Σίγουρα όταν πας να δεις μία ταινία για την οποία το πρώτο σχόλιο που άκουσες ήταν "είναι το επόμενο twilight", δεν πας με την καλυτέρα των διαθέσεων. Όταν το δεύτερο σχόλιο είναι "παίζει και ο Liam Hermsworth", αρχίζεις και ξανασκέφτεσαι το ενδεχόμενο να μην αφήσεις την παρέα σου να σε περιμένει έξω από το σινεμά με την ψευδαίσθηση ότι θα εμφανιστείς από κάπου. Όταν η τρίτη ατάκα είναι "κερνάω ποπ-κορν" έχεις ήδη πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο και έχεις αναθεωρήσει για την τραγικότητα των ψυχαναγκαστικών έργων.
Αν μπορούσα να παρομοιάσω την ταινία με ένα πιάτο σε εστιατόριο, το Hunger Games θα ήταν "μία από όλα με μπόλικο κρεμμύδι, τζατζίκι, κέτσαπ, μουστάρδα και nutella on top. Βάλε και μία πατάτες μάστορα". Το βραχυκύκλωμα που θα πάθαινε ο μάστορας τόσο στο άκουσμα της πληθώρας των υλικών όσο και στην nutella (στο "on top" απλά σου βάζει το ομώνυμο ξύδι και δεν ασχολείται άλλο) ήταν ακριβώς το ίδιο με το δικό μου όταν βγήκα από την αίθουσα.
Πέρα από τις άπειρες κλασσικές σκηνές με την ιπτάμενη κέτσαπ που προσπαθεί πολύ να γίνει αίμα και τα απαγορευμένα ειδύλλια που αντέχουν τα πάντα, η ταινία έκανε φιλότιμες προσπάθειες και για κοινωνικό σχολιασμό (τόσο φιλότιμες ώστε να παρατήσω το ποπ-κορν της παρηγοριάς και να προσέξω την οθόνη). Στο στόχαστρο μπήκε ο εύπορος δυτικός πολιτισμός, το lifestyle και η φιλοσοφία του "φαίνεσθαι". Ντύνοντας μία ολόκληρη πόλη σαν την Nicki Minaj, εξυμνόντας τη λεύκανση και τις θήκες δοντιών και μετατρέποντας μία καθημερινότητα σε ένα ατελείωτο gala, οι δημιουργοί της ταινίας μίλησαν για ματαιότητα και κομφορμισμό από εκεί που δεν το περίμενε κανείς.
Τη στιγμή λοιπόν που πας να ταυτιστείς με την αυτάρκη, ξεχωριστή και θαρραλέα ηρωίδα, συνειδητοποιείς ότι εν τέλει βρίσκεσαι χωμένος κάπου ανάμεσα στους φουξ φραμπαλάδες και τα ψεύτικα χαμόγελα και σου στέκεται το ποπ-κορνάκι στον λαιμό. Γιατί και εσύ κάποια στιγμή βρέθηκες θεατής σε ένα αποτρόπαιο θέαμα χωρίς να βγάλεις "γκιχ", γιατί και εσύ σε κάποια φάση έκανες ό,τι έκαναν οι άλλοι επειδή ακριβώς το έκαναν οι άλλοι, γιατί και εσύ όταν βγήκες έξω είχες ντυθεί όπως και εκείνος/η στο λεωφορείο, και εκείνος/η στον δρόμο, και εκείνος/η στο μπαρ.
Και δεν μιλάω συγκεκριμένα για εσένα. Μιλάω για εμένα. Άρα μάλλον τελικά μιλάω και για εσένα.
σχόλια