Τα πρώτα γράμματα με τις απορίες, τις σκέψεις και τις ανησυχίες των αναγνωστών έφτασαν...
Καλησπέρα σας κ. Βαλαβανίδη και καλή αρχή στη καινούρια σας στήλη.
Θέλησα να σας γράψω όμως δεν γνωρίζω εάν το θέμα μου επαφίεται με το περιεχόμενο της στήλης σας.
Εδώ και πολύ καιρό, το βράδυ αφού ξαπλώσω στο κρεβάτι και κλείσω τα μάτια, έρχονται στη σκέψη μου κάποιες έντονες "εικόνες". Τις στιγμές αυτές φαντάζομαι ο υπόλοιπος κόσμος θα σκέφτεται πως ήταν η ημέρα που πέρασε ή πως θα ήθελε να είναι η επόμενη. Στη περίπτωση μου το μόνο που σκέφτομαι είναι σκηνές βασανιστηρίων όπως για παράδειγμα μαχαίρια (χωρίς ποτέ να τα κρατάει ποτέ κάποιος, μόνα τους κινούνται) να διαπερνούν το κορμί μου, και άλλα συναφή τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρω. Ειδικά το πρώτο καιρό, ίσως περίπου 3 με 4 χρόνια πριν δε θυμάμαι ακριβώς, αυτό ήταν κάτι που μου δημιουργούσε άγχος, αποστροφή και με κρατούσε ξύπνιο για 1 με 2 ώρες. Πλέον συμβαίνει σποραδικά και έχω καταφέρει να ελέγχω τη διάρκεια ώστε μπορώ πλέον να αποβάλλω αυτές τις σκέψεις μέσα σε 20 λεπτά το πολύ. Συνήθως συμβαίνει όταν κοιμάμαι μόνος μου. Δυστυχώς όμως αυτή μου η συνήθεια (;) δεν έχει εκλείψει πλήρως.
Να σας πω επίσης πως ανέκαθεν είχα μεγάλη αποστροφή σε ταινίες τρόμου και στη βία ενώ δε μπορώ να κοιτάξω καν σκοτωμένο περιστέρι στο δρόμο. Δε μπορώ να πω πως γενικά φοβάμαι στη ζωή μου όμως σκηνές φρίκης (οι οποίες καθημερινά εισβάλλουν όλο και περισσότερο στη ζωή μας, από ένα ανοιγμένο κεφάλι σε μια διαδήλωση, από το πτώμα του Οσάμα μέχρι τον αποκεφαλισμό δημοσιογράφων από φανατικούς Ισλαμιστές, χωρίς καν να αναφερθώ στον κινηματογράφο και τις τηλεοπτικές σειρές όπου σκηνές "φιλταρισμένου" gore και splatter έχουν αναχθεί στο αντίστοιχο του soft porn - σας παραπέμπω σε Gray's Anatomy και Game of Thrones) μου δημιουργούν άγχος και μεγάλη αποστροφή. Πίσω στο θέμα του ύπνου, πέρα από τη σχεδόν αναπόφευκτη έκθεσή μου σε αυτά ακριβώς που απεχθάνομαι, εντύπωση μου κάνει το γεγονός πως στις σκέψεις μου δεν αναπαράγω απλά μια σκηνή φρίκης που μπορεί να είδα τυχαία, αλλά βάζω τον εαυτό μου να συμμετέχει και να υπόκειται τα όποια βασανιστήρια (χωρίς ποτέ να μου τα προκαλεί κάποιος συγκεκριμένος, τα όπλα ενεργούν μόνα τους).
Μακάρι να είχα μεγαλύτερη αντοχή στη βία και περισσότερο ατσάλινα νεύρα όμως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Δυστυχώς αναγκάζομαι να καταβάλω αρκετή ενέργεια στο να προσπαθώ να ηρεμώ και να αποσπώ τον εαυτό μου από αρνητικές εικόνες, τη στιγμή που ο σύγχρονος κόσμος δε βοηθάει καθόλου.
Ελπίζω να μη σας κούρασα, δεν περιμένω κάποια απάντηση/δημοσίευση απλά ήθελα και εγώ κάποιος να με ακούσει!
Καταρχήν γεια σας και ευχαριστώ για το καλωσόρισμα.
