Γιατί βγαίνει ο κόσμος στην τηλεόραση;
Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά. Η δόξα, όπως τη φαντάζεται, όπως τη φανταζόμασταν όλοι (πολύ παλιά) και τα σοβαρά, καλά λεφτά των παλιών τερατωδών κασέ που ‘χτίζαν εξοχικούλια στη Μύκονο και φτωχικά στο Μόντε Κάρλο.
Γιατί, λοιπόν, βγαίνει ο κόσμος στην κάμερα σε γιορτή, τραγωδία ή σχόλη;
Προβλήματα δεν λύνει, αποδεδειγμένα πια. Το σύστημα θα λειτουργεί τόσο άθλια, όσο πάντα και η περιπτωσιολογία δεν είναι για καμάρι των πρωινών ή βραδινών διαμεσολαβητών μεταξύ πολίτη και κράτους.
Γιατί, λοιπόν, αφού δεν υπάρχουν εκπλήξεις;
Γενικώς, «μην πεις». Μην πεις ότι η παρουσιάστρια είναι ντυμένη για καταστάσεις σοβαρών υποχωρήσεων, μην πεις ότι ο anchormanλέει βλακείες, μην πεις ότι υπό κανονικές συνθήκες ο μισός τηλεοπτικός πληθυσμός θα 'πρεπε να ξανακάτσει στα θρανία της Α' Δημοτικού
Στα ειδεχθή εγκλήματα η ερώτηση του «λαγωνικού» θα είναι πάντα «πώς νιώσατε;», στα σκηνικά με πρωταγωνιστές πολίτες υπεράνω υποψίας η απάντηση θα είναι πάντα «πέσαμε από τα σύννεφα» και στα μεγάλα πένθη, πάντα θα υπάρχει απορία ανάμεικτη με οίκτο για τον χαροκαμένο που κάποια άγνωστη δύναμη τον κρατά όρθιο μπροστά στις κάμερες.
Κι αφού, λοιπόν, δεν υπάρχουν άλλες Μενεγάκες να φτιαχτούν κι αφού ό,τι είχε να δώσει ο «τομέας ενημέρωσης» από την εποχή που τα αγρίμια ήταν μικρά και τα σφαχτά αθώα, γιατί είναι ακόμη τόσο σπουδαίο να υπάρχεις στην τηλεόραση;
Όχι, για να κάνουν το κομμάτι τους 5 σκατοκόριτσα αποδεικνύοντας ότι η παστάδα είναι πιο ισχυρή από τη θεσμική λειτουργία ενός Μέσου. Μπα.
Όχι, για να επιτευχθεί ανάταξη προφίλ σε παλιούς πορνοβοσκούς – φρέσκους επαγγελματίες, παλιές πολιτικές ντροπές – επαναλανσαρισμένα καμάρια, πρώην σκλαβιά της κρεβατοκάμαρας, νυν εν Χριστώ σύζυγοι και στοργικοί γονείς.
Μικρο-εμπόριο. Γι’ αυτό. Δώσε μου για να σου δώσω. Θα σου δώσω, αλλά μου χρωστάς. Χρώστα μου, γιατί θα σε χρειαστώ. Απλά κι εξηγημένα.
Όχι γιατί από το 2008 η διαφημιστική δαπάνη έπεσε στα τάρταρα και τώρα στο +11% πανηγυρίζει και η τελευταία παρουσιάστρια μασαζοκαλσόν, φτιαγμένο από απλήρωτες εργατο-ώρες.
Αλλά γιατί πάντα περί μικρό-εμπορίου επρόκειτο. Και μικρο-σχέσεων και τηλεοπτικών μικρο-πολιτικών και μικρο-κύκλων που αποθέωναν το μέτριο, το «ευρύτερα αποδεκτό», το «μην το πεις έτσι, γιατί δεν θα το καταλάβει ο κόσμος, πες το απλά», απλοϊκά, δηλαδή, για να σπάνε πλάκα τα στελέχη με τις πιτσιρίκες που νομίζουν ότι το σύμπαν αρχίζει και τελειώνει σε ένα κουτί ακριβά παπούτσια.
Γενικώς, «μην πεις». Μην πεις ότι η παρουσιάστρια είναι ντυμένη για καταστάσεις σοβαρών υποχωρήσεων, μην πεις ότι ο anchormanλέει βλακείες, μην πεις ότι υπό κανονικές συνθήκες ο μισός τηλεοπτικός πληθυσμός θα ‘πρεπε να ξανακάτσει στα θρανία της Α’ Δημοτικού και μαζί με την αλφαβήτα να μάθει τι πραγματικά συμβαίνει, όταν απευθύνεσαι σε πολύ κόσμο, χωρίς να έχεις απολύτως τίποτα να του πεις. Μην το πεις, γιατί θα μπλέξουμε. Γενικώς.
Και φυσικά μην αναφέρεις τις στρατιές των «ξεχασμένων» που επανέρχονται κάθε τόσο για λίγη δημοσιότητα ακόμη, μη βγάλεις άχνα για τις φρέσκιες φουρνιές «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» τύπων, μην απορήσεις πώς άνθρωποι που γνώριζες και ίσως εκτιμούσες, μπροστά στην κάμερα γίνονται άλλοι και γυρνούν σ’ αυτήν όπως τα ηλιοτρόπια στον ήλιο: λίγοι, επηρμένοι, έτοιμοι για όλα, για το μεγαλύτερο καραγκιοζιλίκι και την πιο επώδυνη φτήνια.
Τόσο απλά. Και τόσο καθαρά μες στη βρωμιά του.
Τόσο που, σχεδόν αυτόματα, αγαπάς τις μαγειρικές, τα beauté, τις συμβουλές για κατοικίδια και τη φτηνή νοικοκυροσύνη των τηλεπαιχνιδιών και των σίριαλ που μας μοιάζουν.
Μέχρι να γίνουν κι αυτά χάρες κι αντίδωρα κι ανταλλαγές, να αρχίσουν οι φωτογραφίσεις με φτερά και πούπουλα, γυναίκες κι άντρες που συνεννοούνται με «αγάπη μου» και «λατρεμένη μου» και «ακριβέ μου» και «θεά», φιλίες του εξαμήνου που κρατάνε όσο (σε) θυμούνται τα εβδομαδιαία περιοδικά και οι στήλες των blogs που αγαπούν το φρέσκο αίμα.
Μέχρι την επόμενη αθώα ιδέα. Μέχρι την επόμενη φορά που το «πείραμα» θα πετύχει, που θα υπάρχει κάτι να ειπωθεί, κάτι που δεν θα χρειάζεται να γελάσεις με το ζόρι, να γεμίσεις τις σιωπές με αμήχανες ανοησίες, κάτι που θα αγαπιέται χωρίς να ικετεύει.
Και γι’ αυτό (βγαίνει ο κόσμος στην τηλεόραση).
σχόλια