίζω, έκανε ζέστη και χρωστούσαμε πολλά μαθήματα. Διαβάζαμε όλη μέρα και συρθήκαμε το βράδυ στο σινεμά να δούμε το "Zodiac" του Φίντσερ. Πόσο μας άρεσε! Ή τη μέρα που προσπάθησα να τον καλοπιάσω για να με βοηθήσει με εκείνη την εργασία, μαγειρεύοντας του, και τελικά έκαψα -φυσικά- το φαγητό, κι έβαλα τα κλάματα νομίζοντας ότι είμαι ο πιο άχρηστος άνθρωπος του κόσμου; Αν διαβάζει αυτά που γράφω εδώ, θα χαμογελά με ικανοποίηση, ωστόσο εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα πτυχία και τα πανεπιστήμια δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία αν δεν παλέψεις μόνος σου γι' αυτό που θες να κατακτήσεις. Όπως και να' χει όμως, αν κατάφερα κάτι στα φοιτητικά μου χρόνια και δεν πήγαν εντελώς χαμένα, αυτό το χρωστάω αποκλειστικά σε εκείνον. Και τον ευχαριστώ.
σχόλια