Το βίωμα που περιγράφετε μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες και αιτίες. Επειδή δεν σας γνωρίζω προσωπικά και δεν ξέρω τίποτα περαιτέρω για την ζωή σας και τις εμπειρίες σας θα αναφερθώ σε αυτές τις πιθανές ερμηνείες ή αιτίες σε θεωρητικό επίπεδο και εσείς μπορείτε να σκεφτείτε και να δείτε αν κάτι από αυτά σας είναι γνώριμο. Πάντως, ακούγεται σαν οι σκηνές βίας που προσλαμβάνετε από τον εξωτερικό κόσμο να αντανακλούν κατά κάποιο τρόπο την ενδεχόμενη βία που μπορεί να ενυπάρχει στον εσωτερικό σας κόσμο, ίσως ακόμα και από την παιδική σας ηλικία.
Η πρώτη υπόθεση είναι ότι η ψυχική οργάνωση (ή δομή) αποκτά μερικά από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά καθώς το παιδί μαθαίνει να εκφράζει και να ρυθμίζει την επιθετικότητά του. Καθώς συμβαίνει αυτό, η ανάπτυξη των (ασυνείδητων) αμυνών ενάντια στην επιθετικότητα συμβάλλει στην ανάπτυξη του Εγώ και του Υπερεγώ. Μια φυσική συνέπεια είναι ότι οι διαταραχές στην επίλυση των συγκρούσεων που σχετίζονται με την επιθετικότητα μπορούν να οδηγήσουν στην αλλοίωση της ανάπτυξης του Εγώ και του Υπερεγώ και στην στερεότυπη επανάληψη επιθετικής συμπεριφοράς ή επιθετικών φαντασιώσεων.
Η δεύτερη υπόθεση είναι ότι ο πόνος και τα επίπονα βιώματα είναι πηγές της επιθετικότητας. Οι σωματικές εμπειρίες είναι μια ‘πηγή’ για την επιθετική ενόρμηση με τον ίδιο τρόπο που η λίμπιντο έχει την πηγή της στις σωματικές εμπειρίες. Η λέξη πηγή στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται στην σωματική τοποθεσία στην οποία η προσωπική εμπειρία αναθέτει τις αισθήσεις που σχετίζονται με την σεξουαλική και την επιθετική διέγερση. Από αυτήν την άποψη, οι επιθετικές και οι σεξουαλικές ενορμήσεις είναι πιο όμοιες από όσο νομίζουμε συνήθως.
Η τρίτη υπόθεση είναι ότι οι ψυχολογικές επιδράσεις του τραύματος, είτε στην βρεφική ηλικία ή την ενήλικη ζωή, κατανοούνται καλύτερα σε σχέση με την ανάπτυξη και την λειτουργία της ικανότητάς μας να φαντασιωνόμαστε. Ο σχηματισμός των φαντασιώσεων είναι μια σημαντική και περίπλοκη λειτουργία. Από την στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα της φαντασίωσης μπορεί να είναι πιθανή η μεταμόρφωση και ο έλεγχος της τραυματικής εμπειρίας. Δηλαδή εάν κάποια στιγμή στη ζωή σας έχετε υποστεί κάποιο τραύμα η έχετε βιώσει μια τραυματική σωματική εμπειρία αυτές οι επαναλαμβανόμενες εικόνες μπορεί να εξυπηρετούν στο να ‘διορθώσετε’ αυτήν την τραυματική εμπειρία και να μπορέσετε να την κοντρολάρετε με το μυαλό σας.
Δηλαδή κάτι που εσείς μπορεί να βιώνετε αυτήν την στιγμή ως τραυματικό (αυτές τις βίαιες εικόνες που φέρνετε στο μυαλό σας και που αφορούν την βία επάνω σας) μπορεί να είναι και μια προσπάθεια του ασυνειδήτου σας να ελέξγει τα δύσκολα και βαριά συναισθήματα που σχετίζονται με αυτήν την πιθανή τραυματική εμπειρία.
