«ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ». «Οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές». Αυτές είναι οι πιο συνηθισμένες φράσεις που ακούει κάποιος όταν ανοίξει συζήτηση για τους μετανάστες στη χώρα μας. Όμως αυτοί που λένε αυτές τις φράσεις, είναι οι ίδιοι που λίγο αργότερα θα σου πουν για «τους ξένους που μας παίρνουν τις δουλειές», που «μας κλέβουν», που «σκοτώνουν», που «αν δεν τα έκαναν όλα αυτά, εγώ δεν έχω πρόβλημα». Βεβαίως από πουθενά δεν προκύπτουν όλα αυτά τα θεωρητικά και αόριστα, αλλά γενικώς ως έθνος ανάδελφο, όπως μας είχε αποκαλέσει κάποτε ο κύριος Σαρτζετάκης, είμαστε λίγο αντικοινωνικοί. Επιλεκτικά. Άλλο να έρχεται ο ξένος να διασκεδάσει στην Ελλάδα και να ξοδέψει τα ωραία του λεφτά κι άλλο να έρχεται ρακένδυτος ψάχνοντας για δουλειά.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία παραβιάζονται συστηματικά τα δικαιώματα των μεταναστών, ενώ το ποσοστό χορήγησης ασύλου στη χώρα μας είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη και υπολείπεται πολύ του μέσου κοινοτικού όρου. «Υπάρχουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες και οι δρόμοι τους συμπίπτουν», λέει η κυρία Άννα Μπότσογλου από τη Διεθνή Αμνηστία. «Δεν υπάρχει τρόπος διαχωρισμού. Μπαίνουν όλοι κάτω από την πινακίδα "λαθρομετανάστης" και στριμώχνονται στα ίδια κέντρα κράτησης όπου οι συνθήκες είναι απάνθρωπες. Στους δε πρόσφυγες προβάλλονται διάφορα εμπόδια στην προσπάθειά τους να κάνουν αίτηση χορήγησης ασύλου. Δεν τους δίνονται αιτήσεις και όταν τους δίνονται είναι στα ελληνικά, γλώσσα την οποία δεν γνωρίζει κανείς μπαίνοντας στη χώρα μας. Και απ' όσους τελικά καταφέρουν να συμπληρώσουν την αίτηση, ένα πολύ μικρό ποσοστό θα χαρεί τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Πριν από δύο εβδομάδες είχε επισκεφθεί κέντρα κράτησης προσφύγων στη Σάμο και στην Πέτρου Ράλλη αντιπροσωπεία ευρωβουλευτών και η έκθεσή τους για τις συνθήκες είναι ιδιαίτερα αρνητική».
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η απόδοση ιθαγένειας. Παιδιά που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει εδώ ζούν σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας, αφού δεν τους έχει δοθεί η ιθαγένεια, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν -πολλές φορές χωρίς καν να το γνωρίζουν- να συλληφθούν και να απελαθούν σε χώρες