Το ντοκιμαντέρ του γερμανού δημοσιογράφου Σίριλ Τούσι για τον ρώσο μεγιστάνα Μιχαήλ Χοντορκόφκσι είναι ένα από τα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα για τη Γερμανία που οι σχέσεις των δύο χωρών χορεύουν γύρω από μια στρόφιγγα. Αν σταματήσει ο Πούτιν,… συγνώμη ο Μεντβέντεφ, την παροχή φυσικού αερίου προς τη Γερμανία τότε θα «παγώσει» η μισή Ευρώπη. Ο Τούσι ψάχνει να βρει τα αίτια της φυλάκισης του μέχρι τότε πιο πλούσιου ανθρώπου της Ρωσίας. Ο Πούτιν τον κατηγόρησε για φοροδιαφυγή τη στιγμή που επιχειρηματίας πιστεύει πως είναι μέσα για πολιτικούς λόγους. Ο περισσότερος κόσμος που ασχολείται με τα της Ρωσίας πιστεύει πως η αιτία της φυλάκισης του είναι ότι διαπραγματεύτηκε να πουλήσει ποσοστό της πετρελαϊκής Yukos σε εταιρείες αμερικάνικων συμφερόντων.
Το ντοκιμαντέρ αγγίζει τα όρια της αγιογραφίας για τον Χοντορκόσφκσι και τους συνεργάτες του και εστιάζει πάρα πολύ στην περίοδο της Περεστρόικα και στα χρόνια του Πούτιν χωρίς να ερευνά τον ακριβή τρόπο με τον οποίον ένας χημικός κατέληξε να γίνει μεγαθήριο. Εκτός από την βοήθεια του ρωσικού κράτους θα συνέβαλαν και άλλες μέθοδοι που έμειναν στο σκοτάδι. Παρόλα αυτά το ντοκιμαντέρ είναι εξαιρετικό, με καταπληκτικές συνεντεύξεις, πολλή έρευνα, πείσμα και γνώρισε τρομακτική επιτυχία στο φεστιβάλ του Βερολίνου.
Η λογική των Γιέλτσιν, Πούτιν στην μετακομμουνιστική Ρωσία ήταν απλή. Θα φτιάξουμε μεγιστάνες, που θα είναι δικά μας παιδιά (οι περισσότεροι πράκτορες της KGB ή μέλη της Κομσομόλ) και που οι επιχειρήσεις τους εκτός από οικονομική θα ασκούνε και εθνική πολιτική. Το βασικότερο όλων είναι πως δεν θα περάσουν ποτέ σε ξένα χέρια. Αυτή είναι η κομμουνιστική διαχείριση του κεφαλαίου και της παγκοσμιοποίησης που απ’ ότι δείχνουν τα στοιχεία είναι και αυτή κερδίζει τώρα. Η Κίνα και η Ρωσία μπορούν αυτή την στιγμή να μας αγοράσουν όλους.
Βλέποντας το ντοκιμαντέρ πήγε το μυαλό μου και στους δικούς μας ολιγάρχες. Κάθε κυβέρνηση είχε και τους δικούς της. Ας θυμηθούμε τον βρώμικο Κοσκωτά, τον Κόκκαλη, τον Μυτιληναίο, τον Ανδρουλιδάκη, τον Βγενόπουλο, τον Αγγελόπουλο της Γιάννας, τον Μπόμπολα, τον Λαυρεντιάδη, τον Μπατατούδη και άλλους πολλούς που ανέβαιναν και κατέβαιναν στο χρηματιστήριο των ολιγαρχών ανάλογα με τις κυβερνήσεις. Για το οικονομικό μας σύστημα δεν είναι τελείως λανθασμένη η λογική να ευνοούνται κάποιοι από το κράτος ώστε να ενισχύσουν τις επιχειρήσεις τους, να προσλάβουν περισσότερους υπαλλήλους, να αυξηθεί η χρηματιστηριακή τους αξία και να υπάρχει και ένας κρατικός κάποιος έλεγχος του κράτους στην αγορά. Πάνω απ’ όλα να στηρίζεται κρατικά και η εξαγωγή αυτών των επιχειρήσεων. Τα δύο κόμματα, όμως, και οι Έλληνες ολιγάρχες απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό επιχειρηματικό κατεστημένο που θα μπορούσε να ορθώσει κάποιο ανάστημα στη λαίλαπα της κρίσης. Ο ΣΕΒ έκανε μια έρευνα, ο Βγενόπουλος πρότεινε να πληρώσουν όλοι οι πλούσιοι από ένα εκ. ευρώ, τη στιγμή που αυτό που παρατηρείται είναι η παύση σε οποιασδήποτε οικονομική δραστηριότητα που σχετίζεται με την «ολιγαρχία» και το δημόσιο. Με λίγα λόγια τίποτα, δεν κινείται σε αυτόν τον τόπο.
Η ελληνική κρίση έχει πολλές αιτίες και μια από αυτές είναι η σχέση κυβερνήσεων και επιχειρηματιών. Η λογική του «ό,τι προλάβουμε» ευνοήθηκε από αρκετούς κουτοπόνηρους, Οι πολιτικοί βιώνουν ήδη την εκδίκηση των ψηφοφόρων τους. Εύχομαι να μη βιώσουν και τα μεγάλα αφεντικά την άγρια και κρύα μοναξιά της Ελβετίας.
Το ντοκιμαντέρ Χοντορκόφσκι του Σίριλ Τούσι προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας.
σχόλια