Απ'οτι καταλαβαίνω καταβάλλετε προσπάθεια για να καθαρίσετε το μυαλό σας απο αυτές τις εικόνες που φαντάζομαι οτι θα σας προκαλλούν μεγάλη ένταση. Ως ένα μεγάλο βαθμό έχετε καταφέρει δηλαδή να προστατέψετε τις σκέψεις σας απο τις βίαιες αισθήσεις και εικόνες. Αν όμως αυτό είναι κάτι που νιώθετε ότι δυσκολεύει πολύ τη ζωή σας, δεν σας επιτρέπει να έχετε την ψυχική σας ηρεμία και ισορροπία και επηρεάζει τις διαπροσωπικές σας σχέσεις, θα μπορούσατε να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό (ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή) για να μπορέσετε να καταλάβετε τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι βίαιες εικόνες κατά του σωματός σας και τι μπορεί να εξυπηρετούν σε ψυχολογικό επίπεδο.
...................................................................................................................
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ
Αυτό που νιώθω πολύ έντονα, είναι σα να έχει μοιραστεί ο εγκέφαλός μου σε δύο κομμάτια.
Από τη μια, και μόνο που ξαναφέρνω στο μυαλό μου τις σκηνές που έγιναν εχθές, με το ξύλο και την ανελέητη και εντελώς μα εντελώς κομπλεξική άσκηση βίας σε συνανθρώπους μου, ανατριχιάζω..
Από την άλλη, υπάρχει και το άλλο κομμάτι.
Αυτό που σκέφτεται ότι, ανάμεσα σε όλο αυτό το πλήθος του κόσμου, σίγουρα υπήρχαν και αυτοί που με τον τρόπο ζωής τόσων και τόσων χρόνων, ζούσαν εις βάρος των άλλων συνανθρώπων τους.. Που με λαμογιές και λαδώματα την έβγαζαν «καθαρή» τόσα χρόνια, που έκλεβαν το κράτος χωρίς καμία τύψη και ενοχή, αντιθέτως, νιώθοντας και πολύ «γαμώ τα παιδιά».
Ανάμεσα σε όλους αυτούς που έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα, κυριολεκτικά, (δουλειές, σπίτια, τα πάντα), υπήρχαν και αυτοί που ό,τι απέκτησαν το απέκτησαν με βρωμερό τρόπο. Αυτοί που δεν έχουν πληρώσει τον παραμικρό φόρο για το οτιδήποτε, που πάντα είχαν «τον τρόπο» τους να διακπεραιώνουν τα χρέη τους και τις οφειλές τους, που κρύβουν, ή μάλλον, όχι, το αντίθετο, βροντοφωνάζουν «είμαι Ελληνάρας, κανένας δεν με αγγίζει», αυτοί που από τα πιο μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής (από το διπλοπαρκάρω και κλείνω όλη την κυκλοφορία, προκειμένου να «πεταχτώ για 5΄», από το προσπερνώ όλη την ουρά στο φανάρι και έρχομαι μπροστά σου, γιατί είσαι καί λίγο μαλάκας που περιμένεις, καταλαβαίνεις, ενώ εγώ είμαι μάγκας, μέχρι το «είμαι-δημόσιος-υπάλληλος-και-επομένως-μπορώ-να-σου-κάνω-τη-ζωή-δύσκολη-γιατί-με-έχεις-ανάγκη για βασικά πράγματα, μέχρι το «πώς θα χωθούμε σε αυτή τη μπίζνα, έχει πολύ χρήμα ρε φίλε σου λέω») μέχρι και τα πιο σοβαρά ζούσαν εις βάρος όλων των υπολοίπων..
Για όλους αυτούς, λοιπόν, νομίζω ότι πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Και όλοι αυτοί έχουν τα μούτρα να κατεβαίνουν και να διαμαρτύρονται. Γιατί; Γιατί ξαφνικά δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν τις κάρτες και το τζιπ, γιατί ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι η λαμογιά τους ήρθε boomerang στο κεφάλι. Και όχι δυστυχώς μόνο αυτούς. Οι παράπλευρες απώλειες είναι οι χειρότερες.
Δεν φημίζομαι για την αισιοδοξία μου, δυστυχώς. Καθώς και ούτε για το αγωνιστικό μου πνεύμα.
Πιστεύω ότι το dna δεν αλλάζει. Και όλα αυτά, η λαμογιά, η μαγκιά, η «εμείς-είμαστε-Ελλάδα-και-δε-μασάμε» στάση, δυστυχώς, ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχει περάσει στο dna..
Και αυτό με φρικάρει.
