Έχεις παρατηρήσει ποτέ τι χρώμα έχουν οι τοίχοι στο αγαπημένο σου σοκάκι; Βρέθηκες ποτέ σε κάποιον στενό δρόμο του κέντρου χωρίς κανένα λόγο, απλά γιατί δεν είχες ξαναπάει; Πότε ήταν η τελευταία φορά που απόλαυσες πραγματικά τη βόλτα σου;
Όσοι κινούνται στην Αθήνα αποκλειστικά με αυτοκίνητο σίγουρα βλέπουν μια άλλη πόλη. Γκρίζα, μίζερη, καταθλιπτική και νευρόσπαστη, ένα συνονθύλευμα άγχους και μόνιμης αγωνίας. Θα προλάβω να φτάσω ή θα μείνω στην αναμονή στο φανάρι για το υπόλοιπο της ημέρας; Θα βρω να παρκάρω ή μήπως τελικά αξίζει να μου το πάρει ο γερανός, αφού είναι οικονομικότερη επιλογή από τον τιμοκατάλογο των Parking; Μήπως αυτό που με ενοχλεί στο στομάχι κάθε φορά που ακινητοποιημένος κορνάρω δυνατά είναι τελικά συμπτώματα έλκους; Μήπως θα ήταν καλύτερο να ξαναδώ με το ζόρι τις καλοκαιρινές επαναλήψεις του «Ρετιρέ» παρά να είμαι μια ώρα στο ίδιο σημείο της Βασιλίσσης Σοφίας;
Μοτοσικλέτα; Γιατί;
Τι θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία; Τα πρώτα σου βήματα; Την πρώτη φορά που είδες τηλεόραση;
Είμαι βέβαιος πως αν ρωτήσεις εκατό άτομα, οι περισσότεροι από αυτούς μπορούν να σου εξηγήσουν με ρομαντικές λεπτομέρειες την πρώτη φορά που καβάλησαν τον βαρύ σιδερένιο -τότε- σκελετό ενός ποδηλάτου. Κακά τα ψέματα, η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπινου είδους σε σχέση με το ζωικό βασίλειο δεν είναι ότι έχει μεγαλύτερη ικανότητα σκέψης, ούτε ότι μπορούμε να χρησιμοποιεί τους αντίχειρές του για να αλλάζει κανάλι στο τηλεκοντρόλ. Ο άνθρωπος διαφέρει γιατί, παρ' ότι έχει τις παραπάνω ικανότητες, εξακολουθεί να κουμαντάρεται αποκλειστικά και μόνο από τα επινεφρίδιά του και την ποσότητα αδρεναλίνης που εκκρίνουν.
Είναι η έξαψη, the rush, όπως θα έλεγαν χαρακτηριστικά σε χολιγουντιανό φιλμ. Φαντάσου τι αντίκτυπο έχει αυτό το συναίσθημα που μένει πλειστάκις χαραγμένο βαθιά σε συνειδητό και υποσυνείδητο, και σε κάνει να χαμογελάς όποτε φέρνεις αυτές τις στιγμές στο νου σου. Το μικρό παιδί ανεβαίνει στο ποδήλατο και αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά ότι αναπτύσσει ταχύτητες που ξεπερνούν κατά πολύ το πιο δυνατό του τρέξιμο. Αυτή την αίσθηση δεν μπορεί να τη χαρίσει τίποτε άλλο και έρχεται ανεξάρτητα από το αν το ποδήλατο είναι ένα πανάκριβο στολίδι ή το σαπάκι που πέρασε από το μεγαλύτερο αδερφάκι στο μικρότερο.
Ακριβώς τον ίδιο ρόλο διαδραματίζει η μοτοσικλέτα λίγα χρόνια αργότερα, στην ενήλικη πλέον περίοδο της ζωής.
Το ελιξίριο
Ναι, είμαστε όλοι παιδιά, και αλίμονο σε όποιον πνίξει τα αρχέγονα ένστικτα που χρησιμοποιούν ως καύσιμο την απόλαυση για να παραγάγουν την ενέργεια που απαιτεί ο οργανισμός ώστε να αντέχει τις πιέσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής και να μπορεί να σε κάνει μια μέρα executive.
Αυτή είναι και η καθαρή μαγεία της μοτοσικλέτας. Η απόδραση από την καθημερινότητα μέσα στην ίδια τη ρουτίνα. Δεκαετίες τώρα, η μοτοσικλέτα αποδεικνύεται πως είναι το αγαπημένο μέσο των Αθηναίων και όχι άδικα. Η μοτοσικλέτα δένει με αυτή την πόλη όσο κανένα άλλο μεταφορικό μέσο που «σκοντάφτει» με τους τροχούς του στους λακκουβιασμένους δρόμους της πρωτεύουσας. Ίσως να είναι έτσι επειδή η τρέλα των δύο τροχών είναι η μόνη που μπορεί να εναρμονιστεί με αυτή την χαριτωμένη παράνοια που συνοδεύει την Αθήνα.
Μόνο με μια μηχανή μπορείς να χαθείς ανέμελα στα στενά σοκάκια του κέντρου και να κατέβεις στου Ψυρρή χωρίς κανένα άγχος. Μόνο πάνω σε ένα δίτροχο θα μπλεχτείς στην ελληνική Chinatown απολαμβάνοντας τις μυρωδιές από τα μπριζολάκια του Τέλη.
