Γιώργος Καμίνης
Η νίκη της ευγένειας επί της αλαζονείας.
Από τον Νάνο Βαλαωρίτη.
Αν μπορεί να πει κανείς κάτι για τον Καμίνη, είναι να του ευχηθεί πια να έχει τύχη και καρτερία, δηλαδή αντοχή αυτός και η ομάδα του να αντιμετωπίσουν τα περιχαρακωμένα και το θηρίο το σύστημα των οικονομικό-πολιτικών συμφερόντων. Κανένα κόμμα δεν είναι καλύτερο από ένα άλλο, προς το παρόν. Το είπε και ο Καβάφης σ' ένα διάσημο ποίημα, το «Ας Φρόντιζαν»... «Βλάπτουν και οι τρεις τους την Συρία το ίδιο / Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό». Συμπαθώ τον Καμίνη αλλά και τον οικτίρω γι' αυτά που θα αντιμετωπίσει.. Καλή αρχή, με τα σκουπίδια να μαζεύονται. Γιατί αυτά είναι που κληρονομεί: τη ρύπανση της Αθήνας και την ασυδοσία.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης είναι ποιητής.
Στέλιος Ράμφος
Με το βιβλίο του Το Αδιανόητο Τίποτα ανιχνεύει εξαιρετικά το Νεοελληνικό Τίποτα.
Από τον Νίκο Δήμου.
Φιλοσοφική σκέψη στην Ελλάδα; Ελάχιστη και μίζερη. Φιλοσοφική σκέψη από Έλληνες; Ναι, αλλά στο εξωτερικό.
Και οι πέντε σημαντικοί Έλληνες στοχαστές που έδρασαν στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα σπούδασαν, δούλεψαν και δημοσίευσαν έξω. Οι Κώστας Παπαϊωάννου, Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Αξελός και Στέλιος Ράμφος στη Γαλλία και ο Παναγιώτης Κονδύλης στη Γερμανία. Από αυτούς μόνον ο Ράμφος επέστρεψε.
Δίδαξε έναν καιρό στη Γαλλία (στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν), αλλά τελικά ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Η πρώτη περίοδος της σκέψης του ήταν φανατικά ελληνοκεντρική. Είχε, όμως, το θάρρος και την αυτοπεποίθηση, προχωρώντας και ερευνώντας, να αναθεωρήσει. Στο τελευταίο του βιβλίο (Ονομάτων Επίσκεψις), προλογίζοντας παλαιότερα κείμενα, γράφει (σ. 8) ότι σε αυτά υπάρχει: «ένας σαφής αντιδυτικός και αντινεωτερικός προσανατολισμός, ο οποίος προ πολλού δεν υφίσταται στα γραπτά μου - το αντίθετο μάλιστα». Οι σύντροφοί του εκείνης της εποχής δεν του συγχώρεσαν τη μεταστροφή του και την εγκατάλειψη αυτού που σήμερα ονομάζει: «υπαρξιακορωμαντική αμφισβήτηση της Δύσεως».
Ο Στέλιος Ράμφος γεννήθηκε το 1939. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει πάνω από 30 βιβλία - τα τελευταία 20 στις εκδόσεις Αρμός. Τον πρωτοδιάβασα το 1976. Ήταν ένα μικρό, γοητευτικό βιβλίο: Η μουσική του Ηράκλειτου. Τον άλλο χρόνο διάβασα το Δαχτυλίδι του Γύγη, περιπλάνηση σε ένα παραμύθι του Πλάτωνα (με ωραίες εικόνες του Κυριτσόπουλου). Η παραγωγικότητά του αυξάνει με τον χρόνο. Μέσα στα δύο τελευταία χρόνια έχει εκδώσει έξι βιβλία, τα περισσότερα πολυσέλιδα.
