Γιώργος Τσιακαλάκης & ο Βρασίδας το ιγκουάνα
Το ιγκουάνα μου το έχω δύο χρόνια. Είναι νορμάλ χαρακτήρας. Ήσυχο, ήρεμο, λίγο αγχωτικό και του αρέσουν τα χάδια... Δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην τον συμπαθεί, στρεσάρεται όμως όταν βλέπει πολλούς μαζεμένους. Το πιο αστείο περιστατικό που θυμάμαι από τον Βρασίδα είναι όταν τον κρατούσα στα χέρια μου μια φορά και πετάχτηκε στα κεφάλια του αδερφού μου και της νύφης μου, στον καναπέ του σπιτιού. Η αλήθεια είναι πως όταν τον έχω στα χέρια μου και τον βλέπουν άλλοι άνθρωποι, όλοι έχουν την ίδια αντίδραση: «Πάρ' το από δω! Είναι αηδιαστικός! Παναγία μου!». Όταν, όμως, είναι μέσα στο terrarium, κάθονται και τον χαζεύουν για αρκετή ώρα και τον παρατηρούν, ενώ τους παρατηρεί και αυτός. Αυτό που τον ξετρελαίνει είναι όταν τον ψεκάζω με νερό για να του δημιουργώ υγρασία. Όπως κάθεται πάνω στον κορμό του, με το που νιώσει το νερό να τον ακουμπά, τεντώνει τα μπροστινά του πόδια, κλείνει τα μάτια, σηκώνει το κεφάλι ψηλά και τεντώνει τη μεμβράνη που βρίσκεται στο κάτω μέρος του λαιμού του. Αυτό που απεχθάνεται είναι οι απότομες κινήσεις, γιατί αγριεύει. Το πιο δυνατό χαρακτηριστικό του είναι η ουρά του και τα αγκάθια του. Απ' όταν τον υιοθέτησα έγινα πιο υπεύθυνος, με την έννοια πως στην παρέα με τα κατοικίδιά μου προστέθηκε και αυτός κι έτσι τον έχω περισσότερη έγνοια. Σκέφτομαι καθημερινά πως πρέπει να φροντίσω για την προβλεπόμενη θερμοκρασία του, τις ακτίνες UVB που χρειάζεται ο οργανισμός του, την τροφή του, την υγρασία του και, το σημαντικότερο φυσικά, την καθαριότητά του! Επίσης, με εξιτάρει το γεγονός πως μεγαλώνω έναν απόγονο των δεινοσαύρων και μου αρέσει να παρακολουθώ τον τρόπο που αναπτύσσεται με τον καιρό.
με εξιτάρει το γεγονός πως μεγαλώνω έναν απόγονο των δεινοσαύρων και μου αρέσει να παρακολουθώ τον τρόπο που αναπτύσσεται με τον καιρό.
Bizzy Boo & o γάτος Αλέξανδρος
Με τον Αλέξανδρο είμαστε μαζί έναν χρόνο. Είχα διαβάσει για τα Περσικά γατιά κι έψαχνα καιρό να βρω ένα να μου κάνει κλικ. Τελικά, μου είπε η φίλη μου η Λένια για έναν χαδιάρη γατούλη από πολύ καλή οικογένεια κι έτσι τον υιοθέτησα. Φαινόταν τόσο μαλλιαρός, σαν χαλάκι με πόδια! Ήταν πολύ επιφυλακτικός όταν με πρωτοείδε. Εγώ τον κυνηγούσα για να τον αγκαλιάσω. Είναι ένας κύριος! Δεν του αρέσει να γίνεται ενοχλητικός, όπως δεν του αρέσει να τον ενοχλούν. Ως γνήσιος Πέρσης, έχει εγωισμό και διεκδικεί π.χ. μια θέση στο κρεβάτι μου το βράδυ, αλλά αν του το αρνηθώ, ε, δεν θα χαλάσει κι ο κόσμος, θα μείνει να με κοιτάζει από μακριά όσο θα κοιμάμαι σαν πιστός ιππότης. Θα έλεγα πως είναι ο ιδανικός σύντροφος. Είναι δίπλα μου σε ό,τι κάνω και είναι τόσο χαδιάρης... Είναι πολύ κοινωνικός και του αρέσουν οι άνθρωποι, ακόμη και το αγόρι μου, που είναι ο βασικός του αντίζηλος. Λατρεύει τα χάδια σε τέτοιο βαθμό που και κάτι που απεχθάνεται, όπως το μπάνιο, μπορεί να το ανεχθεί. Μαζί μας ζει o Johnny Din, το καναρίνι, και ο Γλείφτης, το ψάρι – μην πεις ότι έφτιαξε τροφική αλυσίδα! Ο Άλεξ περνάει ώρες χαζεύοντας το ψάρι στη γυάλα. Το καναρίνι τον μαρτυράει όταν ξύνει τα νύχια του σε κάποιο έπιπλο...
