Nefelikas
Ο nefelikas δεν είναι «διάσημος» - με την κλασική έννοια τουλάχιστον. Blogger εδώ και ένα χρόνο περίπου, «φάνηκε» από τη δράση του με αφορμή τις πυρκαγιές φέτος το καλοκαίρι. Μέσω τουnefelikas.wordpress.comκαι του «συγγενικού» του, καθώς λέει, sitewww.oikologio.gr/, ανέβασε στις 26/8 τη γνωστή έκκληση: «Φτάνει πια η κοροϊδία. Τετάρτη απόγευμα συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Βουβή. Χωρίς συνθήματα και μούντζες. Η σιωπή μας θα είναι εκκωφαντική. Διαδώστε το», που κατέβασε χιλιάδες μαυροφορεμένους πολίτες στο κέντρο της πόλης. Ο nefelikas -που παρ' όλα αυτά αρνείται τα εύσημα της κινητοποίησης- ξεκίνησε το blogging από περιέργεια «σαν πείραμα που γρήγορα εξελίχτηκε σε εθισμό». Στην πορεία, «κύλησε» στο διαδικτυακό ακτιβισμό. Θεωρεί ότι το συγκεκριμένο μέσο παρέχει τις δυνατότητες μαζικής και αμφίδρομης επικοινωνίας, «αρκεί να έχουμε κάτι που θέλουμε να μοιραστούμε». Αυτό που μέτρησε για κείνον στην οργάνωση της «συγκέντρωσης με τα μαύρα» (όπως και νωρίτερα με την περίπτωση της Αμαλίας Καλυβινού) ήταν «η διάθεση ενός πλήθους αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων να ξεκουνηθούν και να αντιδράσουν για ένα ζήτημα που τους ένωνε. Χωρίς ηγέτες και λάβαρα». Ωστόσο, υποστηρίζει ότι «όλη αυτή η καραμέλα περί "κινήματος των bloggers" απειλεί να ενσωματώσει τις διαφορετικές φωνές μέσα σε ένα κυρίαρχο καλούπι και να τους κολλήσει μια ετικέτα που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα». Και διερωτάται: «Τι πάει να πει "blogger"; Δεν είμαστε κανένας κλάδος για να διεκδικούμε καλύτερες συντάξεις. Απλά κάποιοι από εμάς συμμετέχουμε με τον τρόπο μας στο γενικό αναβρασμό που επικρατεί. Το σημαντικό με τις φετινές κινητοποιήσεις είναι πως αποδείξαμε ότι μπορεί να γίνει κι έτσι. Μένει να αποδείξουμε ότι μπορεί να έχει και ουσιαστικό αποτέλεσμα...»
Μαριάννα Βαρδινογιάννη
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη δεν χρειάζεται συστάσεις. Η γνωστή για την κοινωνική της δράση πρόεδρος του σωματείου ΕΛΠΙΔΑ προχώρησε φέτος σε αποφασιστικές κινήσεις για την ανέγερση της πολυαναμενόμενης Ογκολογικής Μονάδας Παίδων στο Γουδί: στις 10/4 υπογράφηκε η σύμβαση δωρεάς του σωματείου προς το ελληνικό Δημόσιο και στις 25/4 έγινε η θεμελίωση του έργου. Σύμφωνα με τις μελέτες, το συγκρότημα της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων θα αποτελείται από 5 κτίρια, συνδεόμενα μεταξύ τους, τα οποία θα καλύπτουν στεγασμένη επιφάνεια 14.500 τ.μ. Ο προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται στο ποσό των 25.000.000 ευρώ, στο οποίο δεν περιλαμβάνεται η δαπάνη των μελετών και επιστασίας. Για το σκοπό αυτό, το MEGA Channel πραγματοποίησε στις 7 Μαΐου τηλεμαραθώνιο από τον οποίο συγκεντρώθηκαν πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ.
Όμιλος Λάτση
To φετινό καλοκαίρι σφραγίστηκε με μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές της σύγχρονης Ελλάδας: 2,5 εκατ. στρέμματα δάσους έγιναν στάχτη, 67 άνθρωποι πέθαναν, πάνω από 6.000 έμειναν άστεγοι και πολλοί ακόμα καταστράφηκαν οικονομικά. Το ύψος των καταστροφών φτάνει τα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ. Πέρα από τις γνωστές και πολυσυζητημένες κρατικές αποζημιώσεις, υπήρξαν ευτυχώς πολλές ιδιωτικές εταιρείες και ιδρύματα που έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν την ανασυγκρότηση των περιοχών που καταστράφηκαν. Εδώ δεν υπάρχει φυσικό πρόσωπο. Μια και σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, τη μεγαλύτερη δωρεά έκανε ο Όμιλος Λάτση -Εurobank EFG και το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση-, που προσέφερε συνολικά 60 εκατ. ευρώ (20 εκατ. ανά φορέα) τα οποία μεταφράζονται, μεταξύ άλλων, σε οικονομική ενίσχυση στις πληγείσες οικογένειες (με πλήρη διαγραφή των υπολοίπων οφειλών των δανείων τους από την τράπεζα), σε δωρεά εξοπλισμού προς το Πυροσβεστικό Σώμα, και σε αποκατάσταση των δασικών περιοχών με οικονομική ενίσχυση του εθνικού προγράμματος.
