μ' ένα στεφάνι φως

H Τζένη Μαστοράκη, φωτογραφημένη σαν φως ενώ διαβάζει (μόνο) ποιήματα από το "Μ' ένα στεφάνι φως" της (1989), τελευταίο ώς τώρα, και έτσι ακόμη και τώρα πιο πρόσφατο βιβλίο της. (...) 

- αντιγράφω από χθεσινό ποστ του Βασίλη Αμανατίδη  στο φέις μπουκ.

Κλέβω και τη φωτογραφία.Αυτή είναι.

Ούτε για 10 λεπτά ή κάπου εκεί. Το έργο της αυτό, μονίμως αυταπόδεικτο και μονίμως ανερμήνευτο και διαφεύγον, τοποθετεί σε χρονοκάψουλα το ρίγος ενός ίσου, μιας ρυθμικής κλωστής σολωμικής, για να ενωθεί μ' όλον, σύσσωμο, τον 20ό αιώνα της ποιήσεως, αποφασιστικά, τελεσίδικα. Απόλαυση τρέμουσα.

-συνεχίζω ν' αντιγράφω από το ποστ του Αμανατίδη.

Και ξανακλέβω τη φωτογραφία. Αυτή είναι.

Έγιναν κρίματα και βάρυναν πολύ, κι ό,τι πονά,
για πάντα εδώ, για πάντα μένει, κακό φιλί, για
πάντα το κακό σημάδι του, παραφροσύνη δίχως
γυρισμό,φοβέρα σκιάζει,

μια ιερή σαρκοφαγία που εξαντλεί.

Κι ό,τι πονά, κι αν λησμονιέται την αυγή, μια
νύχτα άλλη, πλανήτης βάσκανος, ραγίζει η ανα-
τολή, κι ανάρια λάμποντας το πέρασμά του στο
σκοτάδι, σαν ερπετό, μεγάλη σαύρα που βουτά, θα
'ρθεί, μετά την αγωνία στα στενά, σώμα καμένο
και χλωρό κεφάλι, θαρθεί, κατάχλωρος απ' τη
φωτιά, κι ό,τι εξαντλεί,σαΐτα, βόλι και κακό
φιλί,

ο μάγος έρωτας, ο τρόμος έρωτας το φέρνει πάλι.

                                                       (Μ'ένα στεφάνι φως,Τζένη Μαστοράκη)

Και ξαναξανακλέβω τη φωτογραφία. Αυτή είναι.

Φέγγουν, τόσο ωραίοι και ωχροί, γυάλινοι φέγγουν
ή βαλσαμωμένοι, εκείνοι που έφυγαν από σπαθί―

Και στις σιωπές του εσπερινού, βουβά, το ξάφνια-
σμα, τα υγρά σεντόνια, η φρίκη, τα υφάσματα που
ράγισαν, ώρα κακιά, και οι σπασμοί, το άδικο,
αλλά

κι ο πειρασμός που άναβε μες στα νερά, το κλάμα
του έρωτα στα σκοτεινά, και τα φιλιά,

και τα φιλιά―

                                               (Μ'ένα στεφάνι φως,Τζένη Μαστοράκη)

Η Τζένη Μαστοράκη ήταν εκεί,προχθές την Κυριακή. Μ' ένα στεφάνι φως. Στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Καλαμαριάς,στη Λογοτεχνική Σκηνή που διοργάνωσε ο Γιώργος Κορδομενίδης,αλλά όχι μόνον εκεί.

Η Τζένη Μαστοράκη ήταν εκεί κι αλλού,ήταν παντού , πάνω απ' τους κήπους κρατώντας το φαναράκι της.

Και συνεχίζω να ξαναξανακλέβω τη φωτογραφία.

Μήπως και το καλό της φως  διώξει τα κακά σκοτάδια που απλώνονται,μήπως κάνει μια λάμψη τρομερή και σκιαχτεί η μαυρίλα.

Μήπως και ίσως ναι.