Tη Δευτέρα που μας πέρασε είχα πάει στην Ομόνοια να φωτογραφήσω το στήσιμο από το ΕΜΣΤ του ιστορικού έργου του Βλάσση Κανιάρη Εις Δόξαν το οποίο εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Αθήνα που διοργανώνει το ΥΠΠΟΤ σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων.
Καθώς παρατήρουσα τη διαδικασία του στησίματος δε μπορούσα να μη σκεφτώ πόσο ιδανική επιλογή αποτελεί η επιλογή αυτού του έργου για το συγκεκριμένο χώρο.
Το έργο έχει πολυ έξυπνα στηθεί στην άκρη της πλατείας κοντά στο άνοιγμα της οδού Αθηνάς αντικρύζοντας την Ακρόπολη.
Σαρκαστικό, βαθιά πολιτικό συλλαμβάνει και συμπυκνώνει με λιτό και καίριο τρόπο την "περίφημη" ελληνική ιδιαιτερότητα.
Αυτή που οι δημαγωγοί όλων των πλεύρων και των αποχρώσεων λατρεύουν να μανιπιουλάρουν.
Απ ' την άλλη σκεφτόμουν κατά πόσο όσοι πέσουν τυχαία απάνω του θα μπορέσουν να συντονιστούν με την αφήγηση αυτού του έργου.
Ο Κανιάρης πολύ έξυπνα δε μας υποβάλλει τίποτα κραυγαλέα προφανές. Σακιά τσιμέντου στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο σχηματίζουν ένα κύβο τον οποίο τον τυλίγει η ελληνική σημαία. Αυτό.
Η πλατεία Ομονοίας βέβαια είναι φορτισμένη από τη δικιά της αφήγηση. Μιαν αφήγηση εγκατάλειψης και αποσύνθεσης, όπως σχεδόν όλο εκείνο το κομμάτι του κέντρου.
Η αντίστιξη είναι εκεί και μας περιμένει.
Τίποτα δεν είναι πια μασίφ στο ασπρογάλαζο συννεφάκι της τσιμεντένιας μας εγωπάθειας. Ούτε ατομικά ούτε ευρύτερα.
Για μένα πάντως η εικόνα αυτή συνοψίζει εύγλωττα την περιρρέουσα ατμοσφαιρα. Γερασμένοι και ταλαιπωρημένοι, έχουμε απομείνει ναι μεν στη μέση του δρόμου αλλά αποτραβηγμένοι, στο μέρος της σκιάς. Να κοιτάζουμε ο, τι υπήρξαμε κάποτε (στο φαντασιακό μας).
Χωρίς να ξέρουμε πια που πατάμε και που βρισκόμαστε.
σχόλια