Η μεγάλη και οριστική εντύπωση που σου μένει από τα μουσεία του Βερολίνου (και ειδικά από το Μουσείο της Περγάμου) είναι της λεηλασίας. Πουθενά αλλού δεν σε πιάνει τόση οργή για την συστηματική κλοπή που έκαναν στις αρχές του αιώνα οι ξένες αρχαιολογικές σχολές στις ανίδεες χώρες της Μεσογείου -Τουρκία, Ιρακ, Αίγυπτο, Ελλάδα. Ολόκληροι ναοί, Τεμένη, βωμοί, κάστρα ξεθεμελιωμένα από τις ερήμους -από ανθρώπους που τα λάτρεψαν και τα ανακάλυψαν, ωστόσο δεν ήταν δικά τους.
Αλλά όταν μετά, ξάπλωσα στο γρασίδι, δεν είχα άλλη οργή. Τη μισή μου ζωή την έχω περάσει θυμωμένος. Ίσως ήρθε η ώρα να μαζέψω λίγο ήλιο.
Από όλα τα αριστουργήματα που είδα, να τι φωτογράφησα:
Τα λερωμένα νύχια του Έρωτα, σε ένα πίνακα του Καραβάτζιο
Αυτό το ψάρι που τολμά και σηκώνει κεφάλι στη γιγαντομαχία της Περγάμου (που είναι τόσο θηριώδης, σοβαρή και επική που ακόμα και η θεά Αφροδίτη πατάει με το πόδι της και λιώνει το κεφάλι ενός γίγαντα)
Δυό παιδάκια δολοφόνους και μια γάτα με ανθρώπινη σχεδόν μορφή σε ένα αχανή πίνακα του φλωρεντινού Γκρανάτσι
Αυτή τη χαρούμενη κυρία, που ξαναβρήκε τη νιότη της καθως λούζεται στη πολυπρόσωπη Πηγή της Νεότητας του Κράναχ -στα αριστερα του πίνακα ξεφορτώνουν με κάρα στην πηγή εσχατόγριες με πεσμένα βυζιά και στα δεξιά βγαίνουν όλες κουκλίτσες, ολόδροσες, έτοιμες να δοθούν στο κρασί και τον έρωτα κάτω από τη σκιά των δέντρων.
Τέλος μου άρεσαν αυτοί οι δύο πόντοι από το γιγάντιο αριστουργημα του Φρα Αντζέλικο για τη Μέρα της Κρίσεως. Είναι ένα από τα επτά δωμάτια της Κόλασης (ένα για κάθε θανάσιμο αμάρτημα) -το αγαπημένο μου δωμάτιο, το δωμάτιο τη Οργής.
Και αυτό το new wave πλάσμα, το αχτένιστο και μελαγχολικό, ζωγραφισμένο από τον ένα ζωγράφο (τον Ρόσσο Φιορεντίνο) που αυτοκτόνησε στα 63 χρόνια του.
Κάνοντας μετά άσκοπες βόλτες σε αυτήν την πόλη που λατρεύω και μισώ, είδα από μακρυά και κάτι γνώριμο
Βρε λές; Πλησίασα να δω καλύτερα. Και ναί...
Ο Τaxis, ο δικός μας, των GPΟ. Μεγάλη η χάρη του.
Το βράδυ πήγα στο αεροδρόμιο σαν υπνοβάτης. Μια πτήση έφευγε στις 21.45 για Κωνσταντινούπολη. Δεν το σκέφτηκα δέυτερη φορά.
Περισσότερο και από τα ταξίδια, μ' αρέσει η μετακίνηση.