Φέτος κυκλοφόρησε το Αδιανόητο Τίποτα, ένα βιβλίο-σταθμό για την αυτογνωσία των Ελλήνων. Υπότιτλοι του βιβλίου: «Φιλοκαλικά ριζώματα του νεοελληνικού μηδενισμού - Δοκίμιο φιλοσοφικής ανθρωπολογίας». Ένας τόμος 489 σελίδων μεγάλου σχήματος, πάντα σε πολυτονική παραδοσιακή γραφή (ως και υπογεγραμμένες) που ξεκινάει από τον Ευάγριο Ποντικό (345-399), για να καταλήξει στη σημερινή νεοελληνική συνθήκη (στην παρουσίαση του βιβλίου ο Ράμφος αναφέρθηκε ακόμα και στο ΔΝΤ). Σε μια εποχή που όλοι ψάχνουν για φταίχτες αυτός δείχνει ένδον.
Οι θέσεις στις οποίες καταλήγει ο συγγραφέας είναι γνωστές και από άλλα βιβλία του που μιλάνε για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.(Π.χ. Μία καλοκαιρινή ευτυχία τρίζει, 1999, σελ. 99: «Αντίπαλός μας δεν είναι οι εξωτερικές συνθήκες και οι εχθροί - ο μεγάλος δυνάστης μας είναι ο εαυτός μας. Είναι η συναισθηματική μας λογική και η παθητική νοοτροπία του ομαδισμού μας».) Γι' αυτόν, το ότι οι Έλληνες δεν έζησαν μια Αναγέννηση και έναν Διαφωτισμό τους άφησε χωρίς ταυτότητα, χωρίς σύστημα αξιών, χωρίς εαυτό. Κυριαρχούνται εντελώς από το συναίσθημα, πράγμα που οδηγεί σε έναν μηδενισμό του λόγου. Αλλά χωρίς λόγο δεν χτίζεται ένας συγκροτημένος και ουσιαστικός εαυτός. Το «έλλειμμα εαυτού» είναι για τον Ράμφο εκείνο που οδηγεί στα άλλα ελλείμματα (ακόμα και τα δημοσιονομικά). Κυρίως οδηγεί στον μηδενισμό.
Ο μηδενισμός υπονομεύει τις σταθερές αξιακές μορφές του βίου. Οδηγεί σε ένα χάος από δράσεις και αντιδράσεις, καθαρά συναισθηματικές, εναλλασσόμενων μίσους και αγάπης. Συναισθηματική είναι και η επιβεβαίωση που ζητάει ο Νεοέλληνας. Συνοδεύεται από απέχθεια στην εργασία, ροπή στην άνετη ζωή, αδιαφορία για κανόνες (εξού και η κυριαρχία της διαφθοράς). Το τρίπτυχο: διαδήλωση - ταβέρνα - τραγούδι μάς εκτονώνει συναισθηματικά και μας τρέφει ψυχικά.
Η διαφορά από άλλα σχετικά κείμενα του Ράμφου είναι ότι στο βιβλίο αυτό αναλύονται οι ρίζες (τα «ριζώματα») αυτής της νοοτροπίας. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είναι θρησκευτικές. Ο συγγραφέας ερευνά και ανιχνεύει, σε μια συναρπαστική πορεία στην ιστορία της ορθόδοξης ησυχαστικής θεολογίας, όλες τις πηγές του προβλήματος. Εστιάζει στη Φιλοκαλία, ένα βιβλίο-σταθμό που περιέχει κείμενα 10 αιώνων (από τον 4ο ως τον 14ο) και εκδόθηκε στα τέλη του 18ου για να καταπολεμήσει τον Διαφωτισμό -ντόπιο και εισαγόμενο- που τότε αναδυόταν στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με τον Ράμφο, «Στο Βυζάντιο του 14ου αιώνος επήλθε διαζύγιο μεταξύ λόγου και πίστεως, με σοβαρά ιστορικά επακόλουθα» (σ. 461). Το συλλογικό επικράτησε του ατομικού, το μεταφυσικό του φυσικού. Γράφει παρακάτω: «Την εμμονή στην υπερβατική διεκδίκηση ενός απόκοσμου κενού που εγγράφεται στην ψυχή σαν αδιανόητο τίποτα πληρώνουμε αυτοτιμωρητικά επί αιώνες στη χριστιανική Ανατολή...» (σ. 468). Και αλλού: «Ως υπερφυσικό γεγονός, το ιδεατό μάς κρατάει ανήλικους» (σ. 469).
