O Joshua Zucker είναι ένας 21χρονος φωτογράφος και κινηματογραφιστής από την Μασαχουσέτη, που δραστηριοποιείται στο Λος Άντζελες.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η αγάπη του από πολύ μικρή ηλικία για το skateboard και το snowboard τον οδήγησαν στο filming, τη φωτογραφία, και την τέχνη: Πριν τελειώσει το σχολείο ο Joshua είχε ήδη κερδίσει περισσότερα από τρία βραβεία εθνικής εμβέλειας για τα ντοκιμαντέρ του.
Τα τελευταία χρόνια η φωτογραφία τού του έχει χαρίσει μια μόνιμη συνεργασία με εταιρείες όπως η Vans, η Reebok, η Teenage, και η Flip Skateboards, και μια συχνότατη παρουσία σε περιοδικά όπως το What Youth και το Monsters Children. Τέλος, σε συνεργασία με την Woodward Films συνεχίζει να κινηματογραφεί μερικούς από τους γνωστότερους επαγγελματίες skaters της Καλιφόρνια.
Ο ίδιος περιγράφει τη δουλειά του ως αφήγηση μικρών ή και μεγαλύτερων ιστοριών και σαν βάση του έχει την urban πολιτιστική "μέκα" του Fairfax, μιας γειτονιάς του LA όπου συχνάζουν ανεξάρτητοι ηθοποιοί, skaters, και μουσικοί όπως η hip hop κολεκτίβα των Odd Future.
Ξεφυλλίζουμε, παρέα με τον ίδιο, το πορτφόλιο του.
Τι θέμα είχαν τα βραβευμένα σου ντοκιμαντέρ;
Ορισμένα από τα αναγνωρισμένα μου φιλμ αφορούν σε παραγωγούς skateboard ταινιών όπως ο Greg Hunt και ο Ty Evans. Έχω γυρίσει κι ένα ντοκιμαντέρ για τον παππού μου, ο οποίος επέζησε από το Ολοκαύτωμα όταν ήταν παιδί. Η πιο πρόσφατη δουλειά μου είναι το βίντεο Flip 3, το οποίο έχει προταθεί για το βραβείο Transworld.
Τι είναι αυτό που θέλεις να μοιραστείς με τον θεατή όταν αποφασίζεις να φωτογραφίσεις κάτι;
Η κεντρική ιδέα είναι ότι μου αρέσει να ανακαλύπτω στιγμές για τις οποίες αξίζει να παγώσεις τον χρόνο.
Τι είδους θέματα τραβούν πιο συχνά την προσοχή σου; Τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν οι άνθρωποι που διαλέγεις ως πρωταγωνιστές;
Πάντα είχα μεγάλο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους. Μου αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους με μεγάλη προσωπικότητα. Είναι πάντα πιο εύκολο γιατί δεν είναι ποτέ διστακτικοί ή συγκρατημένοι απέναντι στον φακό. Αυτό τους το χαρακτηριστικό τους μετατρέπει σε φωτογραφικό "στόχο", και συγχρόνως μου επιτρέπει να επικοινωνήσω ευκολότερα στο κοινό ένα δυνατό συναίσθημα.
Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον, αλλά και το πιο δύσκολο, κομμάτι στην urban street φωτογραφία;
To ότι είναι πάντα απρόβλεπτη!
Τι κάμερα χρησιμοποιείς;
Μία Leica M9 w/ 50mm 1.4 Summicron lens
Υπάρχει κάποιος λόγος που προτιμάς κυρίως το άσπρο-μαύρο;
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι, κι ένας απ' αυτούς είναι ότι το ασπρόμαυρο δημιουργεί μία νοσταλγία από το παρόν. Αφαιρεί πολλά πράγματα και βοηθάει τον θεατή να συγκεντρωθεί στην ιστορία που απεικονίζεται κάθε φορά.
