Κολλήματα
Οι άνθρωποι δεν έχουν μεγάλη διαφορά απ' τα δέντρα. Μεγαλώνουν κι αλλάζουν. Οσο είναι νέοι, είναι μαλακοί κι ευμετάβλητοι, μετά σκληραίνουν. Λογικό. Πολλά από αυτά που πίστεψαν, χάνουν το νόημά τους. Πολλοί δίνουν τα νιάτα τους για ιδέες που αποδεικύονται μετά ανέφικτες ή ανόητες –κάποτε εγκληματικές.
Ως εκ τούτου, δεν θεωρώ μεγάλη αρετή να μουλαρώνεις με μια άποψη μέσα στα χρόνια –πόσω μάλλον μια ιδέα- όταν η διανόησή σου πέφτει να κοιμηθεί και ξημερώνεται άλλη. Στην καλύτερη περίπτωση γίνεσαι γραφικός (σαν το ΚΚΕ που προσποιείται ότι ο κομμουνισμός δεν κατέρρευσε- ωστόσο οι οπαδοί του παραμένουν ένα συμπαθητικό κομμάτι της κοινωνίας), στη χειρότερη πιαρτζής του κούφιου σου εαυτού: πουλάς κάτι που ξέρεις ότι δεν παίζει.
Για την ακρίβεια, εκτιμώ περισσότερο αυτούς που αλλάζουν, προκειμένου να μη πάψουν να κεντράρουν στο βασικό και στο κύριο. Που κι αυτό μετακινείται συνεχώς. Αλλάζω κι "αντιφάσκω" διαρκώς, προκειμένου να μείνω σταθερός στα πράγματα που αξίζουν.
Υπάρχουν πολλών ειδών κολλήματα -όχι ίδιας έντασης ή πρόθεσης. Παραδείγματα: Στις αργές κοινωνίες, η παράδοση είναι ένας ιστός μέσα στον οποίο διασφαλίζεται η επιβίωση της ράτσας -πράγμα κατανοητό. Η νοσταλγία είναι ένα κόλλημα που έχει κάτι από φόβο. Κολλάμε με τους φίλους μας, γιατί με βάσανα βρήκαμε έναν κώδικα, πού να τον αλλάζουμε τώρα. Κολλάμε, για να μη μας πούνε καιροσκόπους. Γιατί δεν έχουμε άλλη αντοχή για ψάξιμο και φτου κι απ' την αρχή.
Υπάρχει και ένα κόλημμα, αντιπαθητικό. Του κόμματος. Οι άνθρωποι που γίνονται απολογητές μιας σημαίας, βρέξει-χιονίσει. Σιωπούν στα λάθη, γιουχάρουν τον "εχθρό", χειροκροτούν σε κάθε σύνθημα. Τη σιγουριά αυτού του ισχυρόφρονα ανθρώπου, που αναγάγει τις συμφεροντολογικές ανοησίες του σε πίστεις, δεν την καταλαβαίνω. Ή μάλλον την καταλαβαίνω. Συνήθως γίνεται για γλίσχρους λόγους, της επιβίωσης: παραγοντισμούς, κάνα ψιλό, μια φρούδα ελπίδα... Γίνεται κι από εξαπάτηση: οι άνθρωποι έλκονται από τους δημαγωγούς. Το ΄χουν στο αίμα τους να γίνονται τυφλή αγέλη, να μεθάνε από γλυκόλογα. Κι ας ξέρουν ότι επακολουθεί η ζάλη της αυγής.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί σε αυτή την ρευστή δημόσια φάση, όπου οι μισοί Έλληνες δικάζουν τους άλλους μισούς για τις πεποιθήσεις τους, ταμπουρωμένοι πίσω από την οπαδική ιδιωτεία και οι πολιτικοί κάθε πρωί γι' αλλού ξεκίνησαν κι αλλού πάνε, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι που αμφιβάλλει ζωηρά για όσα βλέπει -κι έχει την τόλμη να το πει.
Αυτό το κομμάτι είναι για μένα το εκλεκτότερο. Ο κόσμος δεν καλυτερεύει με τους οπαδούς -τα μεθυσμένα πρόβατα, τα λυσασμένα πρόβατα. Καλυτερεύει με τους ελεύθερους ανθρώπους που όταν η αγαθή πρόθεση κακοφορμίσει, κάνουν επιστροφή και πάνε γι' άλλα.
Χωρίς να χρωστάνε σε κανέναν τίποτα.
Αντιθέτως!
σχόλια