Μέσα στο 2008 κάνατε έξι ντοκιμαντέρ. Υπήρχε κάτι που θυμάστε πιο έντονα;
Αυτό που ξεχώρισε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε όλες τις ιστορίες που κάναμε φέτος ήταν η απληστία που υπάρχει διεθνώς, είτε πρόκειται για ιδιώτες είτε για επιχειρήσεις είτε για κυβερνήσεις. Μιλάμε για μια απληστία που δεν διστάζει να κόψει την Αρκτική σε κομμάτια και να την πουλήσει για οικόπεδα, να στερεί το φαγητό σε ανθρώπους που ζουν σε φτωχές χώρες ή, στην περίπτωση των πετρελαϊκών εταιρειών, να καταδικάζει ιθαγενείς σε εξαφάνιση. Στα περισσότερα έργα μας ο κοινός παρονομαστής είναι η απληστία. Στο «Πεθαίνοντας στην αφθονία» βλέπεις πώς μια χούφτα πολυεθνικές προσπαθούν να ελέγξουν την τροφική αλυσίδα και πώς μια χούφτα χρηματιστές τζογάρουν πάνω στο φαγητό. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη σκέψη των ιθαγενών στο Εκουαδόρ, που τα αντιλαμβάνονται βέβαια όλα με το δικό τους τρόπο. Ο σαμάνος τους μου είπε: «Πεθαίνει ο Θεός μας ο Κουάν Κουάν γιατί έρχονται οι πολυεθνικές, τον μολύνουν με χημικά και ρουφούν το αίμα του». Ούτε μπορώ να ξεχάσω τη βλακεία και το μίσος που κουβαλάνε οι Ρώσοι skinhead.
Το επόμενό σας ντοκιμαντέρ ποιο θα είναι;
Η επόμενή μας δουλειά, που δεν έχει ακόμα σίγουρο τίτλο (ο δοκιμαστικός είναι «Θάνατος τη Ράχη του αλόγου») θα είναι για το Νταρφούρ. Ήτανε μια εμπειρία ζωής για μας. Ουσιαστικά είναι ο πρώτος πόλεμος που γίνεται για το νερό. Διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι σφαγιάστηκαν και 2.000.000 έγιναν εσωτερικοί πρόσφυγες για το νερό και τους φυσικούς πόρους.
Συνεχίσατε και φέτος να κερδίζετε το ένα διεθνές βραβείο μετά το άλλο...
Φέτος πήραμε οκτώ βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ κι αυτό μας έδωσε τρομερή χαρά, γιατί ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο γίνεται πια αποδεκτός σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Βέβαια, όπως συνηθίζω να λέω, για μας ένα βραβείο στο τέλος είναι ένα κομμάτι ξύλο ή χαρτί. Εμάς πάντα μας νοιάζει η ανταπόκριση του κόσμου και το να ξεκουνήσουμε τους ανθρώπους για λίγο από τον καναπέ τους.
Υπήρχε κάποιο ρεπορτάζ ή έρευνα που να ξεχώρισες φέτος;
Nαι, μου άρεσε μια έρευνα για τους μετανάστες με τίτλο «Πέντε λεπτά από την Ομόνοια» που είδα τον Οκτώβριο στην «Έρευνα» του Παύλου Τσίμα.
