Δευτέρα πρωί. Μπαίνω στο γραφείο, αργοπορημένος και με τον frappe metrios στο χέρι. Χαιρετάω τους υπόλοιπους, οι οποίοι είναι σε mode εργασίας, αλλά δεν τους ξυπνάω ακόμα. Ανάβω τον υπολογιστή, «καρφώνω» το ipodκαι ανοίγω ένα παράθυρο στον browser. Πρώτο tab Gmail, δεύτερο tab Netvibes, τρίτο tab Facebook. Καλημέρα. You 've poked.
Βέβαια δεν ήταν πάντοτε έτσι. Παρακολουθώ το Internet σαν μέρος της ζωής και της δουλειάς μου από το 1998. Πέρασε διάφορα το καημένο, ειδικά στην Ελλάδα. Λίγο οι ακριβές συνδέσεις, λίγο οι χαμηλές ταχύτητες, λίγο η έλλειψη σχετικής παιδείας, λίγο τα λόγια του παπά («αυτά τα πράγματα είναι του σατανά» κ.λπ.), κράτησαν τον Έλληνα μακριά από το ιντερνέτ (sic), το οποίο παρά τα -αρκετά πλέον- χρόνια ύπαρξής του, εξακολουθεί να είναι ένα «νέο φρούτο».
Τα πρώτα χρόνια, ας τα πούμε περίοδο Web1.0, το internet ήταν «αυτοί κι εμείς», οι «μέσα και οι έξω», οι «έχουμε και οι άλλοι». Οι σελίδες ήταν λιγοστές (ελάχιστες για τα σημερινά δεδομένα) και περιορισμένης θεματολογίας, όπως ειδησεογραφικά/ενημερωτικά portals και πολλά ειδικών θεμάτων fora.
Το να έχει κάποιος ένα site ήταν δύσκολο, καθώς απαιτούσε πράγματα όπως η αγορά ονόματος (domain) και η μίσθωση φιλοξενίας (hosting), ενώ, ακόμη κι όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι πάροχοι τέτοιων υπηρεσιών δωρεάν, οι απαιτούμενες γνώσεις σε κώδικα κρατούσαν μακριά το μέσο χρήστη από αυτό το «hobby» και τον περιόριζαν στην απλή επίσκεψη, ενώ η ανταλλαγή απόψεων γινόταν σε fora και chat rooms.
Εδώ και μερικά χρόνια, το σκηνικό έχει αλλάξει ριζικά. Είμαστε πλέον για τα καλά στο Web2.0, το οποίο ουσιαστικά έφερε το χρήστη μέσα στο διαδίκτυο. Η δημοσίευση της πληροφορίας, της είδησης και της γνώσης (ακόμη και ο σχολιασμός, η επεξεργασία και η εξέλιξη αυτών) δεν είναι προνόμιο των λίγων, αλλά γίνεται από όλους (και προς όλους).
Η μορφή των προσωπικών site προβολής αντικαταστάθηκε από τα blogs, μια απλή ιδέα που εξελίχθηκε σε trend και πλέον θεωρείται καθημερινότητα για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Η συλλογική συμμετοχή που προάγει το Web2.0 βρήκε την ανταπόκριση των χρηστών παγκοσμίως στα πάσης φύσεως Wiki (π.χ. Wikipedia), community sites (π.χ. MySpace) και site δημοσιεύσης υλικού (π.χ. Flickr, YouTube).
Και τώρα; Τώρα το internet είναι υπέροχο. Ένα μεγάλο υπέροχο προσωποποιημένο χάος. Οι ISP(π.χ. Forthnet) έχουν αρχίζει να αντιμετωπίζουν πιο φιλικά το χρήστη, αλλάζοντας από εταιρικό προφίλ μέχρι τα πακέτα προσφορών τους, σε έναν αγώνα για πιο γρήγορο και άμεσο Internet. Όλοι και τα πάντα είμαστε εκεί. Έχουμε email, gmail, hotmail, και άλλα τέτοια ωραία. Έχουμε λογαριασμό (account) στο zoo, στο myspace, στο facebook και όπου βρούμε. Επικοινωνούμε με ψευδώνυμο ή επώνυμο μέσα από καλωδιωμένα ή ασύρματα gadget σε χαριτωμένες πλατφόρμες ανταλλαγής σοβαρών απόψεων ή...προβάτων (τα μέλη του facebook καταλαβαίνουν).
Όλο και περισσότερα blogs εμφανίζονται, γεγονός το οποίο μπορεί κατά γενική ομολογία να μεγαλώνει το χάος της πληροφορίας και να μειώνει το μέσο όρος της ποιότητας και της εγκυρότητάς της, όμως παράλληλα με αυτά εξελίσσονται και τα online εργαλεία «ξεσκαρταρίσματός» της.
Κλασικά παραδείγματα είναι το Netvibes(netvibes.com) και το Google Reader, δύο πολύ καλοί RSS readers με πολλές δυνατότητες παραμετροποίησης. Ενδιαφέρον αρχίζει να αποκτά η ελληνική εκδοχή του Digg, το Buzz του Reality Tape (buzz.reality-tape.com). Φυσικά υπάρχουν ακόμα οι κλασικοί -πλέον- aggregators όπως ο Sync (blogs.sync.gr) και το Greekbloggers (greekbloggers.com), τους οποίους ο Έλληνας χρήστης δείχνει να προτιμά ιδιαίτερα.
Όμως, αυτό που βλέπω πως έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο Internet στις μέρες μας είναι η φαινομενική εξέλιξή του σε κάτι άλλο, δηλαδή σε ένα Web3.0, όχι τόσο με την τεχνική του έννοια όσο με τη χρηστική. Φαντάσου μια κατάσταση όπου πλέον δεν είναι ο «έξω κόσμος, μέσα», αλλά «τα πάντα παντού».
Θυμάμαι ένα πείραμα που έκανε ένας φίλος από το blog του. Έγραψε μια ταινία σε ένα dvd και το κόλλησε στο πίσω μέρος ενός τηλεφωνικού θαλάμου. Ανέβασε σε ένα post οδηγίες για το πού βρίσκεται και περίμενε. Σε δύο μέρες ένα σχόλιο έλεγε πως μια κοπέλα πήγε, το βρήκε, το είδε και έγραφε τη γνώμη της.
Αν η συμμετοχή των bloggers σε διαδηλώσεις, εκπομπές και έντυπα είναι το Web2.5, τότε το Web3.0 που βλέπω να έρχεται είναι ουσιαστικά μια εξέλιξη του internet σε επίπεδο χρήσης οικιακού ρεύματος. Δεν θα το σκεφτόμαστε, θα είναι εκεί. Σαν να μου κάνεις poke κι εγώ να το καταλαβαίνω κι ας είμαι στη μέση μιας συναυλίας. Το νέο φρούτο ωρίμασε.
σχόλια