Ομολογώ ότι αν το έβλεπα σε φωτογραφία έξω από το context της είδησης που διάβασα τη Δευτέρα στο Wired δεν θα μου πήγαινε καν στο μυαλό ότι αυτό το πλουμιστό αντικείμενο ήταν αναπαράσταση του αιδοίου της καλλιτέχνιδας που το δημιούργησε και νομίζω ότι αυτό λίγο-πολύ ισχύει και για άλλους. Έτσι κι αλλιώς τα προβλήματα για τη Γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα Megumi Igarashi που εργάζεται με το ψευδώνυμο "Rokudenashiko" (καλό κορίτσι για το τίποτα) ξεκίνησαν από τη στιγμή που προσδιόρισε τα αντικείμενα αυτά ως τέτοια κι άρχισε να διανέμει μέσω ίντερνετ τα σχέδια για την αναπαραγωγή τους με 3D printers με αποτέλεσμα να συλληφθεί από τον αστυνομία του Τόκιο για παράβαση του νόμου περί ασέμνων βάση μια νομοθεσίας που χρονολογείται στη δεκαετία του '30.
Για μια χώρα που ανθεί επιχειρηματικά η πορνογραφία, έχει ένα ετήσιο "φεστιβάλ πέους" και μόλις πριν από ένα μήνα απαγόρευσε την κατοχή παιδικής πορνογραφίας με την απαγόρευση να εξαιρεί τα anima καρτούν (!) προκαλεί έκπληξη η αντίδραση των αρχών που έσπευσαν να εφαρμόσουν μια παλαιά νομοθεσία ως αντίδραση στο έργο της 42χρονης καλλιτέχνιδας.
Με κάποια έννοια, θα έλεγε κανείς ότι η σύλληψή της αποδεικνύει ότι η Igarashi είχε δίκιο όταν δήλωνε ότι έμπνευσή της για τα συγκεκριμένα έργα ήταν η υποκριτική στάση της ιαπωνικής κοινωνίας που θεωρεί την αναφορά στα γυναικεία γεννητικά όργανα ένα ταμπού. Εφόσον καταδικαστεί αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης μέχρι και δύο χρόνια ή πρόστιμο που ανέρχεται στα 25.000 δολάρια.
Στην Ιαπωνία η υπόθεση έχει προκαλέσει μεγάλη συζήτηση. Σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία που παρακολουθούν τον ιαπωνικό Τύπο η κοινή γνώμη έχει διχαστεί. Ορισμένοι τοποθετούνται υπέρ της, ενώ στο τουίτερ Ιάπωνες χρήστες ζητούν από τη διεθνή κοινότητα να μην σχολιάζει τα της Ιαπωνίας σύμφωνα με τη δυτική αντίληψη.
Πάντως η Igarashi δεν το βάζει κάτω. Αυτή τη στιγμή συγκεντρώνει χρήματα για να δημιουργήσει ένα κανό στο σχήμα του αιδοίου της ενώ κάθε δωρητής λαμβάνει ως δώρο από εκείνη τα σχέδια για την αναπαραγωγή του σε 3D printer.
Το γεγονός ότι οι ειδήσεις καταναλώνονται παγκοσμίως δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάθε μία πρέπει να εξετάζεται στο κοινωνικό, πολιτισμικό και τελικά εθνικό πλαίσιο που παράγεται ωστόσο, κάθε συζήτηση περί "αιδοίου" από την σεξουαλική επανάσταση και μετά στη πραγματικότητα εκφράζει τη γυναικεία χειραφέτηση με όρους που δεν σχετίζονται με τη μητρότητα (μήτρα) ή τ'ατομικά δικαιώματα αλλά επιτρέπουν στη γυναίκα να αναζητά, να διεκδικεί και τελικά να διαπραγματεύεται την ταυτότητά της δημοσίως με όρους σεξουαλικούς, ισότιμα με τον άντρα.
Βλέποντας πρόσφατα στο θέατρο τους "Αιδοίου Μονόλογοι" είχα σκεφτεί ότι ίσως αυτή η συζήτηση είναι τελικά ντεμοντέ, άλλως τε το έργο γράφτηκε σχεδόν πριν από είκοσι χρόνια και η πρωτοτυπία του εξαντλούνταν στο ότι μια γυναίκα, στο πλαίσιο της θεατρικής σύμβασης, μιλούσε για θέματα όπως η περίοδος, ο γυναικείος αυνανισμός, η σεξουαλική κακοποίηση. Η είδηση της σύλληψης της Γιαπωνέζας καλλιτέχνιδας με έβαλε σε σκέψεις. Κακά τα ψέμματα. Ενω η μήτρα σχεδόν θεοποιείται, το αιδοίο παραμένει ένα ταμπού ακόμα και στις ανοιχτές κοινωνίες και κάθε συζήτηση για τη γυναικεία σεξουαλικότητα γίνεται επιθετικά, με όρους μάλλον αρσενικούς κι εν τέλει απολογητικά, με τις γυναίκες να αισθάνονται την ανάγκη να διαχωρίσουν τη θέση τους από την "εμπορευματοποίηση" της σεξουαλικότητας και την πορνεία.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι η συζήτηση για το γυναικείο φύλο είναι παλιά, ανάγεται στον Αριστοτέλη όμως τελικά κάθε καταφυγή στην ιστορική αναδρομή και στα τσιτάτα της Σιμόν ντε Μπωβουάρ "γυναίκα δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι", δηλώνει και μια αμηχανία ίσως και αδυναμία να συζητήσεις το θέμα σε ενεστώτα χρόνο. Είναι σαφές ότι κάθε συζήτηση για τις έμφυλες ταυτότητες είναι εξ ορισμού πολιτική και βαθιά ιδεολογικοποιημένη, εγκλωβίζεται συχνά μέχρι και στη γεωγραφία όμως διαπιστώνει κανείς ότι η ρήση του Φρόυντ, έναν αιώνα πριν ότι η ανατομία είναι τελικά και πεπρωμένο δεν μπορεί ν'αμφισβητηθεί. Τουλάχιστον για την ώρα.
σχόλια