Γιατροί Χωρίς Σύνορα
Η δουλειά των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) είναι συλλογική και εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη. Στο Νταρφούρ του Σουδάν, και ενώ η κατάσταση εξακολουθεί να είναι έκρυθμη, βρέθηκαν φέτος εθελοντές και από το ελληνικό γραφείο της οργάνωσης. Μεταξύ αυτών και ο Βασίλης Στραβαρίδης. «Πρόκειται για έναν εντελώς διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα πολύ ενδιαφέροντα κόσμο...» λέει προσπαθώντας να μεταφέρει την εμπειρία του ως συντονιστή ενός προγράμματος των Γιατρών στην περιοχή. «Η ομάδα μας αποτελείται από πέντε διεθνή μέλη. Μαζί μας δουλεύουν και 130 άτομα διάφορων ειδικοτήτων ως ντόπιο προσωπικό... Επειδή είμαστε ιατρική ανθρωπιστική οργάνωση, ο κόσμος, η κυβέρνηση και οι αντάρτες μάς χρειάζονται, οπότε δεν είμαστε στόχος, αλλά το γεγονός ότι και τα αυτοκίνητά μας τους χρειάζονται για τις ανάγκες του πολέμου, μας κάνει έμμεσους στόχους. Έχουμε ήδη χάσει κάποια αυτοκίνητα, αλλά ευτυχώς -στην περίπτωση της δικής μας ομάδας- χωρίς θύματα... Το χωριό έχει κανονικά γύρω στους 10.000 κατοίκους, αλλά πλέον φιλοξενεί περίπου άλλους 30.000 "εκτοπισμένους" που έχουν βρει καταφύγιο εδώ. Κύριο μέλημά μας είναι η παροχή ιατρικής φροντίδας σε αυτούς τους ανθρώπους αλλά και η κάλυψη των ανθρωπιστικών αναγκών τους με τροφή, κουβέρτες, μουσαμάδες...». Από το 2003, περισσότερα από 300.000 άτομα έχουν σκοτωθεί στο Νταρφούρ του Σουδάν, ενώ άλλα 2,5 εκατομμύρια έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους. Από τον Ιούλιο του 2006, έχουν σκοτωθεί 12 εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, ενώ 5 παραμένουν αγνοούμενοι. Μόνο φέτος, περισσότερες από 40 βίαιες επιθέσεις εξαπολύθηκαν εναντίον προσωπικού των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.
Οικολόγοι Πράσινοι
Και ξαφνικά εκεί που η «οικολογική ευαισθησία» των συμπολιτών μας βρέθηκε (για κάποιο διάστημα τουλάχιστον) «στα κόκκινα», ένα σχετικά νεοσύστατο κόμμα έκανε τη διαφορά. Οι Οικολόγοι Πράσινοι. Μπορεί να μην κατέκτησαν θέση στα βουλευτικά έδρανα, όμως το 1% που πήραν στις εκλογές του καλοκαιριού δεν θεωρήθηκε διόλου ευκαταφρόνητο. Ο Τάσος Κρομμύδας, ένα από τα νεότερα μέλη του κόμματος, υποστηρίζει ότι «οι 75 χιλιάδες πολίτες που ψήφισαν ένα κόμμα το οποίο δεν είχε φανεί σχεδόν καθόλου στα περισσότερα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι αυτοί που φανέρωσαν την επιθυμία τους για ένα σύγχρονο Πράσινο Κόμμα με διάρκεια στη χώρα μας, το οποίο θα αλλάζει την πολιτική και θα προωθεί λύσεις σε μια κατεύθυνση βιωσιμότητας. Επιπλέον, οι περισσότεροι αψήφησαν τα επίμονα μηνύματα ότι η ψήφος στα κάτω του 3% κόμματα ενισχύει την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Μια τέτοια ψήφος δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακή, καθώς τροφοδοτείται από προβλήματα που μόνο συγκυριακό χαρακτήρα δεν έχουν».