Η Φιλοκαλία, «έργο καταστατικής σημασίας για τον νεότερο Ελληνισμό» (σ. 9), πέτυχε να υπονομεύσει τον Διαφωτισμό και τον Λόγο. Φτάσαμε στο «έλλειμμα εαυτού». Ένα βιβλίο σαν το Αδιανόητο Τίποτα -ίσως το σημαντικότερο της χρονιάς- μπορεί να μας κατευθύνει προς την αυτογνωσία. Ώστε να ενηλικιωθούμε και να γίνουμε κάποτε «σύγχρονα υποκείμενα» (η κατακλείδα του βιβλίου, στη σ. 470).
Ο Νίκος Δήμου είναι συγγραφέας και αρθρογράφος
Blitz
Aγγελική Παπούλια, Γιώργος Βαλαής, Χρήστος Πασσαλής
Τολμηρό, αληθινό θέατρο.
Από τη θεατρική ομάδα Pequod.
Μάλλον η ιδέα είναι να γράψουμε κάτι για το Cinemascope, μια δουλειά που ξεχώρισε τη χρονιά που φεύγει και μπλα μπλα μπλα. Όμως, το σημαντικό με τους Blitz είναι ότι έχουν καταφέρει από το 2003 και την πρώτη τους παράσταση, το Motherland, να μας προσφέρουν παραστάσεις που πίσω τους κρύβουν πολλή δουλειά και μεγάλη προσπάθεια. Σκέψη, αγωνία. Αυτό, σε συνδυασμό με την αναζήτηση για το τι είναι θέατρο, ποια τα όρια αυτής της τέχνης, πώς μπορεί να είναι μια παράσταση και το ταλέντο τους, που τα κάνει όλα αυτά να φαίνονται απλά,τους επέτρεψε να στήσουν μια παράσταση πίσω από ένα τζάμι, χρησιμοποιώντας ακουστικά για να φτάσουν σε 'μας οι φωνές των ηθοποιών, μεταφέροντας τη «σκηνή» στον δρόμο. Δεν το έχουν τολμήσει και πολλοί. Κι αυτό είναι που στο τέλος μετράει, αυτό που κάνει κάτι να ξεχωρίζει. Η πίστη πως κάτι πρέπει να ειπωθεί μ' αυτόν τον τρόπο και με κανέναν άλλο. Και τα παιδιά αυτό δεν το διαπραγματεύονται. Μακάρι η Αγγελική, ο Γιώργος και ο Χρήστος να έχουν το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσουν να ψάχνουν και να προτείνουν. Σε αναμονή για το επόμενο!
Η θεατρική ομάδα Pequod ιδρύθηκε από τους ηθοποιούς Δημήτρη Ξανθόπουλο και Αγγελική Παπαθεμελή, με τη σύμπραξη του συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη.
Πέτρος Μπούτος
Eπειδή το Mega ήταν για μια ακόμη χρονιά πρώτο σε τηλεθέαση.
Από την Πόπη Διαμαντάκου.
Ο «εγκέφαλος» των επιτυχιών του Mega, αφού οι επιλογές του μετρούν στη συντριπτική τους πλειοψηφία υψηλές τηλεθεάσεις. Ακόμη και αν πολλές από αυτές δεν θεωρήθηκαν οι καταλληλότερες για να υπηρετήσουν τα πρότυπα μιας σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας και πολύ περισσότερο τις ανάγκες μιας νέας εποχής, κατά την οποία ο κόσμος αλλάζει, η κινητικότητα των πληθυσμών αναδιαμορφώνει την αισθητική έκφραση, οι νέοι «ψάχνονται» αναζητώντας τις δικές τους αξίες.
