οι όμορφοι φίλοι μου με αποθαρρύνουν. νομίζουν πως όλα θα πάνε καλά. αλλά οι περισσότεροι από δαύτους δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας. συχνάζουν σε κύκλους που δεν συναλλάσσονται με την πλέμπα. ας είναι. για αυτούς, λοιπόν, (ένα το κρατούμενο) ελπίζω. κατά δεύτερο, ελπίζω στην αποδόμηση. φασαρίες γίνονται στη βόρειο αφρική, η αμερική υποβαθμίστηκε από εκεί που δεν το περίμενε, η ανεργία θα φτάσει στο 25 τοις εκατό.μόνο η αντίδραση απομένει. και, ναι, προτιμώ τη δημιουργία από τη στάχτη, παρά τη στάχτη και το κάψιμο (αν και είναι γοητευτικό). ας πεινασουμε και ας πονέσουμε, να χουμε κάτι να διηγούμαστε στα εγγόνια μας (αν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε).
τρίτον. νομίζω πως μας αξίζει μια καλύτερη αισθητική. τη βρίσκεις στο αιγαιοπελαγήτικο λευκό, στις γέφυρες στα ζαγοροχώρια, στους πύργους της μάνης, στην παλιά πόλη της κέρκυρας, στους μακεδονίτικους μαντρότοιχους. ό,τι ακολούθησε, έπασχε. πλην του τσίλερ και των ξενία της δεκαετίας του 60. μπορούμε καλύτερα, το πιστεύω.
τέταρτον. χαίρομαι που ο κορρές έχει κατάστημα στη σορβόνη. πήγα κια μιλούσα με τις πωλήτριες. με έκαναν να αισθανθώ περήφανο ως έλληνα. και βρίσκω ελληνικό λάδι σε μέρη μακρινά. μπορούμε, ναι, μπορούμε.
οι keep shelly in athens με κάνουν να ταξιδεύω. αν ήταν νορβηγοί, θα τους έπαιζε μέχρι και το nitro. γαμώ την ανύπαρκτη έλλειψη συλλογικότητας που διαθέτουμε.
μα, και πάλι, οι φίλοι μου είναι αυτοί που με κάνουν να ελπίζω. αυτό το site, το να βγαίνω για ένα ποτό και να μιλάμε για το πούλιτζερ που δόθηκε σε blog, τα συγκρατημένα χαμόγελα, τα σφιχτά χείλη, η αίσθηση πως "απόψε, έχουμε ο ένας τον άλλον, και αύριο θα είμαστε εδώ". μέσα στο σκυλολόϊ, μέσα στη γενική καταχνιά, το φιλί της α. στο μάγουλο μου δίνει ελπίδα. ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά, ακόμα κι αν αναδιαρθρωθεί το χρέος, πτωχοί μια ζωή ήμασταν. και μόνο τα αισθήματα μένουν. και σε αυτό έχουμε περίσσευμα.
(αλλά με μια γραβάτα hermes, θα τους γαμούσαμε)
σχόλια