Θα θυμάμαι τα μποστάνια στις πεζούλες και τα λουλούδια στ’ αψιδωτά ανοίγματα, τα νεκροταφεία με τους τάφους σκεπασμένους με χώμα κι όχι ταφόπλακα, πράσινους· τον πολυέλαιο να διαγράφει αργούς κύκλους, με τεντωμένη ακτίνα προς τον τρούλο, πάνω σε στήλες από θυμίαμα· τις μαύρες καρφωμένες φιγούρες των μοναχών στα στασίδια, ακίνητες, διάφανες στον χρόνο· τα λείψανα, τις χιλιοφιλημένες εικόνες, τα βαθουλωμένα μάρμαρα από τα βήματα, τα πατήματα, το βάρος των σωμάτων· μα ίσως περισσότερο, τις λάμπες πετρελαίου που φώτιζαν τη διαδρομή με αυτή τη φλόγα τη λειψή, σαν φωτοστέφανο.
σχόλια