Η πιο τραγική πραγματικότητα

Κυριακή απόγευμα, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ο  ουρανός ήταν  σκεπασμένος μ' έναν ιστό απο γκρίζα σύννεφα που μόλις μετά βίας επέτρεπαν  στον ήλιο να περάσει. Οι καφετέριες σ' έναν πολύ γνωστό πεζόδρομο του κέντρου ήταν  ασφυκτικά γεμάτες. Ξανικά εμφανίστηκε   ένα πανέμορφο μικροσκοπικό κοριτσάκι γύρω στα 6 , φορώντας ένα ροζ φόρεμα και κρατώντας ένα μικρό βιολί. Σταματούσε μπροστά απο το κάθε τραπέζι  ψευτοπαίζοντας το μουσικό όργανο που μετά βίας κουβαλούσε  και ικέτευε για λίγα ψιλά.  Στο παιδικό της προσωπάκι ήταν αποτυπωμένη η θλίψη και η ωριμότητα της ζωής που επεφύλασσε γι' αυτήν ένα διαφορετικό ξύπνημα. Κοιτάζοντας τα γκρίζα διαπεραστικά της μάτια που φανέρωναν πως η ζωή πέταξε τα  όνειρα δεξιά και αριστερά σα να έφτυνε κουκούτσια, δεν μπορούσες με τίποτα να της αρνηθείς. Άθελά της σου δημιουργούσε ένα αίσθημα τρυφερότητας, στοργής και ένα τεράστιο γιατί. Όλοι οι θαμώνες των μαγαζιών της άφηναν λίγα ψιλά στην μικρή τσεπούλα που είχε το φορεμά της και τότε μ΄ένα αγνό, παιδικό, γεμάτο ευγνωμοσύνη χαμόγελο, τους ευχαριστούσε.   Σίγουρα αυτή η χαριτωμένη μικρή δεν είναι απο τα παιδιά που περνά τις μέρες της παίζοντας με τις κούκλες της, τις νύχτες καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού της βλέποντας τηλεόραση, δε δέχεται το ζεστό και τρυφερό χάδι των γονιών της. Ανήκει προφανώς σε εκείνη την κατηγορία των παιδιών   που περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο δρόμο, αφού εκεί εργάζονται για να επιβιώσουν. Παιδιά ενός κατώτερου θεού που δεν ελπίζουν σ ένα καλύτερο αύριο. Θύματα της ίδιας της πραγματικότητας που τις περισσότερς φορές  εξαναγκάζονται να ζουν κάτω από ανθυγιεινές συνθήκες και υπόκεινται σε κακοποιήσεις παντός είδους (σωματική βία, υποσιτισμός, στέρηση ύπνου, σεξουαλική κακοποίηση κλπ). Αυτή η μιζέρια και η δυστυχία είναι η καθημερινότητά τους, η ζωή τους.  Τα κεράσματα ή τα μικροδωράκια κάποιου ευαίσθητου περαστικού είναι οι μπαλαντέρ σε μια τράπουλα που δίνει πάντα τα ίδια χαρτιά. Πρόκειται για ένα  αποτρόπαιο και εξευτελιστικό φαινόμενο που δυστυχώς παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις και που η πολιτεία αγνοεί σε βαθμό εγκλήματος. Όσο εμείς σιωπούμε, τόσο γινόμαστε συνένοχοι σ' αυτό το φοβερό έγκλημα. Παντού βλέπουμε συνθήματα, σλόγκαν, διαφημίσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων με επίκληση στο συναίσθημα κι όμως...κανένα αποτέλεσμα. Τα παιδιά αυτά συνεχίζουν να είναι οι ήρωες σε ιστορίες που για μας φαντάζουν θλιβερά παραμύθια...