Για μένα δεν είναι απλώς ένα κατοικίδιο, είναι ο μικρός γιος της οικογένειας.
Οικογένεια Παπαδημακοπούλου & το κουνέλι Snow
Aπέκτησα τον Snow μου μόλις πριν από 6 μήνες, «σώζοντάς» τον από ένα pet shop όπου βρισκόταν στριμωγμένος μαζί με άλλα 6 κουνελάκια σε μια γυάλα 40x40 εκατοστά. Είναι μεγάλος χουζούρης, του αρέσει να περνάει μεγάλο μέρος της ημέρας ξαπλωμένος σε μια συγκεκριμένη γωνιά του σπιτιού που, μεταξύ μας, είναι και η πιο δροσερή. Είναι απίστευτα έξυπνος και ανταποκρίνεται σε ερεθίσματα στα οποία ποτέ δεν πίστευα πως μπορούσε να ανταποκριθεί ένα κουνελάκι. Τρελαίνεται για μπανάνα, οπότε προσπαθούμε να μην τρώμε μπροστά του, αν και τη μυρίζει από χιλιόμετρα, κάνοντας σπριντ για να σε προφτάσει πριν την καταπιείς στα γρήγορα. Γενικά είναι λιχούδης – ξεχωρίζει ακόμα και το άνοιγμα των συσκευασιών που περιέχουν τις τροφές του, ενώ, όταν έχει όρεξη για αγκαλίτσες, έρχεται και τρίβεται στα πόδια σου. Για μένα δεν είναι απλώς ένα κατοικίδιο, είναι ο μικρός γιος της οικογένειας. Είναι το «παιδί μου», όπως τον φωνάζω όταν θέλω να τον χαϊδολογήσω. Το ίδιο ισχύει και για τον άντρα μου. Και ο γιος μου, που είναι μόλις 5 ετών, δηλώνει παντού πως ο Snow είναι ο μικρός του αδερφός, γεγονός που με κάνει εξαιρετικά χαρούμενη και περήφανη ως μαμά. Παίζει κάθε μέρα με ένα πυροσβεστικό αυτοκινητάκι του γιου μου. Βάζει τα πόδια του πάνω του και αρχίζει να το σπρώχνει μπροστά και όταν δεν έχει πού αλλού να πάει, πηγαίνει από την άλλη μεριά για να το γυρίσει πίσω. Προσωπικά, διασκεδάζω πολύ όταν το κάνει.
