Πλασμένος από την πένα του Τζέϊμς Θάρμπερ (και πρωτοδημοσιευμένος το 1939 στον New Yorker), ο Γουόλτερ Μίτι ήταν ένα ονειροπόλος που πρωταγωνιστούσε σε ηρωικά κατορθώματα, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένας συνηθισμένος, μάλλον δειλός άνθρωπος. Για πρώτη φορά, ο Ντάνι Κέι ερμήνευσε τον χαρακτήρα στην ταινία του Νόρμαν Μακ Λέοντ, το 1947, και ο Θάρμπερ, παρότι κλήθηκε να βοηθήσει στο σενάριο, δεν έμεινε καθόλου ικανοποιημένος από την κινηματογραφική μεταφορά.
Τώρα, ο Μπεν Στίλερ σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μια ακριβή παραγωγή, που εξαντλεί τα εφέ της σε αρχικές σκηνές, και εξελίσσεται σε μια στοχαστική, νοσταλγική ματιά στις αληθινές αξίες της ζωής - κάτι αντίστοιχο με την περσινή χριστουγεννιάτικη ταινία, τη Ζωή του Πι, μόνο που εκεί τα απαραίτητα «μηνύματα ζωής» μπλέχτηκαν με φαντασία απόλυτων κινηματογραφικών όρων. Ο Μίτι του 2013, και για να ακριβολογούμε, λίγα χρόνια πριν, εργάζεται στο ιστορικό περιοδικό Life, στο τμήμα των αρνητικών, και ασχολείται με την αρχειοθέτηση και την επεξεργασία των φωτογραφιών που δημοσιεύονται. Το έντυπο εξαγοράζεται (κάτι που συνέβη στην πραγματικότητα) και ο Μίτι καλείται να παραδώσει το αρνητικό που προορίζεται για το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, δε μπορεί να κάνει το καθήκον του, απλά διότι δεν το βρίσκει πουθενά! Παρατάει λοιπόν τις φαντασιοπληξίες στα καλά του καθουμένου και θυμάται ποιος ήταν πριν πιάσει τη δουλειά στο Life: ένας λάτρης των ταξιδιών και εραστής της περιπέτειας. Κινεί γη και ουρανό για να βρει τον ερημίτη φωτογράφο Σον Ο' Κόνελ, τον οποίο υποδύεται ο Σον Πεν, και να τον ρωτήσει αν όντως του έστειλε τη χαμένη φωτογραφία. Για να φτάσει στον προορισμό του, όλοι οι άνθρωποι που τον αγαπούν, κυρίως η μητέρα του (Σίρλεϊ Μακλέιν) και η συνάδελφος του στο περιοδικό (Κρίστεν Γουίγκ) τον στηρίζουν με λόγια και χειρονομίες που στην αρχή φαίνονται άσχετα, αλλά τελικά έχουν μεγάλη σημασία, όπως και οι υπόλοιπες φωτογραφίες του Ο' Κόνελ, που χρησιμεύουν σαν στοιχεία που θα λύσουν μια υπόθεση ιδιότυπου μυστηρίου.
Ο Μπεν Στίλερ, όπως θα έχουν υποπτευθεί όσοι τον παρακολουθούν τόσα χρόνια, έχει το σύνδρομο του παρεξηγημένου «σοβαρού», όπως συμβαίνει με αρκετούς ηθοποιούς που διακρίθηκαν και έγιναν κυρίως γνωστοί από τις κωμωδίες τους. Στην Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι κινείται σε χαλαρά δραματικούς τόνους, πατώντας σε αστεία μόνο για ανακούφιση, επειδή η βασική ιστορία διατρέχεται από έναν κόσμο που άδικα ακυρώνεται: ένα θρυλικό περιοδικό περνάει σε χέρια αστοιχείωτων άπληστων, που σπεύδουν να διώξουν κόσμο, ενώ δεν έχουν ιδέα για το περιβάλλον που καλούνται να συγυρίσουν, και αδιαφορούν προκλητικά για το ανθρώπινο δυναμικό και την πολυετή προσφορά του.
Το πνεύμα είναι ευγενές και ανθρωπιστικό, και η ταινία μοιάζει να διεκδικεί Νόμπελ, με διαυγείς, εντυπωσιακές φωτογραφικές αλά National Geographic, συνθέσεις του οπερατέρ Στιούαρτ Ντράϊμπεργκ στη Γροιλανδία και την Ισλανδία. Ο Σον Πεν επιτείνει τη διάχυτη αίσθηση του διακριτικού διδακτισμού, με μια σκηνή συγκινητική σαν σεμινάριο μικρού μήκους - πυκνές και διαφωτιστικές κουβέντες, έξυπνα διατυπωμένες από έναν μεγάλο ηθοποιό που γνωρίζει πως κάνει πιο άμεσο έναν παράξενο διάλογο, στη μέση του πουθενά, αλλά δεν παραλείπει να μας υπενθυμίζει πως πολλές φορές, οφείλουμε να πάρουμε στα σοβαρά αυτά που έχει να καταθέσει.
Η μεγάλη αρετή της ταινίας είναι πως μεταφράζει απόλυτα την αισθητική και τους υψηλούς στόχους του Life σε κινούμενες εικόνες γεμάτες ομορφιά και μεγαλείο. Το περιοδικό, ωστόσο, είχε τους περιορισμούς του, και ξεπεράστηκε από την εποχή του, όταν η φωτογραφία έπαψε να είναι η νούμερο ένα ζωτική μαρτυρία. Η ταινία δεν είναι ζωτική, αλλά μια καλόγουστη νοσταλγική ματιά σε μια εποχή που χάνεται.
σχόλια