Πως σε επηρέασε η "θητεία" στην κουλτούρα του skateboard ως φωτογράφο;
Κάνω skateboard όλη μου τη ζωή. Χρωστάω πολλά σε αυτό, και ξέρω πολύ καλά πως οι φωτογραφίες μου δεν θα ήταν ίδιες και δεν θα έφταναν στο σημερινό τους επίπεδο αν δεν υπήρχε αυτό το κομμάτι της ζωής μου.
Καθώς μεγάλωνα αφιέρωσα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι χρόνου στο να μάθω ένα κόλπο στο skateboard. Η φωτογραφία έχει σήμερα γίνει μία πνευματική εκδοχή της ίδιας προσπάθειας.
Νιώθω πως έχει τις ίδιες θεραπευτικές ιδιότητες που έχει το σπρώξιμο της σανίδας. Από ένα σημείο και μετά το μυαλό ενός skater εκπαιδεύεται στο να παρατηρεί την πόλη με άλλο μάτι.
Τι σου προσφέρει το LA σαν φωτογραφικό πεδίο;
Η ζωή στο Λος Άντζελες έχει επηρεάσει πολύ το στυλ μου. Ξοδεύω πολύ χρόνο κάνοντας βόλτες στην πόλη με την κάμερά μου. Αυτή η καθημερινή ρουτίνα όχι μόνο με βελτιώνει σαν φωτογράφο αλλά μου παρέχει και ένα διαφορετικό τρόπο να δω την πόλη. Οι ήχοι, οι μυρωδιές, τα παιχνίδια των χρωμάτων, όλα παίζουν το ρόλο τους στο στήσιμο μίας καλής φωτογραφίας. Μου έχουν πει ότι η φωτογραφία αιχμαλωτίζει τη ζωή. Για μένα θα ήταν αδύνατο να το κάνω αυτό, εάν το Los Angeles δεν είχε αυτή την επιρροή πάνω μου.
Βλέπουμε πολλούς μουσικούς στη δουλειά σου. Εσύ τι είδους μουσική προτιμάς;
Μου αρέσουν ένα σωρό είδη, αλλά τον τελευταίο χρόνο άκουγα μόνο κλασσική jazz. Μπορεί να μην είναι πολύ δημοφιλής επιλογή, σίγουρα όμως με βοηθάει να ελέγχω το άγχος μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν να ζει κανείς σε μία πόλη όπως το Λος Άντζελες χωρίς να ακούει αυτή τη μουσική κάθε μέρα.
Πώς και υπάρχουν τόσες πολλές φωτογραφίες του Tyler στο πορτφόλιο σου;
Ο Tyler ήταν από τους πρώτους φίλους που έκανα όταν μετακόμισα στην πόλη, μετά το σχολείο. Το αφεντικό μου στην Vans έμενε λίγους δρόμους μακριά από το Fairfax. Όταν ο Tyler άνοιξε το μαγαζί του εκεί εγώ ζούσα στο ίδιο τετράγωνο. Κάναμε πάντα μαζί και με άλλους φίλους skate, και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αρχίσω να φέρνω μαζί μου την κάμερά μου.
Αγαπημένοι φωτογράφοι που σε εμπνέουν;
Είναι πάρα πολλοί για να τους βάλω σε λίστα. Μερικοί μόνο είναι οι: Lee Friedlander, Elliott Erwitt, Gary Winogrand, Henri Cartier-Bresson, Richard Avedon, Bob Willoughby, Ed Templeton, Glen E. Friedman, Van Styles, Annie Leibovitz και Arto Saari.
Είσαι ακόμα πολύ νέος. Πώς ονειρεύεσαι το μέλλον σου στη φωτογραφία;
Θέλω απλώς να συνεχίσω να δουλεύω, αποτυγχάνοντας, διασκεδάζοντας, δημιουργώντας και εξελίσσοντας τον εαυτό μου. Με ενδιαφέρει κάθε είδος φωτογραφίας (ακόμα και το εμπορικό ή η φωτογραφία μόδας) στο οποίο μπορώ να εφαρμόσω το δικό μου στυλ.
__________________________________
σχόλια