Θανάσης Αποστολόπουλος & η παπαγαλίνα Chili
Τον παπαγάλο μου τον έχω έναν χρόνο. Tον είδα σε μια αγγελία στο Facebook και αποφάσισα να τον υιοθετήσω. Ήταν στην Κάντζα, σε έναν εκτροφέα. Ήταν 2 μηνών και φοβισμένη. Την ονόμασα Kili –ήταν το όνομα που ήθελα εγώ–, η γυναίκα μου (Tαϋλανδή), επειδή δεν μπορούσε με τίποτα να πει το ki-li,την έλεγε Chili, κι έτσι της έμεινε. Είναι πολύ καλή. Βέβαια, είναι απαιτητικά ζώα, θέλουν παρέα και φροντίδα καθημερινή. Επίσης, είναι πολύ παιχνιδιάρικα – χωρίς παιχνίδι παθαίνει κατάθλιψη. Είναι πολύ κτητική μ' εμένα που τη φροντίζω. Θέλει να κάθεται συνέχεια πάνω μου και είναι πολύ αστεία. Δεν συμπαθεί τη σκυλίτσα μου, ένα Yorkshire Τerrier, της επιτίθεται πάντα όταν είναι ελεύθερη στο σπίτι. Επίσης, δεν συμπαθεί τον γιο μου – είναι δύο χρόνων, κάνει λίγο άγαρμπες κινήσεις και τον φοβάται. Όταν τη βγάζω βόλτα στο πάρκο, μας κοιτάνε όλοι. Τους φαίνεται περίεργο που βγάζω βόλτα ένα πουλί, ειδικά όταν υπακούει στις εντολές μου. Της αρέσει πολύ το μπάνιο, κάνει κάθε μέρα στις 11 το πρωί και απεχθάνεται την ώρα που είναι να μπει στο κλουβί της. Έχει τρομερό χρώμα στο στέρνο και χαρακτηριστικό μαύρο κεφάλι με μεγάλα μάτια. Είναι Σενεγαλέζα. Τώρα ξεκινάει να μιλάει, σιγά-σιγά, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Λέει μαμάαα (το ακούει από τον γιο μου), κάνει και τις κόρνες των αυτοκινήτων.
Γιάννης Κοζύρης & ο Γιάνγκος ο σκύλος
Τον Γιάνγκο τον έχω 5 χρόνια και 4 μήνες. Τον υιοθέτησα όταν ήταν ένα πανέμορφο και τεράστιο κουτάβι 2 μηνών. Ήταν love at first site και απλώς τον πήρα στην αγκαλιά μου. Από τότε είμαστε αχώριστοι. Η συμβίωση μαζί του είναι τέλεια και πολύ εύκολη – είναι βολικός σκύλος-φίλος-ψυχολόγος. The Dude, πάντα φιλικός, ήρεμος, παιχνιδιάρης. Δεν θέλει επιβολή, θέλει να του συμπεριφέρεσαι σαν ίσο, σαν φίλο, και ακούει τα πάντα. Δεν μαλώνει ποτέ, τα πάει καλά μέχρι και με τις γάτες. Όταν ήταν 6 μηνών (και 35κιλά) πήγαμε να πάρουμε το πλοίο για Άνδρο. Για κάποιον λόγο δεν του άρεσαν τα σκαλιά και αναγκάστηκα να τον πάρω αγκαλιά. Πέρα από το γεγονός ότι ξεμεσιάστηκα, ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα, γιατί ήταν πραγματικά μεγάλος για να τον έχω αγκαλιά. Είναι ροκ σταρ, αν και αυτό είναι λίγο κουραστικό. Μια φίλη μού είχε προτείνει να μου φτιάξει ένα t-shirt που να γράφει τις κλασικές ερωτήσεις «Πόσο χρονών είναι;», «Πώς τον λένε;», «Τι ράτσα είναι;». Μένω στο κέντρο της Αθήνας και η βόλτα με τον Γιάνγκο είναι περίεργη, πρέπει να απαντώ τις ίδιες ερωτήσεις 20 φορές τη βόλτα. Με έχει περιορίσει όσον αφορά τις μετακινήσεις μου, γιατί πρέπει να τον παίρνω παντού μαζί μου. Δεν μπορώ να τον αφήσω εύκολα σε κανέναν, είμαι λίγο χαζομπαμπάς, αλλά χαλάλι του, είναι ο καλύτερός μου φίλος. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν.
σχόλια