Υπάρχει απάντηση στο γιατί συμπεριφερόμαστε σαν ανήλικα; Ποιας μορφής άρνηση κρύβεται πίσω από την ενήλικη παιδικότητα;
Nα ξεκαθαρίσουμε κάτι: Υπάρχει ο απεχθής παιδαριώδης ενήλικας που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του γιατί είναι κοινωνικά και οικογενειακά κακομαθημένος. Εγώ, εννοείται, ψηφίζω τον παιγνιώδη ενήλικα που αρνείται να «μεγαλώσει», γιατί αυτό που η κοινωνία αποκαλεί «ενηλικίωση» συνοψίζεται συνήθως στο να χάσεις τη φαντασία και την περιέργειά σου για να βρεις ένα καλό παιδί/κορίτσι και μια θέση ν' αράξεις στο Δημόσιο! Κοινώς να ακουμπήσεις κάπου στο χολ τις ευχές σου και να αρκεστείς στις προσευχές σου (ουσιαστικό εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο, καθότι το μεν απευθύνεται στο θαυματουργό εαυτό σου αλλά το δε στην Παναγία της Τήνου!).
Γιατί επιλέξατε αυτό το θέμα να στεγάσει τα κείμενά σας, σε αυτήν τη χρονική συγκυρία;
Ως αντίδοτο στον περιρρέοντα ζόφο, στο κλίμα καταστολής και στη γενικευμένη βουβαμάρα... Σοβαρά τώρα: με τόσα πιτσιρίκια στο δρόμο υπάρχει καταλληλότερη στιγμή για να αποφασίσεις να μη μεγαλώσεις;
Ανατρέχοντας στην εκδοτική παραγωγή της χρονιάς, θεωρείτε πως υπήρξε μια αιχμή που να της δίνει συγκεκριμένο στίγμα και ταυτότητα;
Έχω την εντύπωση πως το αναγνωστικό κοινό αρχίζει να στρέφεται στο λεγόμενο non fiction. Εκδίδονται πια ολοένα και περισσότερα δοκίμια, βιογραφίες, εκλαϊκευμένα επιστημονικά έργα κ.λπ. Ίσως έχει να κάνει με την κρισιμότητα της εποχής που ζούμε. Ζητάμε όλοι μια απάντηση. Άλλοι την ψάχνουν στη φιλοσοφία, άλλοι στην επιστήμη, άλλοι στις ζωές των άλλων. Αυτό το θεωρώ σημάδι υγιούς και ελπιδοφόρας αγωνίας. Το μόνο δυσάρεστο είναι πως οδηγεί μέρος του αναγνωστικού κοινού να θεωρεί την ποίηση και τη λογοτεχνία χάσιμο χρόνου...
Ποια είναι τα θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν την ελληνική πεζογραφία και ποίηση αλλά που πιστεύετε πως απουσιάζουν;
Τα ζέοντα θέματα της ελληνικής κοινωνίας ευτυχώς άρχισαν να εμφανίζονται στα μυθιστορήματα - η ποίηση εξαιρείται, έχει τον ολότελα δικό της χωροχρόνο. Μιλάω για τη γενικευμένη διαφθορά, την απαξίωση της πολιτικής, τον αναγκαστικό «εξευρωπαϊσμό», τους μετανάστες, την περιθωριοποίηση μεγάλων ομάδων πληθυσμού, την άλωση της ελευθερίας της ψυχής και του μυαλού μας από το φόβο και τα στερεότυπα...
Ποιες δυνάμεις τελικά καθορίζουν τη συγγραφή στην Ελλάδα σήμερα;
Ευτυχώς, ακόμα δεν είναι οι αμείλικτοι νόμοι της ευρωπαϊκής και αμερικανικής αγοράς που καθορίζουν τη συγγραφική παραγωγή. Στην Ελλάδα ακόμα η φαντασία μας έχει το πάνω χέρι!
Πιστεύετε ότι τα γεγονότα που ζούμε με τα επεισόδια και τις μαζικές διαδηλώσεις καθορίζουν ένα νέο σημαντικό ιστορικό όριο που θα δώσει υλικό στους συγγραφείς;
Το ελπίζω! Ελπίζω δηλαδή να έχουμε τα υγιή αντανακλαστικά να μην τα αγνοήσουμε.
Υπάρχει η άποψη ότι σε καιρούς βαθιάς κρίσης και λαϊκής οργή διαμορφώνεται το καλύτερο πεδίο για την ανάδειξη σημαντικών συγγραφέων. Συμφωνείτε;
Αλήθεια είναι. Οι ενδιαφέροντες καιροί γεννούν και ενδιαφέρουσα λογοτεχνία. Όχι άμεσα και όχι κατευθείαν όμως. Η τέχνη έχει τους δικούς της χρόνους, δεν είναι το δελτίο των 8.
Ποια πιστεύετε ότι θα είναι τα χαρακτηριστικά της επόμενης χρονιάς, όσον αφορά τη λογοτεχνία;
Ένα είναι σίγουρο: θα εκδοθούν λιγότερα βιβλία. Με την οικονομική κρίση οι εκδότες θα βγάζουν λιγότερες ανοησίες, ελπίζω - όταν είναι στις μαύρες μου, βέβαια, φοβάμαι ακριβώς το αντίθετο!
Ποια είναι τα θέματα και η μορφή που σας ενδιαφέρουν κυρίως σε αυτή την περίοδο;
Αυτήν τη στιγμή κάνω έρευνα για τη συγγραφή ενός ιστορικού δοκιμίου σχετικά με το «χτίσιμο» του εξωτερικού εχθρού. Στα σκαριά έχω επίσης ένα μυθιστόρημα, αλλά το ανάγκασα να περιμένει υπομονετικά στο χολ για κάνα δυο χρόνια ακόμα.
Αν εκδιδόταν τώρα το Τι θα γίνω αν δεν μεγαλώσω, θα είχατε κάνει κάτι διαφορετικά;
Θα το τιτλοφορούσα Τι θα γίνετε άμα δεν μεγαλώσω και θα το αφιέρωνα με αγωνιστικούς χαιρετισμούς σ' ένα δεκατριάχρονο κοριτσάκι από ένα Γυμνάσιο του Αμαρουσίου (νομίζω) που άκουσα τις προάλλες στο ραδιόφωνο να λέει «αν είναι έτσι οι μεγάλοι, πραγματικά δεν θέλω να μεγαλώσω!».
σχόλια