Λατινοαμερικανικά κόνσεπτ, δοκιμασμένα σε μεγάλες αγορές που ελαχιστοποιούν το ρίσκο σε εποχές οικονομικής στενότητας, εγχώριες σαπουνόπερες με την υπογραφή ασφαλείας της Έλενας Ακρίτα, το μαγειρικό ριάλιτι «Master Chef», το τραγουδιστικό ριάλιτι διασημοτήτων «Just the two of us» αλλά και θεαματικό άνοιγμα στην αποκαλούμενη life style τηλεόραση είναι τα χαρακτηριστικά της εμπορικής στρατηγικής του υπεύθυνου προγράμματος του Mega, που χαρακτηρίζεται από τον χαλύβδινο συντηρητισμό και την ανακύκλωση παλαιών πλην ευανάγνωστων τηλεοπτικών προτύπων.
Αυτά, ωστόσο, είναι και τα πιο «φιλικά» χαρακτηριστικά για το υπόλοιπο τηλεοπτικό οικοδόμημα, το οποίο, λόγω κρίσης, επιβιώνει από την κουτσομπολίστικη ανακύκλωση των ελάχιστων προγραμμάτων που παράγουν «φρέσκο» τηλεοπτικό υλικό. Σε αυτό το πνεύμα ενταγμένο και το φετινό πρωινάδικο του Mega με τη ριάλιτι αξιοποίηση του νιόπαντρου ζεύγους των ΣκορδοΛιαγκαίων, ολοκληρώνει το άνοιγμα του καναλιού στην εξόχως οικονομική τηλεόραση του κουτσομπολιού και επισφραγίζει τη σχέση καναλικής «συνεργασίας» που επιβάλλουν οι καιροί. Πρόκειται για επιλογές που υπηρετούν ένα ασφυκτικά κλειστό τηλεοπτικό κύκλωμα, αναγκασμένο εξορισμού να υπηρετεί μια φθίνουσα αγορά καταναλωτών.
Στόχος, επομένως, η συντήρηση. Μόνο δοκιμασμένες «συνταγές». Εξού και τα παιδικά πρότυπα της λατινοαμερικανικής σαπουνόπερας «Πάττυ», που υπηρετούν την αγορά μιας καταναλωτικής παγκοσμιοποίησης, τα οποία, άλλωστε, ισχυροποιεί η απουσία εγχώριων παιδικών παραγωγών.
Μοναδικό πολιτισμικό άλλοθι των επιλογών του Πέτρου Μπούτου το «Νησί», που αναδεικνύεται σ' ένα είδος θύλακα της ανάμνησης των αξιών, μιας τηλεόρασης η οποία ισορροπούσε τη φτήνια με το ήθος σειρών με υψηλά στάνταρ παραγωγής. Αν λείψει ως αντίβαρο, δεν απομένει παρά η απόλυτη κατρακύλα στον πάτο του τηλεβαρελιού.
Η Πόπη Διαμαντάκου είναι τηλεκριτικός στα «ΝΕΑ».
Η ομάδα του Six D.O.G.S
Επειδή δημιούργησε τον πιο πλήρη πολυχώρο στο κέντρο της Αθήνας.
Από τη Monika.