Απο αυτά που λέτε καταλαβαίνω οτι παρ’όλο που αναφέρετε οτι δεν φημίζεστε για την αισιοδοξία σας ή για το αγωνιστικό σας πνέυμα, διέπεστε έντονα απο το αίσθημα του δικαίου. Ανήκετε στην μειονότητα των Ελλήνων που δεν αγανακτούν μόνο με τα κακώς κείμενα του κράτους και της πολιτείας αλλά και των συμπολιτών τους που και αυτοί με τον τρόπο τους έχουν συμβάλλει και συμβάλλουν καθημερινά στην έκπτωση του πολιτισμού, της ηθικής και του δικαίου, της ισότητας αλλά και της ποιότητας της ζωής μας.
Και φυσικά οι σκηνές βίας που βλέπουμε και βιώνουμε στην καθημερινότητά μας τον τελευταίο καιρό ενισχύουν το αίσθημα της αδικίας αλλά και της παραβίασης των δικαιωμάτων μας. Δικαίως σας "φρικάρει" λοιπόν, όπως πιστέυω οτι φρικάρει και όλους τους ανθρώπους που έχουν πολιτική αλλά κυρίως κοινωνική συνείδηση. Το θέμα του DNA που θίγετε είναι πολύ ενδιαφέρον, καθότι ειναι ένας απο τους κυρίαρχους παράγοντες της εξελικτικής διαδικασίας και καθορίζει την ταυτότητά μας (αν και όπως αναφερω και στο αρχικό μου post ίσως σήμερα να μπορούμε να μιλήσουμε περισσότερο για ‘μετάλλαξη’ παρά για εξέλιξη).
Εγώ απο την δική μου σκοπιά θα το έθετα σε σχέση με τον ψυχισμό και το συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων τα οποία είναι σαν να διαιωνίζονται και να περνούν απο γενιά σε γενιά σχεδόν αταβιστικά. Έχω την αίσθηση οτι είμαστε ένας λαός που είναι σαν να μην ανέπτυξε ποτέ Υπερεγώ και λειτουργεί μόνο με το Εκείνο...
.....................................................................................................................
Γειά σας,
είμαι 30 χρονών και πριν μισό χρόνο έχασα την δουλειά μου. Έκανα μια δουλειά που παρόλο που είχε να κάνει με το αντικείμενο που σπούδασα δεν πήγαινα και με μεγάλη ευχαρίστηση γιατί οι συνθήκες εργασίας δεν με ενέπνεαν. Επικρατούσε χάος, ανοργανωσιά, ασυνέπεια και προχειρότητα.
Παρ'όλα αυτά έβγαζα τα προς το ζην και μου περίσσευαν κιόλας για να περνάω σχετικά άνετα (δηλ. να πηγαίνω περιστασιακά σε συναυλίες, να αγοράζω δίσκους και βιβλία και να κάνω διακοπές). Από τότε όμως που με απέλυσαν λόγω περικοπών, δεν έχει αλλάξει μόνο η πραγματικότητά μου σε πρακτικό επίπεδο, αλλά και σε ψυχολογικό. Ζω ακόμα στο ίδιο σπίτι που έμενα με ενοίκιο, αλλά πια αναγκάζονται να με στηρίζουν οι γονείς μου που και αυτοί ζουν με τις πετσοκομμένες πια συντάξεις τους.
Αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα που τους είμαι οικονομικό βάρος στα 30 μου, αν και γνωρίζω οτι στην Ελλάδα δεν είμαι μόνος μου σε αυτό. Το θέμα είναι οτι εδώ και μισό χρόνο, δεν έχω όρεξη ούτε να ψάξω για δουλειά, δεν έχω όρεξη να σηκωθώ απο το κρεβάτι μου, να δω τους φίλους μου, δεν έχω όρεξη για την ζωή. Όλα μου φένονται μουντά και ανούσια, είναι σαν να έχουν μουδιάσει τα συναισθήματά μου και οι επιθυμίες μου. Δεν θέλω να βλέπω πια ειδήσεις και να μαθαίνω τις τελευταίες οικονομικο-πολιτικές εξελίξεις γιατί με παίρνει πάρα πολύ απο κάτω και συντρίβεται οποιαδήποτε ελπίδα μπορεί να έχω για κάτι καλό που μπορεί να συμβεί ή να προκύψει στην ζωή μου. Με επηρεάζει πολύ αρνητικά η ελληνική πραγματικότητα όπως είναι αυτή τη στιγμή.
