Ο Τέρι Γκίλιαμ, ο αξιολάτρευτος ψευδοπροφήτης της υπαρξιακής καταστροφολογίας, παιδική χαρά του σινεμά και πορτρετίστας ταλαιπωρημένων ψυχών με μανίες ζηλωτή και την καρδιά μικρού παιδιού, παρουσίασε στο φεστιβάλ το Θεώρημα του Μηδέν και πλησίασε δημιουργικά όσο περισσότερο μπορούσε το μηδέν σε σύλληψη και αποτέλεσμα. Πολύ κοντά στη λογική του Μπραζίλ και των 12 Πιθήκων, το ακαταλαβίστικο και αχρείαστο αυτό φινάλε της άτυπης τριλογίας του Παγιδευμένου Ανθρώπου στο Άτιμο Σύστημα, φαίνεται πως σε επίπεδο παραγωγής δέρνεται από καταραμένη φτώχεια (Το Imaginarium of Dr Parnassus, αν και χτυπημένο από χίλια μύρια δεινά, έρεε πιό αυθεντικά), μυρίζει μια πεποιημένη ρετροφουτουριστική ένδεια, αναλώνεται σε ζαλιστικά κολπάκια της πλοκής, παιγμένα τρικ, χρησιμοποιημένο κοκτέϊλ ευρυγώνιας φαντασμαγορίας και μονοδιάστατης σκοτεινιάς, και cameo στιλ πλακίτσας των Ματ Ντέϊμον και Τίλντα Σουίντον που ξεχνιούνται αμέσως, και ενώ αποτελεί χωρίς αμφιβολία, μέρος της προβληματικής και της αισθητικής του Γκίλιαμ, είναι μακράν η πιο κουραστική και ανακυκλωμένη ταινία του.
Κι ενώ πριν από μερικά χρόνια η Βενετία έκανε πάρτι με τις ταινίες που απέρριπτε από βλακεία και σνομπισμό ο Τιερί Φρεμό των Καννών (ας θυμηθούμε το Brokeback Mountain και το Βέρα Ντρέϊκ), το Θεώρημα του Μηδέν δεν θα έμπαινε στο διαγωνιστικό πουθενά, παρά μόνο σε ενδεχόμενο φεστιβάλ του Βουκουρεστίου, την πόλη όπου γυρίστηκε η ταινία.
Παρ' όλ' αυτά, μου άρεσε μια ιδέα, που λέει νωρίς στην ταινία ο Μπεν Γουίσο στον Κριστόφ Βαλτς, πως η ζωή είναι ένα μικρόβιο που προσβάλλει τον θάνατο.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στο Under the Skin του Τζόναθαν Γκλέϊζερ: η Σκάρλετ Γιοχάνσον είναι εξωγήινη (μη σας μπουν χολιγουντιανές σκέψεις) και κάνει μια χαρά τη δουλειά της, ως άλλη γυναίκα-αράχνη που ψαρεύει αδέσμευτους άνδρες και τους παγιδεύει σε έναν πολτώδη, εφιαλτικό ιστό, αφού τους υπόσχεται ψεύτικους έρωτες, με λίγο νάζι και μερικές φιλοφρονήσεις. Ώσπου η ανθρώπινη ατέλεια, η ίδια η ζωή, και ο παλιόκαιρος της Σκοτίας, όπου εκτυλίσσεται η εντελώς μίνιμαλ δράση, εισχωρούν κάτω από το δέρμα και την προσβάλουν, επιταχύνοντας την παρακμή.
Ενώ η παράδοξη Γέννηση με τη Νικόλ Κίντμαν, του ίδιου σκηνοθέτη, που είχα δει πάλι εδώ στη Βενετία, με είχε συναρπάσει με το μεγάλο ερωτηματικό που έθετε σε ψυχαναλυτική βάση, το Under the Skin είναι απλώς πολύ παράξενο, και πολύ βαρετό, ως κατασκευασμένο διανόημα από έναν σκηνοθέτη που προφανώς επιδιώκει συστηματικά να διχάζει προβληματίζοντας. Αισθητικά, ο Γκλέϊζερ, που είναι Βρετανός, έχει κάνει το φοβερό Sexy Beast και μάλλον ζηλεύει την πορεία του Κιούμπρικ (από τα πρώτα θερμά βήματα, στα ελλειπτικά εγκεφαλογραφήματα), είναι άρχοντας των ιδεών του, αλλά πρέπει να περιμένει και να ζυγιάσει αντιδράσεις.
Στον πίνακα των κριτικών, που πάντα δημιουργούν εντυπώσεις, προηγείται σε αστεράκια το αγαπημένο και του κοινού Φιλομίνα του Στίβεν Φρίαρς, ενώ το Miss Violence του Αβρανά έχει αποσπάσει υψηλό σκορ από τη Repubblica, την Daily Telegraph και τον βαρύνουσας γνώμης θεωρητικό Μισέλ Σιμάν του Positif
σχόλια