Η κάλυψη των γεγονότων όταν φλεγόταν το κέντρο της Αθήνας πώς σου φάνηκε;
Κοίτα, δεν είδα πολύ τηλεόραση εκείνες τις μέρες. Ενημερωνόμουν από το Διαδίκτυο, που έπαιξε τρομερό ρόλο στη συγκεκριμένη κατάσταση. Νομίζω ότι ήταν μια ιστορική στιγμή για το ελληνικό Διαδίκτυο κι έχω την πεποίθηση ότι η ενημέρωση μέσω Διαδικτύου είναι το μέλλον. Απ' όσο κατάλαβα πάντως η τηλεοπτική κάλυψη βασίστηκε στην πεπατημένη και η πεπατημένη πλέον δεν καλύπτει το κοινό: είδαμε πάλι να παρελαύνουν από την οθόνη οι γνωστοί άνθρωποι που έχουν γνώμη για τα πάντα, κάτι που εμένα με ενοχλεί. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι υπήρξαν δημοσιογράφοι που έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Τι σου έλειψε από την ελληνική τηλεόραση τη χρονιά που μας πέρασε;
Δεν παρακολουθώ πολύ και δεν είμαι ούτε ειδικός και φυσικά ούτε τιμητής ούτε κριτής της ελληνικής τηλεόρασης. Ωστόσο, θα ήθελα να ακούσω πρώτα την είδηση και μετά το σχόλιο. Ο κόσμος έχει αλλάξει από τη δεκαετία του '90 κι έτσι ένα τηλεοπτικό σύστημα που έχει κάνει τις ειδήσεις show θα πρέπει επίσης να αλλάξει. Όλα αυτά βέβαια άρχισαν απ' όταν βγήκαν τα νούμερα τηλεθέασης να μετράνε τα δελτία ειδήσεων όπως τα τηλεπαιχνίδια και τα σίριαλ, πράγμα το οποίο δεν θα έπρεπε να ισχύει. Σε σχέση με την ψυχαγωγία τώρα καλό είναι να θυμόμαστε ότι ψυχαγωγία δεν είναι μόνο τα φτηνά blockbusters και οι αμερικανικές σειρές του κώλου με δυο ανατινάξεις ελικοπτέρων. Υπάρχει χώρος και γι' άλλα πράγματα: υπάρχει ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, υπάρχουν ντοκιμαντέρ (και ντοκιμαντέρ δεν είναι μόνο τα ντοκιμαντέρ για ζώα), κι όλα αυτά τα δείχνουν τα άλλα ευρωπαϊκά κανάλια. Για μένα η δημόσια τηλεόραση αποτελεί μια εξαίρεση, με την έννοια ότι έχει τα φόντα να γίνει ελπιδοφόρα. Πρέπει βέβαια πρώτα να καταλάβουν όλοι πως η ΕΡΤ δεν μπορεί να είναι το αποκούμπι τους και φυσικά να διαχωριστεί η δημόσια τηλεόραση από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Η κατάληψη της ΝΕΤ πώς σου φάνηκε ;
Σε τέτοιες μέρες όπου υπάρχουν άνθρωποι στους δρόμους που διαδηλώνουν για έναν καλύτερο κόσμο και κοινωνική αναταραχή, τέτοιες ενέργειες θα πρέπει να θεωρούνται αναμενόμενες. Έχει συμβεί και θα συμβαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου.
Δεν έχει ευθύνη και η ίδια η κρατική τηλεόραση που κάλυψε τα γεγονότα αυτά τόσο μονομερώς; Όπως και να 'χει, αυτό εξαγρίωσε πάρα πολύ κόσμο.
Όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης για το πώς είναι η δημόσια τηλεόραση κι όταν βρισκόμαστε μπροστά στην κάλπη καλό είναι να μη σκεφτόμαστε ποιος βουλευτής θα διορίσει εμάς ή τα παιδιά μας στην ΕΡΤ. Δεν μπορεί η ΕΡΤ να γίνεται το φερέφωνο του οποιοδήποτε βουλευτή που θέλει να διορίσει τον μπατζανάκη του. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δεν υπάρχει δημόσια τηλεόραση με δεκάδες αργόμισθους, σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δεν καταποντίζεται η δημόσια τηλεόραση με το που εμφανίζεται η ιδιωτική, ούτε υπάρχει άλλη χώρα του κόσμου στην οποία τα αρχεία της δημόσιας τηλεόρασης να καταλήγουν σε ιδιωτικά κανάλια. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αγαπάνε και πονάνε τη δημόσια τηλεόραση, που υπηρετούν το «δημόσια» και όχι το «κρατική». Η ΕΡΤ δεν είναι τσιφλίκι κανενός, αλλά όλο και περισσότερο μοιάζει με την πιστή ηλικιωμένη σύζυγο: όλοι τρώνε το γιαχνί που μαγειρεύει και μετά βγαίνουν με την γκόμενα.
σχόλια