Έφτασα στο πλοίο ακριβώς το δευτερόλεπτο που χαλαρωνε το σκοινί στον κάβο για να το σηκώσουν και να το ρίξουν στη θάλασσα.
'Ετρεχα βολίδα - συνήθως κάνω την απόσταση σε δυόμισι ώρες και τις είχα υπολογίσει ακριβώς χωρίς ανάσα, αλλά ο δρόμος από Κόρινθο ως Πάτρα ήταν σκαμμένος.
2012 κι ακόμα δεν έχει αυτη η σκιώδης χώρα που το παίζει και ζόρικια δυο δρόμους διπλής κατέυθυνσης που να ενώνουν τις τρεις μεγάλες πόλεις της. Κατά τα άλλα ο Μπόμπολας έχει πρόβλημα που δεν πληρώνουν τα διόδια (άλλη γελοιότητα αυτή: να σε σταματάνε καθε τρείς και λίγο για να πληρώνεις, επειδή διαβαίνεις ακόμα και καρόδρομους).
Εν πάση περιπτώσει, μια και είχα τέσσερις ώρες καιρό, πήρα τους γύρω δρόμους. Τα χωριά γύρω απ το Καστρο της Κυλλήνης, με την αργή ζωή, τους γέρους που λαγοκοιμούνται στο καφενείο της πλατείας και τους άδειους δρόμους - που όλοι οδηγούν στη θαλασσα.
Δεν μ' αρέσει να χάνω πλοία κι αεροπλάνα, αλλά δεν σκάω κιόλας. Πάντα υπάρχει κάτι, μόλις στρίψεις.
Δεν είχα ξανάρθει σε αυτά τα μέρη, που αν και έχουν βλάστηση ίδια με του νησιού μου, δεν το θυμίζουν καθόλου.
Είναι η ησυχία τους; (σαν ξεχασμένα)
Είναι που είναι άχτιστα;
Ποιος ξέρει!
Σε ένα στενό μονόδρομο μού εκλεισε το πέρασμα ένα τεράστιο τροχόσπιτο που σπίνιαρε σε μια μικρή, μικρότατη λακούβα. Έτσι τουλάχιστον ισχυριζόταν μια θηλυκή αγέλη που το είχε περιτριγυρίσει, αλαλάζοντας, όπως οι σαμάνοι το ιερό τους ξόανο. Το οδηγούσε (ή μαλλον προσπαθούσε να το οδηγήσει) μια ηλικιωμένη αγγλίδα λεσβία, αναψοκοκκινισμένη και πανικόβλητη, ενώ η πιο αβρή και αδιάφορη φιλενάδα της καθόταν στην άκρη του δρόμου, τριγυρισμένη από κατι ντόπιες με τα παιδιά τους, σχεδόν γυμνές, με μικροσκοπικά μπικίνι και στρογγυλά σωσίβια στα χέρια, σα δαχτυλίδια.
'Ηταν αστείο θέαμα, 8 γυναίκες προσπαθούσαν να βιδώσουν ένα γλόμπο. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να πείσω την αλαφιασμένη Αγγλίδα ότι αν έκανε ένα μέτρο όπισθεν και έπαιρνε το τιμόνι αριστερά θα σκαρφάλωνε στην άσφαλτο και πάπαλα. Με κοιτούσε σα να κοιτάει τον Χάροντα στα μάτια (παραδομένη και άβουλη). Μετά σχεδόν ήθελε να μου φιλήσει τα χέρια (έμοιαζε του Μπενυ Χιλ - πριν πεθάνει. Ο Μπένυ Χιλ.)
Η μια από τις ντόπιες (με το θυελλωδέστερο τάγκα) φλέρταρε με ό,τι εμφανιζόταν γύρω της: τη λεσβία, τα παιδιά, τις κατσίκες, εμένα, το αυτοκίνητο, τα δέντρα, τα χαλίκια, ένα σκυλί που πέρασε χωρίς να γυρίσει να μας κοιτάξει). Είχα καιρό να δω θηλυκό εν βρασμώ, κατω απ' τον ήλιο. Ήταν γεμάτη μώλωπες.
Αφού έκανα την καλή πράξη και σκούπισα το χέρι μου απ τα σάλια της εταίρου μας, προχώρησα προς τα Λουτρά.
Σολωμική μαγεία.
Έφαγα σε ένα ταβερνάκι βασιλικά, με 12,5 ευρώ.
Τυχαία βγήκα σε μια περίπου άδεια παραλία.
Πέντε τύποι, τριπαρισμένοι απ' το drum 'n' bass του φλοίσβου, είχαν τεντωθεί κάτω απ τον ήλιο που τους είχε καρβουνιάσει φιλότιμα.
Έμεινα λίγο δίπλα τους, σαν παρλιακό (από το παραλιακό βγαίνει;), διστάζοντας, αν πρέπει να πέσω στο νερό. Τελικά, αποφάσισα απλώς να εισπνεύσω τον ευγενικό ζέφυρο.
Ο ήλιος που με χτύπαγε κατακούτελα με έκανε να σκεφτώ και τα λυπητερά. Οικογενειακά και άλλα. Όσο κι αν προσπάθησα να ευθυμήσω με βεβιασμένες εικόνες ευτυχίας, αδύνατον. Χτύπησε και το γαμημένο το τηλέφωνο, που νομιζα ότι το είχα κλείσει και πήγε το ψήλωμα του νού περίπατο.
Δεν υπάρχει καλοπέραση χωρις στοιχειώδες defragmentation της εσωτερικής ζωής.
Παίζοντας με ένα κλαδί στην άμμο, παρατήρησα την εργώδη αποικία χιλίων θαυμάσιων μυρμηγκιών: κάτι φαραωνικό στην όλη διαδικασία των κινήσεων και της μεταφοράς, τίποτα περιττό ή αμήχανο, μόνο κάτι λίγες σπάνιες συγκρούσεις, ελλείψει φαναριών.
Μια κοινωνία που ξέρει τι θέλει, τι κάνει και πού πάει.
Πόσο ξένα μου φαίνονται όλα αυτά.
Κάτω από το μαύρο φως του μεσημεριού περάσανε οι ώρες μία μία, όπως τρίζει η πόρτα, κρακ κρακ κρακ.
Έγραψα και το σημείωμα που διαβάζετε για να μη νοιώθω εντελώς άχρηστος.
Η μάνα μου ήταν περίλυπη στο τηλέφωνο.
Θα χάλαγε το ξυνιστό που είχε αυγοκόψει - στις 11 το βράδυ θα ήταν για πέταμα (πάντα χάνεις τα καράβια παιδάκι μου!).
Την καταλαβαίνω.
σχόλια