Τελικά πήρα μια πτήση από Θεσσαλονίκη για Ισταμπούλ.
(Ας τελειώσει και το κόλλημα με το "Κωνσταντινούπολη" -μου θυμίζει τη γριά στις "Μεγάλες Προσδοκίες", μέσα στον πύργο με τις αράχνες και τις μεγάλες αναμνήσεις... 'Ολος ο πλανήτης λέει αυτήν την πόλη Ισταμπούλ, το Constantinople το συναντάς πια μόνο στα βιβλία Ιστορίας. Ας το πάρoυμε απόφαση: τη χάσαμε την Πόλη!)
Στο αεροδρόμιο είχα μια περιπετειούλα. Επειδή σε ένα παλιότερο ταξίδι, είχα μπεί με διαβατήριο και βγήκα με ταυτότητα, φαινόταν ότι έχω παραμείνει εις την πόλιν πάνω από τρείς μήνες σερί -πράγμα που χρειάζεται άδεια παραμονής. Η μοίρα το έφερε να πέσω πάνω σε ένα ελεεινό αστυνομικό, με όλα εκείνα τα συμπτώματα σαδισμού που εμφανίζονται σε ορισμένα φτωχά παιδιά όταν τους δίνεις γαλόνι. Ειδικά στην Τουρκία, που η αστυνομία έχει ακόμα μια ημινόμιμη ασυδοσία και καταχράται ατιμωρητί την εξουσία της, έχω πολλές φορές δεί συμπεριφορές που στην Ευρώπη θα έστελναν τον αστυνομικό τουλάχιστον σε διαθεσιμότητα.
Ο νεαρός αυτός, αδύνατος, με ακμή, σα ξεπουπουλιασμένο γεράκι, μιλούσε ελάχιστα αγγλικά, με κοιτούσε ειρωνικά και δεν ήθελε να καταλάβει τίποτα. Με οδήγησε σε ένα απροσδιόριστο χώρο υπόπτων, σαν διάδρομος, σα λίμπο, μαζί με δύο αφρικανούς που επρόκειτο να τους ξαποστείλουν πίσω στην πατρίδα τους.
Για να μη πολυλογούμε, έμεινα εκεί δυό ώρες, μαζί με μια παχουλή κυρία που έπαιζε με το κομπιούτερ της και μετά από ένα εξοργιστικό τέντωμα της διαδικασίας μου έδειξαν ανόρεχτα την έξοδο.
Η Ισταμπούλ είναι κάθε φορά πιο όμορφη από πριν. Όσο ξηλώνεται η Αθήνα, τόσο πιο σφριγηλή γίνεται αυτή. Η ναπολεόντεια πυγμή του Ερντογκάν, που έχει αναδειχθεί σε έναν από τους μεγάλους ηγέτες του καιρού, την έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλες επιτυχίες. Πάνω στο πυκνό ιστορικό ύφασμά της χτίζεται ένα μοντέρνο, δυτικό πρόσωπο -λίγο αλαζονικό, αλλά και γοητευτικότατο. Στο θέμα των ελευθεριών υπάρχει πρόβλημα, αλλά πολύ μικρότερο απ' ό,τι στο παρελθόν. Ο ηδονισμός της ζωής είναι διάχυτος στη Δυτική όχθη του Βοσπόρου. Το επιχειρείν καλπάζει. Και γεωπολιτικά, η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε μέγα παίκτη της περιοχής.
(Πόσο θλιβερή αντίστιξη, η κατάσταση της Θεσσαλονίκης! Τι καταρρακωμένη εικόνα, τι εγκατάλειψη! Μ' έπιασε η καρδιά μου. Το μεσημέρι με τον 'Αρη Δημοκίδη και τον Γιώργο Κοκονίδη πήγαμε σε μια ψαροταβέρνα στη Καλαμαριά. Ήταν η μόνη ανάπαυλα μιας κάποιας ομορφιάς. Εκατοντάδες μαγαζιά κλεισμένα, μπάζα παντού και όλη η παραλία ανασκαμένη.)
Το βράδυ, ξέπνοος, κάθισα στο μόνο ελεύθερο κομμάτι παραλίας, στο γρασίδι, με μπύρες από το περίπτερο και άκουγα το California Hotel από ένα πλωτό μπαρ... Βέβαια κάτι τέτοιες ώρες που απορώ με τον εαυτό μου κι αναρρωτιέμαι τί με κάνει να αφήνω το ωραίο σπίτι μου και να παίρνω σαν θρασίμι τους δρόμους, ποιός σκόλοψ με τρώει after all these years -γιατί επιτέλους δεν έχω τακτοποιήσει ακόμα τα θέματά μου- τέτοιες ώρες είναι που γίνεται μια σχεδον ψυχοθεραπευτική αναδιάταξη όσων έχω ζήσει και καταλαβαίνω το ειδικό τους βάρος. Είχε λίγα άστρα ο ουρανός. Και κάτι μεταφρικιά κάτω από ένα νανοειδές πεύκο έδερναν την κιθάρα τους. Σχεδόν εμπειρία.)
_____
Συνειδητοποίησα ότι έχω έρθει δεκάδες φορές τα τελευταία τρία χρόνια στην Ισταμπούλ από τα γκαρσόνια. Με αναγνωρίζουν. Μου χτυπάνε την πλάτη. Σε ένα μπαρ που πηγαίνω, μερικοί θαμώνες με χαιρετάνε ως σύντροφο εν όπλοις. Το κυρίοτερο: σε πολλά σημεία, σε πολλές συμπεριφορές βρίσκω την παλιά οικειότητα τoυ νησιού μου, παιδί. Όπως παλιότερα και στο Κάιρο, παθαίνω διαλήψεις -που δεν είναι ακριβώς νοσταλγία, αλλά μια φουμάδα έκπληξης, ένας αργοπορημένος αποχαιρετισμός σε ό,τι με διαμόρφωσε. Ειδικά όταν βρίσκω ξανά τους απλούς ανθρώπους που είναι συμφιλιωμένοι με τη φτώχεια τους και δεν έχουν πάρει τα μυαλά τους αέρα -όπως ήταν ο πατέρας μου, όπως είναι η μάνα μου.
Και μ' αρέσει ο Βόσπορος...
Θα δούμε πού θα βγάλει κι αυτό το καλοκαίρι...