Νοιώθω οτι μέρα με τη μέρα χειροτερέυουν τα πράγματα και μαζί με αυτά εγώ και η ψυχολογία μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάω σε ψυχολόγο η απλά να μεταναστέυσω! Θα έιχατε κάτι να μου πείτε για την περίπτωσή μου;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων,
Πέτρος
Από αυτά που περιγράφετε καταλαβαίνω οτι η διακοπή της εργασίας σας, σας στοίχισε αρκετά όχι μόνο πρακτικά αλλά και συναισθηματικά. Όπως είπατε δεν είστε ο μόνος που στην ηλικία των 30 στηρίζεται απο τους γονείς του, όπως δεν είστε σίγουρα και ο μόνος που έχασε την δουλειά του στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο. Είναι ένα μαζικό φαινόμενο που έχει επηρεάσει πολλές ζωές. Παρ'ολο που αυτές είναι γνώριμες καταστάσεις σημασία έχει να κοιτάμε τι αντίκτυπο έχουν στον καθένα μας. Ο κάθε άνθρωπος επεξεργάζεται και αντιδρά διαφορετικά στις συνθήκες της ζωής ανάλογα με την προσωπικότητα του, την δομή του χαρακτήρα του και τα βιώματά του.
Απ'ότι φαίνεται, πέρα απο τον οικονομικό παράγοντα που σίγουρα είναι σημαντικός, για σας η δουλειά (ακόμα και αν λέτε οτι ήσασταν δυσαρεστημένος με αυτήν) σηματοδοτούσε και κάτι παραπάνω. Σας παρείχε ένα πλαίσιο που αν και δυσάρεστο ή κουραστικό πιθανόν να σας οργάνωνε ψυχικά. Με την απώλεια της εργασίας σας αυτό το οικοδόμημα φαίνεται να κατάρρευσε για σας και είναι σαν να αποδιοργανωθήκατε και να αποπροσανατολιστήκατε, σαν ένα βρέφος που μένει ξαφνικά μόνο του χωρίς την οικογένειά του και αισθάνεται αβοήθητο. Κάθε τέλος μιας σχέσης προσωπικής και επαγγελματικής μπορεί να βιωθεί και σαν ένας μικρός θάνατος και άρα είναι αναπόφευκτο να μπαίνουμε σε μια διαδικασία πένθους.
Αυτό το μούδιασμα που περιγράφετε αλλά και η δυσκολία να έρθετε σε επαφή με τον έξω κόσμο θα μπορούσαν να είναι στοιχεία αυτού του πένθους. Μπορεί οι συνθήκες να σας πιέζουν να βρείτε καινούρια εργασία, όμως πολλές φορές ο ψυχισμός έχει τους δικούς του χρόνους και δεν συγχρονίζεται με την πραγματικότητα. Ίσως χρειάζεται να δώσετε χρόνο στον εαυτό σας για να επανακάμψετε ψυχολογικά. Όσο πιέζετε και ενοχοποιείτε τον εαυτό σας το πιο πιθανό είναι να νοιώθετε καταβεβλημένος.
Αν πιστέυετε οτι το να μεταναστέυσετε θα σας προσέφερε μια καλύτερη ζωή δείτε και αυτήν την δυνατότητα.
Θα σας πρότεινα όμως πριν πάρετε αποφάσεις να δείτε και να επεξεργαστείτε αυτά που αισθάνεστε και αν με τις τάσεις φυγής προβάλλετε την εικόνα μιας εκδοχής της ζωής σας και του εαυτού σας που μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Να σημειώσω βέβαια, οτι αν συνεχίσετε να νιώθετε έτσι για αρκετό καιρό ακόμα και παρατηρήσετε οτι δεν μπορείτε να λειτουργήσετε και να ανταπεξέλθετε μέσα την καθημερινότητα και ό,τι αυτή καμιά φορά απαιτεί, θα πρότεινα να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό.
.....................................................................................................................
Μπορείτε να στείλετε τις ερωτήσεις, τις σκέψεις σας και ότι άλλο σας απασχολεί στο
Τα γράμματα σας μπορούν να είναι ανώνυμα ή επώνυμα και μπορείτε να διευκρινίζετε αν θέλετε να μπει το όνομά σας ή όχι στο i-Psychology.
..................................................................................................................
σχόλια