«Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ότι μετά από περίπου δεκατρία χρόνια θα κατάφερνα να ξεφουρνίσω ένα καινούργιο -και μάλιστα διπλό- CD», λέει η Αρλέτα. «Ήταν η τρίτη φορά που ξεκινούσα, τις δύο προηγούμενες σκόνταψε άδοξα σε προβλήματα της υπέροχης υγείας μου. Τα πρώτα τραγούδια που έγιναν ήταν remix παλιότερων αριστουργημάτων μου, που τα φτιάχναμε με τον Ηλία στο σπίτι του, δηλαδή αυτός τα έφτιαχνε και εγώ κάθε λίγο χανόμουνα σε κάποιο νοσοκομείο. Σιγά σιγά θυμήθηκα υλικό που είχε ως διά μαγείας συγκεντρωθεί αυτά τα χρόνια της απουσίας, το οποίο τελικά δεν εστερείτο ουσίας, νομίζω. Εκλήθη στα όπλα ο παλαιός των ημερών Βασίλης Ρακόπουλος και σιγά σιγά άρχισε να παίρνει σχήμα αυτό το "Και πάλι χαίρετε"!». Αν δεν είναι του γούστου σας, πετάξτε το γρήγορα στα περιστέρια. Αν είναι, θα χαρώ μεγάλη χαρά η νεκραναστημένη».
«Κάθε τραγούδι έχει μια ιστορία. Τα "Εξάρχεια" π.χ. είναι ένα τραγούδι που το αγαπώ πάρα πολύ. Όταν ήταν να μεταναστεύσω στην Κυψέλη, ζήτησα από τη Σάννυ την Μπαλτζή -που είναι και κουμπάρα μου- να μου γράψει κάτι γιατί για το μέρος που θεωρώ πατρίδα μου. Είμαι βαμμένη Εξαρχειώτισσα. Έκανε έναν χρόνο να το φτιάξει, εγώ έκανα έναν χρόνο να του γράψω μουσική, μετά αρρώστησα και δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Τον τρίτο χρόνο, επιτέλους, ηχογραφήθηκε και μπήκε σε έναν δίσκο.
Δεν είναι τα Εξάρχεια όπως ήταν παλιότερα. Είναι τέλος εποχής γι' αυτά. Δεν βγαίνω συχνά πια κι έχω καιρό να πάω στην περιοχή, αλλά ξέρω ότι έχουν αλλάξει. Το ότι έχουν αγριέψει δεν οφείλεται στους κατοίκους της περιοχής, αλλά στον τρόπο με τον οποίον της φέρθηκαν. Ήταν αψυχολόγητος και αποτέλεσμα άγνοιας. Αυτοί που ασχολήθηκαν μέχρι τώρα με τα Εξάρχεια ήταν τελείως "τυριά". "Τυριά" λέω τους ανθρώπους που είναι παντελώς άσχετοι με το κέντρο μιας μεγαλούπολης, όπως είναι η Αθήνα. Και θα έπρεπε να είχαν κηρυχθεί αυτόνομο κρατίδιο προ πολλού, έτσι θα είχαν γλιτώσει. Και τα Εξάρχεια από "αυτούς" και "αυτοί" από τα Εξάρχεια. Όσο για το τραγούδι, δεν είναι ευκαιριακό, είχε γίνει πολύ πριν συμβούν τα γεγονότα. Το λέω γιατί τα κεφάλια μας έχουν στραβώσει τελείως. Άκουσα κάποιον να ρωτάει αν όλο αυτό με την υγεία μου ήταν διαφημιστικό τρικ. Ο τρόπος που λειτουργεί το κεφάλι κάποιων είναι πολύ παλαβός. Για να το πει, σημαίνει ότι σκέφτεται έτσι. Σε ύποπτους καιρούς ζούμε.
Κανένα από τα τραγούδια του άλμπουμ δεν έχει ηλικία - γενικά αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των τραγουδιών μου, είναι α-ήλικα, όχι ανήλικα. Επίσης, δεν είναι δουλειά που βγαίνει αυτή την εποχή. Έχω ένα αστείο αυτοσχεδιαστικό τραγούδι στο δίσκο, που προέκυψε αυθόρμητα μέσα στο στούντιο. Όταν τέλειωσε η δουλειά τα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, άρχισαν να παίζουν για το κέφι τους έναν ρυθμό του Βασίλη ή αλλιώς τέρας της λίμνης Τιτικάκα, κι όταν έφτασα, τραβάτε με κι ας κλαίω, μπήκα κι εγώ στον χορό με το τετράποδο μπαστούνι μου. Το αποτέλεσμα της πλάκας είναι το "Αχ, Kill Billy", τίποτα περισσότερο. Ο σοβαρότερος όλων των "παιδιών" επέμενε να συμπεριληφθεί στο CD. Εγώ ουδεμίαν ευθύνη φέρω, απλώς έκανα ό,τι μου ήρθε.