άγνωστες γι' αυτούς, αφού εδώ γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο με τη συμπεριφορά του κράτους και των αρχών. Ο Νίκος Δήμου μέσα από το blog του, μας θυμίζει μία έρευνα για το ρατσισμό στην Ελλάδα το 1986 - δηλαδή σε καιρούς ανύποπτους, όταν οι «ξένοι» ήταν οι τσιγγάνοι, οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι. Τότε λοιπόν το 51% των Ελλήνων δήλωναν πως δεν θα ήθελαν γαμπρό (ή νύφη) εβραίο, το 43% δεν θα ψήφιζε εβραίο βουλευτή, το 92% δεν ήθελαν γαμπρό τσιγγάνο, το 35% θα εμπιστευόταν έναν μουσουλμάνο. Ποσοστά που ήταν κατά πολύ υψηλότερα από αυτά άλλων ευρωπαϊκών χωρών όπως η Γαλλία. Σε άλλη έρευνα, της Unicef αυτή τη φορά που έγινε το 2001, ενώ σχεδόν το 60% των μαθητών δήλωναν ότι δεν τους ενοχλούσε η παρουσία αλλοδαπών στην τάξη, το πρόβλημα ήταν οι γονείς. Το 54% των γονέων δήλωναν ενοχλημένοι από την παρουσία τους στις τάξεις, ενώ και αρνητικά ή ως απειλή έβλεπε και το 30% των εκπαιδευτικών τους αλλοδαπούς. Ακόμη και τώρα μετά από τόσα χρόνια συνύπαρξης πολλοί Έλληνες δεν φαίνεται να έχουν αποδεχτεί τα νέα δεδομένα και την έννοια της πολυπολιτισμικότητας. Μία από τις τελευταίες έρευνες έδειξε ότι ο σύγχρονος Έλληνας πιστεύει σε ποσοστό 70% ότι ο ξένος φταίει για την εγκληματικότητα, ότι ευθύνεται επίσης για την αύξηση της ανεργίας, ενώ θεωρεί ότι τα παιδιά των αλλοδαπών θα πρέπει να βρίσκονται σε διαφορετικές τάξεις από αυτές των Ελλήνων.
Αυτό το «ψυχρό» των αριθμών πολλοί μετανάστες το βιώνουν «εν θερμώ» στην καθημερινή μετακίνησή τους στην πόλη. Λένε όμως ότι τα πράγματα είναι καλύτερα από παλιά και ελπίζουν σε ακόμη καλύτερες ημέρες. Όμως ο καθένας τους έχει να διηγηθεί και από μία διαφορετική ιστορία «ελληνικής λεβεντιάς» που τον πλήγωσε.
MOΧΑΜΕΝΤ - ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ
ΟΜοχάμεντ έφυγε από την πατρίδα του το Αφγανιστάν σε ηλικία μόλις 9,5 ετών. Το παιδικό του όνειρο ήταν να σπουδάσε, κάτι πολύ δύσκολο, καθώς είναι σιίτης και εκείνη την εποχή κυβερνούσαν οι σκληροί Ταλιμπάν.Ο Μοχάμεντ πέρασε στο Ιράν όπου έμεινε έξι χρόνια προτού ξεκινήσει για την Ευρώπη. Μέχρι τα σύνορα Ιράν-Τουρκίας πήγε με αυτοκίνητο. Κάθισε στη νοτιοανατολική Τουρκία ένα μήνα και από εκεί, μέσω Κωνσταντινούπολης, έφτασε με βάρκα σε μια βραχονησίδα στοΛαύριο. Ολα αυτά του κόστισαν συνολικά 3.200 ευρώ για την πληρωμή των δουλεμπόρων.
