Ένα κείμενο που ξεκίνησε να γράφεται από την ηθοποιό, σκηνοθέτρια και συγγραφέα Λένα Κιτσοπούλου, σε μια προσπάθειά της να πειραματιστεί επάνω στον δεκαπεντασύλλαβο, έμελλε να εξελιχθεί σε θεατρικό έργο και τώρα σε παράσταση. Ο Αθανάσιος Διάκος, σύμβολο αντρειοσύνης της επανάστασης του 1821, λίγο πριν τον σουβλίσουν οι Τούρκοι, σώζεται από έναν από μηχανής θεό και μπαίνει στη μηχανή του χρόνου που τον προσγειώνει στην Αθήνα του σήμερα. Ζει σε ένα διαμέρισμα με τη γυναίκα του, την Κρουστάλλω, που την έφερε κι αυτή μαζί του, και οι δυο τους διατηρούν μια ψησταριά.
Στην εξέλιξη του έργου δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο, καθώς στην ψησταριά εργάζεται ως ντελιβεράς κι ένας Κούρδος, ο οποίος αφήνει την Κρουστάλλω έγκυο. Ο Αθανάσιος Διάκος το μαθαίνει, θυμώνει, εξοργίζεται, θέλει να τη σκοτώσει, διαδραματίζονται σκηνές απείρου κάλλους με αντιδικίες όπως αυτές των τηλεοπτικών παρατράγουδων, αλλά μετά τη συγχωρεί, χορεύει κι ένα τσάμικο να πάνε οι πίκρες κάτω, και της προτείνει να κρατήσει το παιδί. Η συγγραφέας λέει για το τολμηρό της εγχείρημα: «Προσπαθούμε να δούμε αν μπορεί να υπάρξει όραμα σήμερα και, κυρίως, αν μπορούν να υπάρξουν ήρωες στην καθημερινότητα. Εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που παλεύει για την επιβίωσή του και λιγότερο ένα εθνικό σύμβολο. Δηλαδή, πιο πολύ με ενδιαφέρει να θέσω υπαρξιακά ζητήματα και λιγότερο η κατάντια της σύγχρονης Ελλάδας. Ο δικός μου Αθανάσιος Διάκος είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, όπως όλοι μας, που είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Δεν κάνω παρωδία ούτε του ηρωισμού του ούτε της Ελλάδας».
Το έργο δουλεύεται πυρετωδώς, συγγραφέας (η οποία όχι μόνο το σκηνοθετεί αλλά και συμμετέχει στην παράσταση) και ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν κι εξελίσσουν ιδέες και λόγο.
Πρωταγωνιστούν ο επίσης ηθοποιός και σκηνοθέτη Νίκος Καραθάνος, ο Γιάννης Κοτσιφάς, ο Γιάννος Περλέγκας, η Έμιλυ Κολιανδρή και η Ιωάννα Μαυρέα. Κάποιοι από αυτούς θα υποδυθούν τον Χορό, σαν από αρχαία τραγωδία, κάπου κάπου θα μιλάνε με το κοινό, σπάζοντας τη θεατρική σύμβαση - μια κωμωδία σε αναζήτηση απάντησης στο ερώτημα αν θ’ άξιζε να θυσιαστεί κάποιος σήμερα. Ο Αθανάσιος Διάκος αδυνατεί να φιλοσοφήσει και αναβάλλει την αυτοθυσία του.
Ένα κείμενο για τον ανασκολοπισμό συμπληρώνει δραματουργικά το έργο που διαδραματίζεται μέσα σε μια κουζίνα ενός σύγχρονου αθηναϊκού διαμερίσματος. Το αναπάντεχο τέλος του αναδεικνύει τη σκοτεινή φύση του ανθρώπινου μυαλού.
σχόλια