Γενικώς, έχω ακούσει ότι τραγουδάω μελαγχολικά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτό κάνω, δεν αποκλείεται να είμαι εκ γενετής μελαγχολική. Δεν είναι κάτι που κάνω εσκεμμένα. Στο νέο CD, πάντως, υπάρχουν κυρίως ερωτικά τραγούδια. Οι έρωτες που φεύγουν αφήνουν συνήθως μία πικρή γεύση...».
«Δεν έχω εμπειρία από χώρους ψιλοεπίσημους, δεν έχω ξαναπαίξει. Μου έχουν πει ότι το Παλλάς είναι ωραίος χώρος κι έχει καλό ήχο, κι εμένα αυτό με ενδιαφέρει κυρίως. Θα κάνω μία συναυλία στις 10 Νοεμβρίου με μια μπάντα αρκετά μεγάλη για τα δικά μου δεδομένα - 7 μουσικοί και το μπαστούνι μου. Δεν θα έχω καλεσμένους, τουλάχιστον επισήμως, δεν ξέρω αν θα μου βγει κανένας τελευταία στιγμή. Δεν την ονομάζω παράσταση, επειδή θεωρώ πως παράσταση θα έπρεπε να είναι κάτι ειδικά καμωμένο, το δικό μου είναι περισσότερο ρεσιτάλ. Για να μπορέσω να φτιάξω πρόγραμμα είμαι υποχρεωμένη να πω κάποια τραγούδια τα οποία είναι αυτό που λέμε must. Μόνο αυτά μού φτάνουν για να κάνω μια συναυλία. Σίγουρα θα πω και κάτι καινούργιο - φυσικά όχι όλο το CD, είναι αδύνατο. Μόνο το CD να τραγουδήσω, θέλω δύο συναυλίες. Προσπαθώ να τα φέρω έτσι ώστε να χωρέσουν όσο πιο πολλά γίνεται. Στις εμφανίσεις μου, εκτός από τα τραγούδια που λέω, ζαλίζω τον κόσμο με διάφορα που του λέω, καλά περνάμε συνήθως, ελπίζω να περάσουν καλά κι αυτήν τη φορά.
Σε γενικές γραμμές, στις συναυλίες που κάνω το 60% είναι νέοι άνθρωποι, εδώ δεν ξέρω τι θα είναι. Μου κάνει εντύπωση, αλλά συμβαίνει: στην τελευταία συναυλία στου Παπάγου είχα ένα παιδάκι 9 χρόνων και μια κυρία 86. Αυτοί που με ακούν είναι μια κάθετη τομή, δεν είναι οριζόντια, δεν είναι μια τάξη, είναι ένα είδος ανθρώπων που είναι από όλες τις ηλικίες και όλες τις περιοχές. Με μεγάλη μου χαρά στο Παλλάς θα έχω και μια παρέα από Γεωργιανές κυρίες. Χαίρομαι, γιατί έχω δει κι άλλους μετανάστες να έρχονται, από μόνοι τους, κι αυτό είναι πολύ βασικό. Πιστεύω ότι η μουσική δεν έχει ούτε εθνικότητα ούτε ηλικία, τουλάχιστον μέχρι τώρα η πορεία μου αυτό μου έχει αποδείξει.
Πάντα φοβόμουν, αλλά μετά από όσα πέρασα φοβάμαι λίγο παραπάνω να εμφανιστώ ζωντανά, γιατί κουράζομαι πολύ εύκολα. Ελπίζω και πιστεύω ότι θα τα βγάλω πέρα.
Βγήκα από τα πέτρινα χρόνια μου με χρέη προς όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς, ως τον τελευταίο που έστειλε e-mail ή έκανε μια προσευχή όταν τη χρειαζόμουνα τόσο. Και ήταν πολλοί, πολύ περισσότεροι απ' ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ζητώ συγγνώμη, δεν το ήξερα. Ελπίζω κάτι να τους προσφέρω και τώρα. Και πάλι χαίρετε, φίλοι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς».
σχόλια