«Η ώρα ήταν 11.30 το βράδυ.Περνούσα από την 3ης Σεπτεμβρίου κοντά στο Α.Τ Ομόνοιας. Επέστρεφα από τα Εξάρχεια, όπου παρακολουθούσα μαθήματα ελληνικών. Υπήρχε εκεί ένα περιπολικό και δύο αστυνομικοί. Με φωνάξανε να πάω κοντά τους και με ρώτησαν αν έχω χαρτιά. Αφού τα έλεγξαν, μου είπαν να ανοίξω και την τσάντα. Τους είπα ότι έχω μέσα μόνο τετράδια και βιβλία. Με ρώτησαν πού πάω και τους εξήγησα. Επειδή εκεί κοντά είχε πόρνες με ρώτησαν αν πήγαινα να κάνω σεξ. Είπα "όχι αλλά κι αν πήγαινα κακό είναι;" Τότε ο ένας από τους δύο μου είπε: "ποιος σου έμαθε να βρίζεις την αστυνομία;" και μου ζήτησε και πάλι να ανοίξω την τσάντα μου. "Εσείς κάνετε έλεγχο, ανοίξτε τη εσείς", του απάντησα. Τότε άρχισε ο ένας να με χτυπάει στα πόδια και ο άλλος να με βαράει στον τοίχο. Εγώ φώναζα: "τι σας έκανα, σας είπα να ανοίξετε εσείς την τσάντα μου". Εκείνη την ώρα κάποιος που πουλούσε ναρκωτικά τους ζήτησε συγγνώμη και έφυγε. "Αυτός ζήτησε συγγνώμη", μου είπε ο ένας. "Εσύ δεν μπορείς να ζητήσεις;" "Για ποιο λόγο, πουλάω ναρκωτικα; Είμαι κλέφτης; Μήπως πρέπει να περνάω από το αστυνομικό τμήμα για να ζητήσω άδεια που περπατάω;" τους είπα. Τότε άρχισαν να με χτυπάνε και πάλι σε συγκεκριμένα σημεία που δεν αφήνουν σημάδια. "Αυτούς που πουλάνε ναρκωτικά τους αφήνετε κι εμένα που δεν έκανα τίποτα με χτυπάτε;" τους είπα. Μου πέρασαν χειροπέδες και μου είπαν: "Θα σε πάμε στο τμήμα, εκεί θα τα πούμε καλύτερα". Η τσάντα μου ήταν πεσμένη κάτω, τα βιβλία μου σκόρπια στο δρόμο, το πορτοφόλι είχε χαθεί. Όταν το βρήκα, λεφτά δεν υπήρχαν μέσα. Εμείς δεν είδαμε λεφτά, μου είπαν. Τότε ο καλός -γιατί πάντα ο ένας είναι ο καλός και ο άλλος ο κακός- μου είπε: "Άντε ρε φίλε, ζήτα συγγνώμη". "Δεν ζητάω συγγνώμη από κανένα", είπα, "δεν είσαι ο θεός να σου ζητήσω συγγνώμη". Όταν πήρα το ποδήλατό μου ήταν σπασμένο. Το είχαν κλωτσήσει -σαν τα παιδάκια- επειδή δεν ζήτησα συγγνώμη. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Για ποιο λόγο γίνονται αυτά; Τόσο άχρηστοι άνθρωποι είμαστε εμείς, επειδή είμαστε μετανάστες; Είμαστε άνθρωποι. Δύο χέρια έχουμε, δύο πόδια, στόμα... Γενικά δεν είμαι ευχαριστημένος από τίποτα. Αλλά δόξα τω θεώ προσπαθώ να κάνω κουμάντο στον εαυτό μου, να χαμογελάω, να είμαι ευχαριστημένος και να μην τα σκέφτομαι αυτά».
ΤΣΕΧΟ - ΣΥΡΙΑ
Ήρθε στην Ελλάδα πριν από 3 χρόνια κάνοντας το γνωστό «πέρασμα» από την Τουρκία. Ταξίδευε από τη Συρία 35 ημέρες. Οι δουλέμποροι τον άφησαν με τους άλλους σε βραχονησίδα, όπου τους εντόπισε το λιμενικό. Πέρασε μέρες σε στρατόπεδο μεταναστών σε άθλιες συνθήκες -500 άνθρωποι σ' έναν χώρο μικρό, 15 σ' ένα δωμάτιο. Τώρα δουλεύει στην οικοδομή.
«Οι Έλληνες είναι έτσι κι έτσι. Κάποιοι μας κοιτάνε περίεργα και στην οικοδομή που δουλεύω οι βορειοηπειρώτες δεν μας θέλουν. Θυμάμαι πριν 1,5-2 χρόνια στο Σύνταγμαβρήκα έναν συμπατριώτη στο μετρό και μιλούσαμε στη γλώσσα μας. Τότε πετάχτηκε κάποια φωνάζοντας: "ήρθατε εδώ και μιλάτε στη γλώσσα σας; Είστε στην Ελλάδα και πρέπει να μιλάτε ελληνικά". Σηκώθηκε ένα άλλος επιβάτης και της είπε: "Γιατί να μιλάνε ελληνικά; Είναι ξένοι, δεν ξέρουν να μιλάνε ελληνικά". Πάντως νομίζω ότι τώρα είναι πιο καλά τα πράγματα».
