Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος ολιγαρκής.Μα καλά,πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα ,πείτε μου...Αυτός ο χώρος έχει κάτι το οργουελικό. Γι αυτό τρομοκρατήθηκα όταν μπήκα. Ίσως γενικά οι χώροι των αεροδρομίων να αποπνέουν μία ψυχρότητα, ένα ''σύνολο'' εναπομείναντων ψιθύρων,αποχαιρετισμών και εξαχνωμένων δακρύων (ακόμα κι αν αυτά είναι δάκρυα χαράς , αυτό δεν το γνωρίζει το ''σύνολο'', σωστά;ούτε εγώ, παρόλο που...
Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος ολιγαρκής.)Λοιπόν,κουβαλούσα μια πολύ μικρή βαλίτσα , η οποία παραλίγο να μου πέσει από τα χέρια, καθώς......μπαίνοντας, αντίκρισα μπροστά μου μία αμέτρητη σειρά από check-in-γκισέ ,όλα πανομοιότυπα, που είχαν ως υποδοχείς μας μία αμέτρητη σειρά από στοματοσφιγμένους ,αυστηρούς ανθρώπους σε μπλέ αμφίεση. Μας χώριζε ένας διάδρομος από μια αμέτρητη σειρά από στρογγυλά, χειρουργικά φωτιστικά. Εγώ στεκόμουν απέναντι από όλα αυτά. Δεξιά κι αριστερά μου είχα μία αμέτρητη σειρά από ξύλινες μελαμινένιες πόρτες.Τόσα αμέτρητα στα μάτια τα δικά μου ,σε μένα που...
Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος ολιγαρκής. Κάθε πόρτα για ένα γκισέ. τη στιγμή που άνοιξα τη δική μου πόρτα ,άνοιξαν και όλες οι υπόλοιπες,δεξιά κι αριστερά μου.Κι ο απέραντος χώρος γέμισε με ανθρώπινες φωνές, αγκομαχητά, σπρωξίματα,κραυγές,προσπάθεια και αγωνία. Κι ο απέραντος χώρος γέμισε με προσπάθεια. Προσπάθεια να σύρουν οι άνθρωποι τις βαλίτσες τους στο γκισέ.Είναι όμως τόσο βαριές. Μια οικογένεια δίπλα μου σπρώχνουν όλοι μαζί μία μικρή κόκκινη καρώ βαλίτσα ταξιδίου. Είναι ασήκωτη.Στέκεται κοντά στην πόρτα ακλόνητη. Κι εγώ δυσκολεύομαι να σύρω τη δική μου,δεν το κρύβω.Μόνο που εγώ ...
ήμουν πάντα ένας άνθρωπος ολιγαρκής.Ένα αγοράκι φωνάζει κλαίγοντας:θέλω να γυρίσω σπίτι! ''Μα δεν υπάρχει σπίτι πια χαζούλι, μόνο αυτός ο διάδρομος και το ταξίδι μας!'',του λέει σοβαρά ο πατέρας του.''Α, και αυτή η βαλίτσα φυσικά.Ό,τι είχαμε, εδώ μέσα το βάλαμε.'', είπε τελικά κοιτάζοντας κάτω την ακούνητη, κόκκινη, καρώ βαλίτσα ταξιδίου.
Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος ολιγαρκής.Έχουν περάσει ήδη πάνω από τέσσερις ώρες και εμείς όλοι έχουμε μετακινηθεί λίγα εκατοστά.Κανείς δε θέλει να αφήσει πίσω τη βαλίτσα του. Απέναντι μας όλοι οι υποδοχείς στέκονται αμίλητοι, ακίνητοι μέσα στα γκισέ τους.Κι άλλες ώρες θα περάσουν. Κι εμείς θα φτάσουμε τελικά, καταϊδρωμένοι και περήφανοι μπροστά τους.Φτάνω κι εγώ εκεί.''Θα πάρετε μαζί σας αυτή τη βαλίτσα;'', με ρωτά ο υποδοχέας. ''Μα,όχι.Σε όλη μου τη ζωή την κουβαλώ.Άλλο δε τη θέλω πια. Άλλωστε...εγώ,
Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος ολιγαρκής''.Βρισκόμαστε όλοι τώρα μέσα στο αεροπλάνο.Πετούμε πολύ ψηλά. Ο προορισμός μας λέγεται ''Σημείο σύγκρουσης''. Πολύ δημοφιλής προορισμός αλήθεια. Είχα κάνει κράτηση εδώ και είκοσι επτά ολόκληρα χρόνια. 'Αλλοι βέβαια ,εδώ και πολύ περισσότερα.Τα μικρά κενά αέρος δε μας φοβίζουν. Ούτε οι αναταράξεις.Και καθώς το αεροπλάνο επιταχύνεται ιλιγγιωδώς προς τα κάτω ,καθώς τα μάγουλα μας ξεκολλάνε από τα οστά μας, καθώς οι ζώνες ασφαλείας αποτυπώνονται πάνω στο κορμί μας, περιμένουμε την άφιξή μας. Από τη μία υπάρχει το καθώς...και από την άλλη το εμείς.
Μες στη γη βρεθήκαμε όλοι. Και τώρα από τα συντρίμια μας φυτρώσαμε ,έτσι ίδιοι κι απαράλλαχτοι όπως είμασταν πριν ταξιδέψουμε.Φυτρώσαμε στα πλαϊνά του διαδρόμου απογείωσης. Ούτε μέτρο δεν πετάξαμε. Στο βάθος όμως, ανοιχτές και σκυλευμένες βρίσκονται οι αποσκευές μας.Πεταμένες όλες μαζί, ανοιχτές, κάτω από ξύλινα ομοιώματα του εσταυρωμένου. Αμέτρητα ξύλινα ομοιώματα είμασταν;
...αφού εγώ ξέρω τι ήμουν πάντα!Αγωνίστηκα να είμαι αυτό που πίστευα πως περίμεναν οι άλλοι από μένα να είμαι!Μη μου το στερήσετε!η βαλίτσα μου δεν είναι εκεί ανάμεσα στις πεταμένες, έτσι;εγώ την αρνήθηκα.Δώστε μου την πίσω λοιπόν.Πίσω τη θέλω. Τα δάκρυα μου ξεφτίζουν τα ξυλινα μάγουλα μου.Τρώνε το λούστρο τους...Κι εγώ ..ήμουν πάντα ...ένας άνθρωπος ολιγαρκής.Αλλά τουλάχιστον ήμουν.
(αφιερωμένο στην ταινία ''Τραγούδια από τον 2ο όροφο'', που με οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις)
σχόλια