Μπες στον κόσμο της
Η μοτοσικλέτα σε κάνει κοινωνικότερο γιατί δεν κλείνεσαι σπίτι σου με την χαρακτηριστική ατάκα «πού να τραβιέμαι τώρα στο κέντρο...». Αντίθετα, το ίδιο το μέσο σε προκαλεί να βρίσκεις δικαιολογίες για να βγεις έξω και να απολαύσεις μία ακόμη βόλτα. Μία ακόμη διαδρομή και μία ακόμη ευκαιρία να δεθείς με την Αθήνα, να τη γνωρίσεις καλύτερα και να την αγαπήσεις ακόμη περισσότερο.
Ένα ακόμη μεγάλο προνόμιο της μοτοσικλέτας είναι ότι μπορεί να σε βάλει στον κόσμο της χωρίς διαχωρισμούς και ρατσισμούς που σχετίζονται με τιμοκαταλόγους ή μεγέθη κινητήρων. Δεν έχει σημασία αν είσαι πάνω σε μια στιλάτη Vespa πηγαίνοντας για παγωμένο freddo μετά τη Νομική ή σε ένα πολεμικό Aprilia Tuono που οργώνει την άσφαλτο με τα χίλια κυβικά του. Το κέρδος σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι εκεί, και σου προσφέρεται απλόχερα.
Engine's Οn
Το ρολόι λέει πως κανονικά θα έπρεπε να είμαι, όπως ο περισσότερος κόσμος, στο κρεβάτι μου, αλλά εγώ έχω άλλα σχέδια. Ανεβαίνω στη σέλα της αγαπημένης μου, που ακόμα μυρίζει όμορφα από το γυαλιστικό που της πέρασα πριν μερικές ώρες. Βάζω το κλειδί, πατάω το μπουτόν της μίζας, οι τέσσερις κύλινδροι παίρνουν ζωή και αρχίζει το γουργουρητό του κινητήρα, που θυμίζει γάτα που κουρνιάζει στα πόδια σου. Φοράω το κράνος και καθώς το ασφαλίζω συλλαμβάνω νοερά τη διαδρομή μου. Οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι και κινούμαι ανάμεσα σε αυτούς που βρίσκονται έξω γράφοντας εργατοώρες στο τιμόνι και σε εκείνους τους λίγους που -παρά το πείσμα που προσπαθεί για το αντίθετο- επιστρέφουν σπίτι από διασκέδαση. Τα φώτα της πόλης γεμίζουν κάθε σημείο του οπτικού μου πεδίου με εκείνο το βαθύ κίτρινο χρώμα. Η βραδινή καλοκαιρινή δροσιά που περνάει μέσα από τη ζελατίνα μού θυμίζει πως έκανα καλή επιλογή που είμαι τώρα έξω, και στα ρουθούνια μου έρχεται η χαρακτηριστική μυρωδιά από κάθε σημείο που περνάω. Η Βαρβάκειος, τα μπαχάρια στην Ευριπίδου, η γειτονιά με τα ινδικά εστιατόρια πίσω από το Δημαρχείο.
Η κάθοδος της Συγγρού μοιάζει με αεροδιάδρομο και η λογική παλεύει να με συγκρατήσει από το να ανοίξω τέρμα το γκάζι. Λίγα λεπτά μετά είμαι στην παραλιακή, κοντά στον Φλοίσβο, και απολαμβάνω το καλύτερο τσιγάρο της ημέρας δίπλα στο μωρό μου, ενώ ακούγεται το χαρακτηριστικό τσικ τσικ από τα μέταλλα που συστέλλονται. Έχω ξεχάσει τους καθημερινούς μου προβληματισμούς, από το μυαλό μου περνάνε μόνο πολλές όμορφες σκέψεις, και το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι το αυριανό ξύπνημα θα είναι πολύ πιο δύσκολο.
Η Αθήνα είναι σίγουρα πιο όμορφη πάνω στη μηχανή μου...
3 ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ
Παραλιακή
Θέτεις ως αφετηρία τον κόμβο με τη Λ. Συγγρού, με κατάληξη το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Ιδανική θεωρείται η διαδρομή αν γίνει ακριβώς πριν τη δύση του ήλιου, ενώ εκτός από τις υπέροχες στροφές μπορείς να απολαύσεις τη μαγεία του τοπίου – πράγμα που σημαίνει πως είναι ιδανική διαδρομή για να πάρεις μαζί το έτερο ήμισυ.
Καρέας
Μπορεί να έχει χαρακτηριστεί ως ο πλέον «λαμαρινοφάγος» δρόμος, αυτό όμως προσθέτει μία άγρια γοητεία στην περιφερειακή λεωφόρο του Καρέα. Κατά τα άλλα, το αθηναϊκό Nürburgring τα έχει όλα: δυνατή ευθεία στην εκκίνηση του Παπάγου, παρατεταμένες για γερά νεύρα και εξωγενείς παράγοντες που δοκιμάζουν τα αντανακλαστικά σου.
Βούτα
Ό,τι είναι για τους Μουσουλμάνους η Μέκκα, είναι η γέφυρα στο ύψος του Praktiker για όλους όσοι το μόνο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι το γκάζι. Εκεί έχουν δοθεί οι ιστορικότερες μάχες ανάμεσα σε μοτοσικλετιστές από όλη την Αθήνα, χρήματα έχουν αλλάξει χέρια και κινητήρες έχουν σπάσει στην αναζήτηση για τον γρηγορότερο
σχόλια