ΑΛΑΜ - ΑΙΓΥΠΤΟΣ
Ήρθε στην Ελλάδα πριν από αρκετά χρόνια ακολουθώντας τον γνωστό δρόμο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Είναι οικογενειάρχης.
«Πρόσφατα προσπάθησα να επιβιβαστώ σε λεωφορείο της ΕΘΕΛ κρατώντας ένα μεσαίο καρότσι της λαϊκής γεμάτο με ψώνια. Όταν με είδε ο οδηγός, μου απαγόρευσε την επιβίβαση, λέγοντας ότι απαγορεύεται η είσοδος με καροτσάκι σε λεωφορείο. Οι επιβάτες αντέδρασαν, αλλά ο οδηγός αρνήθηκε να συνεχίσει τη διαδρομή του με εμένα μέσα και κάλεσε την αστυνομία. Οι αστυνομικοί μου ζήτησαν να τους δείξω το εισιτήριο, μάλλον νομίζοντας ότι δεν θα είχα και θα με κατέβαζαν από το λεωφορείο. Είχα όμως κάρτα διαρκείας. Κάποιοι επιβάτες ζήτησαν να γίνει τηλέφωνο στην ΕΘΕΛ, για να διαπιστωθεί αν υπάρχει τέτοιος κανονισμός. Η απάντηση των αστυνομικών ήταν: "Αφού το λέει ο οδηγός, έτσι θα είναι". Τελικά οι αστυνομικοί με κατέβασαν από το λεωφορείο που συνέχισε τη διαδρομή του.
ΑΝΝΑ - ΜΟΛΔΑΒΙΑ
Διαμένει νόμιμα με την οικογένειά της στη χώρα μας εδώ και 4 χρόνια.
Κατήγγειλε στη Διεθνή Αμνηστία ότι κακοποιήθηκε από αστυνομικούς στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθήνας στις 8 Ιουνίου. Μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα με συμβατικό αυτοκίνητο και με συνοδεία τριών αστυνομικών με πολιτικά, οι οποίοι προηγουμένως ερεύνησαν το σπίτι της και απαίτησαν να δουν την άδεια παραμονής της ίδιας και του πατέρα της. Όταν έφτασαν στο αστυνομικό τμήμα, της είπαν ότι έψαχναν τον πρώην σύντροφό της και ότι ήθελαν να τους δώσει τη διεύθυνσή του. Όταν εκείνη ανέφερε ότι δεν τη γνωρίζει, της έψαξαν την τσάντα και εξέτασαν τον κατάλογο στο κινητό της τηλέφωνο. Στη συνέχεια, αναφέρει ότι μεταφέρθηκε σε άλλο γραφείο από τρεις γυναίκες αστυνομικούς με πολιτικά, μία εκ των οποίων τη χτύπησε επανειλημμένα στο κεφάλι, προκαλώντας της οξύ πόνο. Στη συνέχεια ανέφερε ότι οι αστυνομικοί τη διέταξαν να βγάλει τα ρούχα της, να μείνει με τα εσώρουχα και να γυρίσει προς τον τοίχο, οπότε και μία από αυτές τη χτύπησε ξανά και της ξερίζωσε τούφες μαλλιών. Έπειτα από αυτό, ανέφερε ότι μεταφέρθηκε ξανά στο πρώτο γραφείο, όπου ένας από τους τρεις άνδρες αστυνομικούς τη ρώτησε ξανά πού βρίσκεται ο πρώην σύντροφός της. Ανέφερε ότι την απείλησαν πως θα καταστρέψουν την άδεια παραμονής της και ένας αστυνομικός της είπε: «Θα φέρουμε και τους γονείς σου εδώ και θα πάθουν ό,τι έπαθες κι εσύ. Θα εμφανιστείς στο δικαστήριο ως κατηγορούμενη και θα σε στείλουμε πίσω στη χώρα σου μαζί με τους γονείς σου». Τότε ένας