Six D.O.G.S, έξι σκύλοι, έξι σκυλιά, έξι βαθμίδες διαχωρισμού, έξι, έξι, έξι. Δεκαεπτά δευτερόλεπτα περπάτημα από τον πιο κεντρικό σταθμό μετρό της πρωτεύουσας (Μοναστηράκι), ένα στενό παράλληλα με τον πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας (Ερμού), καλά κρυμμένο και προστατευμένο από τον έξω κόσμο και τους τυχαίους περαστικούς, η οδός Αβραμιώτου ήταν το ιδανικό σημείο για να γίνει αυτό το τέλειο έγκλημα! Ήταν ο κατάλληλος δρόμος, το καλύτερο σημείο για να δημιουργηθεί ένας τέτοιος χώρος που τόσο έλειπε από αυτή την πόλη. Εκεί γίνονται πράγματα φρέσκα, ανερχόμενα, και σε καμία περίπτωση ερασιτεχνικά. Πράγματα, δράσεις, προβολές, ομιλίες, πάρτι, συναυλίες, workshops, θεατρικά, χορευτικά, και πολλά άλλα. Κάθε γεγογός πιο ξεχωριστό από το άλλο. Όσο διπλωματικό και να ακούγεται, είναι αλήθεια ότι καθετί που γινόταν στο Six D.O.G.S ήταν εξίσου ενδιαφέρον και χαρούμενο. Μέχρι τώρα έχει φιλοξενήσει πάνω από 200 μπάντες, περίπου 175 DJs, 11 εκθέσεις, αμέτρητα markets, προβολές, σεμινάρια, μπάρμπεκιου και πολλά άλλα. Αυτήν τη στιγμή το έχει έναν πανέμορφο και καταπράσινο κήπο που λειτουργεί από τις δέκα το πρωί και σερβίρει εποχικά αφεψήματα, χειροποίητα γλυκά, σούπες, χοτντόγκ και πολλά πολλά άλλα, ένα άγριο μακρόστενο πεζοδρόμιο, ένα μπαρ, ένα café κι ένα ακόμη μπαρ (!), έναν χώρο για εκθέσεις. Βρισκόμαστε σε μία πόλη που βράζει από φρέσκια καλλιτεχνική δημιουργία, μία πόλη που προσφέρει στου κατοίκους της αμέτρητες ελευθερίες, άριστο κλίμα και πολλές άλλες αρετές.
Η Monika είναι μουσικός.
Αλέξανδρος Τομπάζης
Ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή.
Από τη Μαρία Κοκκίνου και τον Ανδρέα Κούρκουλα.
Τη στιγμή που τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ και κάθε σοβαρός άνθρωπος σκέφτεται να μην μπλεχτεί, ώστε να μη βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, η κάθοδος στις δημοτικές εκλογές του Αλέξανδρου Τομπάζη αποτέλεσε αναμφισβήτητα μια μεγάλη έκπληξη. Είναι σαφές ότι η παρουσία του Γιώργου Καμίνη, του νέου δήμαρχου Αθηναίων, έδωσε το έναυσμα σε σοβαρούς ανθρώπους να κινητοποιηθούν για τα κοινά. Ο Αλέξανδρος Τομπάζης ενσαρκώνει όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που εναγωνίως αναζητούν οι πολίτες της Αθήνας.
Είναι αρχιτέκτονας με σημαντικό έργο, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο χώρο. Επαγγελματίας με ξεχωριστό ήθος και εργατικότητα, που η φήμη του ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα. Η ευαισθητοποίηση του Αλέξανδρου Τομπάζη από τη δεκαετία του '70 γύρω από ζητήματα «σωστής» ενεργειακής συμπεριφοράς των κτιρίων δίκαια τον αναδεικνύει σε πρωτοπόρο αρχιτέκτονα με κοινωνικές ευαισθησίες.
Αισιόδοξο σημάδι στη σημερινή δύσκολη κατάσταση αποτελεί το γεγονός ότι ο Α. Τομπάζης ήταν πρώτος στις προτιμήσεις των Αθηναίων ψηφοφόρων για την πόλη τους. Αυτή η συγκυρία δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη. Ο Τομπάζης συμβολίζει και ενσαρκώνει μία εν δυνάμει νέα εποχή για την πόλη και πιθανώς την τελευταία ελπίδα για την έξοδο από την κρίση που μαστίζει το κέντρο της. Στο πρόσωπο του νέου δήμαρχου και στον σημαντικό αρχιτέκτονα Τομπάζη έχουν εναποθέσει οι Αθηναίοι όλες τις ελπίδες τους.
Η Μαρία Κοκκίνου και ο Αντρέας Κούρκουλας είναι αρχιτέκτονες.
σχόλια