Μέλη οργάνωσης Κλίμακα
Στις 19 Μαρτίου ο δήμαρχος της Αθήνας Νικήτας Κακλαμάνης, προσπαθώντας να αποδείξει ότι η Αθήνα είναι «μια πόλη ανοικτή, μακριά από λογικές και πρακτικές περιθωριοποίησης», ανακηρύσσει το 2007 Έτος Αστέγων και ανακοινώνει τη δημιουργία του «Σπιτιού των Αστέγων», με σύγχρονες υποδομές, χώρους υγιεινής, πλυντήρια, κέντρο ημέρας, καταφύγιο για περιόδους κρίσεων... Η ιδιωτική πρωτοβουλία ωστόσο για μια ακόμα φορά τον προλαβαίνει. Η Κλίμακα (210 3417160-3, www.klimaka.org.gr) θεωρείται ο πιο φερέγγυος και αποτελεσματικός μη κυβερνητικός φορέας για θέματα αστέγων. Το 2007 την αναζήτησαν περισσότερα από 100 νέα άτομα (η βάση δεδομένων της περιλαμβάνει γύρω στα 500). Ούτε εδώ υπάρχει κάποιο μεμονωμένο άτομο που «έκανε τη διαφορά». Μόνο δράση συλλογική και πολλή αφοσίωση. Οι δραστηριότητες της Κλίμακας στοχεύουν τόσο στη διάθεση υπηρεσιών ψυχικής υγείας όσο και στην υλοποίηση προγραμμάτων κοινωνικής ενσωμάτωσης ευάλωτων ομάδων πληθυσμού. Προσφέρει ιατρικές και ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, ειδική υποστήριξη και φροντίδα σε ευπαθή άτομα και ομάδες με πολλαπλά προβλήματα που χρειάζονται συστηματική και ολοκληρωμένη παρέμβαση. Λειτουργεί ξενώνα για ψυχιατρικά περιστατικά, κέντρο ημέρας, ενώ φροντίζει για την εργασιακή επανένταξη των αστέγων μέσω ενός προγράμματος ανακύκλωσης χαρτιού. «Ο κοινωνικός αποκλεισμός των αστέγων», επισημαίνει η κοινωνιολόγος Νικολέτα Κυράνα, που συνεργάζεται με την Κλίμακα, «δεν μπορεί να λυθεί ως φιλανθρωπία - χρειάζεται θεσμικές λύσεις».
Ο Παπα-Γιάννης του Ασωπού
Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι ιερέας. Ζει στα Οινόφυτα, δίπλα στον ποταμό Ασωπό. Κι όσο κι αν ο Ασωπός δεν διασχίζει την Αθήνα, τα τεκταινόμενα στην κοίτη του επηρεάζουν άμεσα το λεκανοπέδιο. 2.400 βιομηχανικές εγκαταστάσεις λειτουργούν στην ευρύτερη περιοχή: βυρσοδεψεία, εργοστάσια χημικών προϊόντων, βασικών μετάλλων, βαφεία, φινιριστήρια, μονάδες παραγωγής φαρμάκων, λιπασμάτων, πλαστικών, ακόμα και τροφίμων. Για περισσότερα από 30 χρόνια ρίχνουν τα απόβλητά τους στον Ασωπό. Μετά από πιέσεις ετών, στις οποίες πρωτοστατεί ο παπα-Γιάννης -που μαζί με τον χημικό Θανάση Παντελόγλου έχουν ιδρύσει το Ινστιτούτο Τοπικής Αειφόρου Ανάπτυξης και Πολιτισμού- το 2007 επιτέλους κάτι άρχισε να κινείται: το θέμα πήρε τεράστια δημοσιότητα, και το κυριότερο, ξανάρχισαν οι αναλύσεις του νερού από το Γενικό Χημείο του Κράτους. Για να διαπιστωθεί ότι το πρόβλημα είναι κρισιμότερο από κάθε άλλη φορά, καθώς ανιχνεύθηκε τόσο στον υδροφόρο ορίζοντα όσο και στις βρύσες (και μάλιστα σε ποσοστό 95%) το καρκινογόνο εξασθενές χρώμιο. Κοινώς το νερό εδώ και πολύ καιρό δεν είναι πόσιμο... Ωστόσο «η αντίδραση της πολιτείας υπήρξε τουλάχιστον "αφελής"», αναφέρει ο παπα-Γιάννης. Η περιοχή δεν κηρύχθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ενώ ουδέποτε εφαρμόστηκαν οι νόμοι περί τοξικών αποβλήτων, προστασίας και διαχείρισης των υδάτων. Τέλος, δεν διακόπηκε η παροχή του τοξινωμένου νερού στα δίκτυα για την προστασία της δημόσιας υγείας. «Περιμένουμε να ανοίξει το θέμα νομικά στην Ευρώπη, να πάει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια», δηλώνει, απογοητευμένος από την ελληνική δυστοκία και κωλυσιεργία, ο παπα-Γιάννης. «Ζητάμε το αυτονόητο: αυστηρή εφαρμογή της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τα νερά».
σχόλια