από τους αστυνομικούς φέρεται να την άρπαξε από το μπράτσο και την απείλησε να τη χτυπήσει, ενώ ένας άλλος την κλώτσησε. Μετά από περίπου τρεις ώρες την άφησαν ελεύθερη, λέγοντάς της να «εξαφανιστεί», αλλά να τους ενημερώσει εάν μάθαινε νέα από τον πρώην σύντροφό της. Πήγε στο νοσοκομείο με πόνους στο κεφάλι, ίλιγγο και ναυτία. Της έκαναν ακτινογραφία και της έδωσαν να φορά κολάρο στο λαιμό. Παρά το γεγονός ότι η γυναίκα ανέφερε ότι θα ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τους αστυνομικούς που εμπλέκονται, παρά το γεγονός ότι της έδωσαν τον αριθμό του τηλεφώνου του γραφείου τους ώστε να μπορέσει να τους δώσει πληροφορίες για τον πρώην σύντροφό της και παρά το γεγονός ότι την επομένη έκανε μήνυση για σωματική βλάβη, απειλές και εκβιασμό, καταγγέλλει ότι δεν έχει γίνει ακόμη καμία ενέργεια για να ερευνηθεί το κρούσμα και να οδηγηθούν οι δράστες ενώπιον της δικαιοσύνης.
92% των Ελλήνων
δεν θέλουν γαμπρό τσιγγάνο
60% των μαθητών
δεν ενοχλούνται από την παρουσία αλλοδαπών στην τάξη
30% των εκπαιδευτικών
είναι ενοχλημένοι από τους ξένους μαθητές
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ - ΦΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Διεθνής
Αμνηστία
210 3600628
Ινστιτούτο
μεταναστευτικής πολιτικής
Τηλ: 210 7255385-8
Ελληνικό
συμβούλιο για τους πρόσφυγες
Τηλ: 210 3320000
Διεθνής
οργανισμός μετανάστευσης
Τηλ: 210 9919040
PR.A.K.S.I.S - Προγράμματα
Ανάπτυξης, Κοινωνικής Στήριξης και Ιατρικής Συνεργασίας
Στουρνάρη 57, Αθήνα
Τηλ: 210 5205200, Fax:
210 5205201
Email: [email protected], [email protected]
SOS Ρατσισμός
Χ. Τρικούπη 88, 102 10, Αθήνα
Τηλ: 210 3613392, Fax:
210 3647669
Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων & Μεταναστών
Τσαμαδού 13, Αθήνα
Τηλ: 210 3813928, Fax:
210 3830098
Email: [email protected]
Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών Ελσίνκι - Greek Helsinki Monitor
ΤΘ 60820, ΤΚ. 15304, Γλυκά Νερά
Τηλ: 210 3472259, Fax:
210 6018760
Email: [email protected]
ΚΛΙΜΑΚΑ
Ευμολπιδών 30-32, 11854, Γκάζι
Τηλ: 210-3417160-3, Fax:
210 3417164
Email: [email protected]
Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ, GCR)
Σολωμού 25, 106 82, Εξάρχεια
Τηλ: 210 3320000, Fax: 210 3803774
Email: [email protected]
Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών
Φερών 18, Πλ. Βικτωρίας, Αθήνα
Τηλ: 210.8216611, Fax:
210-8216611
Email: [email protected]
Γιατροί Χωρίς Σύνορα
Ξενίας 15, 11527 Αθήνα
Τηλ: 210 5200500, Fax: 210.5200503
Email: [email protected]
σχόλια