Πόσοι τόνοι μελάνι θα είχαν ξοδευτεί -εάν ό,τι γραφόταν στο διαδίκτυο, τυπωνόταν και στο χαρτί- για να περιγραφεί καταλεπτώς κάθε ώρα και στιγμή, κάθε φουστάνι και γοβάκι, της Αμάλ Αλαμουντίν στην Ελλάδα; Πόσα δένδρα θα είχαν κοπεί, ώστε να εκφράσουν όλοι τον αποτροπιασμό τους για την τηλεοπτική φάρσα του Μάρκου Σεφερλή;
Ασημαντολογία, ημιμάθεια, μελοδραματισμός, αδυναμία στοιχειώδους ιεράρχησης των γεγονότων. Αυτά χαρακτηρίζουν επί δεκαετίες τώρα τον δημόσιο χώρο μας.
Πόση ενέργεια, φαντασία, (ψευτο-)ε πιστημονική εμβρίθεια επενδύεται καθημερινά σε ικασίες σχετικά με τον «ένοικο» του τάφου στην Αμφίπολη; Η συμπεριφορά των ημετέρων Ιντιάνα Τζόουνς θυμίζει ανατριχιαστικά τον ηλίθιο που ενώ ένα δάχτυλο τού έδειχνε το φεγγάρι, εκείνος κοίταζε το δάχτυλο: Αντί να υποκλιθούν μπροστά στην εκθαμβωτική ωραιότητα -στην πελώρια καλλιτεχνική σημασία- των ευρημάτων, παθιάζονται να προαποδείξουν ότι το λείψανο ανήκει στον Μεγαλέξαντρο, γεγονός που δήθεν θα μας καταστήσει ακόμα γνησιότερους απογόνους του. Ή ότι ανήκει στον Ηφαιστίωνα, ώστε να σοκαριστούν οι ομοφοβικοί συμπολίτες μας και να φανεί ότι το κίνημα της γκέη απελευθέρωσης έχει ρίζες στη λαμπρή αρχαιότητα. Σάμπως δεν ξέρουμε ότι ο Αλέξανδρος είχε τιμήσει εν ζωή τον Ηφαιστίωνα κατά τον πιο απερίφραστο και πανηγυρικό τρόπο όταν είχε δηλώσει στη μάνα του Δαρείου πως «και ο Ηφαιστίων, Αλέξανδρος είναι!».
Ασημαντολογία, ημιμάθεια, μελοδραματισμός, αδυναμία στοιχειώδους ιεράρχησης των γεγονότων. Αυτά χαρακτηρίζουν επί δεκαετίες τώρα τον δημόσιο χώρο μας.
Όταν το τείχος του Βερολίνου έπεφτε κι έρχονταν διεθνώς τα πάνω-κάτω, οι ελληνικές εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδες τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη. Όταν η μισή σχεδόν Πελοπόννησος γινόταν στάχτη στις πυρκαγιές του 2007, το ενδιαφέρον των ΜΜΕ κέντριζε το γιλέκο εκστρατείας με το οποίο είχε εμφανιστεί ο Κώστας Καραμανλής στον θάλαμο επιχειρήσεων. «Τι σας έκανε πιο δυνατή εντύπωση; Τι σας χτύπησε πιο δυνατά;» «Η πόρτα!» που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυν, την εποχή που ακόμα ήταν κωμικός...
Στο μεταξύ, η Ελλάδα επιχειρεί να βγει στις αγορές, οι αγορές την πλακώνουν στο ξύλο και η καημενούλα επιστρέφει πανικόβλητη στη θαλπωρή των μνημονίων. Ο Σαμαράς μασώντας τα λόγια του, φορτώνει την ευθύνη σε εντός των τειχών σαμποτέρ. Ο Σύριζα χαιρεκακεί για το φιάσκο του "succes story", λες και το να παραλάβει τα ηνία μιας αποτυχημένης χώρας θα τού κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Τα ένθεν και ένθεν κομματικά μαντρόσκυλα ανταλλάσσουν βαριές κατηγορίες περί χρηματισμού βουλευτών ή αντιθέτως κατατρομοκράτησης τους για να μην ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ουδείς σχεδόν ασχολείται με το φλέγον ερώτημα: Πώς θα ξεπεράσει η πατρίδα και η κοινωνία μας την ελλειμματικότητά της, που την κάνει μονίμως κι απολύτως εξαρτώμενη από τις διαθέσεις και τα σχέδια κάποιων ισχυρών; Πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της και να χαράξει μια προοπτική;
Η χρεοκοπία του 2010, το σοκ της μνημονιακής κηδεμονίας δεν λειτούργησε –είναι πιά ολοφάνερο- αναγεννητικά. Ούτε καν αφυπνιστικά.
Οι γενναίες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες μας είχαν τάξει, είτε υπονομεύτηκαν είτε εκφυλίστηκαν. Το κράτος πιθανόν να συρρικνώθηκε, ελάχιστα ωστόσο εκσυγχρονίστηκε. Εκτός εάν ως εκσυγχρονισμός νοείται η μισθολογική και μόνο καθίζηση.
Από τις ιδιωτικοποιήσεις που είχαν εν χορδαίς και οργάνοις ανακοινωθεί (αεροδρόμια, λιμάνια, εταιρείες και οργανισμοί, ένα τουλάχιστον περιουσιακό στοιχείο του δημοσίου κάθε μήνα), η συντριπτική πλειονότητα έμεινε μετέωρη, ελλείψει αγοραστικού ενδιαφέροντος ή εξαιτίας νομικών και γραφειοκρατικών προβλημάτων. Και όσες, μετρημένες, ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν έχουν κάτι το ιδιαίτερα θολό, θυμίζουν στημένα παιχνίδια... Αδίκως ορυόταν ο Αλέκος Αλαβάνος ότι θα ξεπουλήσουμε τα κοσμήματα και τα καλά μας σερβίτσια. Έμειναν όλα σχεδόν στα ράφια και στα ερμάρια του σπιτιού μας. Σαν να είναι φω τα μπιζού και ραγισμένες οι πορσελάνες...
Συζητώντας με συμπολίτες μου, ακούω δύο βασικές προβλέψεις για το μέλλον.
Θα εξακολουθήσουμε απλώς να σουρνόμαστε επί χρόνια και επί δεκαετίες, σηκώνοντας πότε-πότε το κεφάλι μας και αμέσως ύστερα ξαναβυθίζοντάς το στη λάσπη, για να μην μας το κόψουν.
Η μία είναι ότι στη στροφή του δρόμου μάς περιμένει η μεγάλη καταστροφή. Πως η ισορροπία που έχει πρόσφατα ψευτοεπιτευχθεί είναι τόσο εύθραυστη, ώστε αρκεί μια στραβοτιμονιά ή ένα ατύχημα για να ζήσουμε μέρες πιο αγωνιώδεις από του 2011 και του 2012. «Τα λεφτά θα αποσύρονται απ'τις τράπεζες με πανικό και αυτή τη φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα φτιάξει αερογέφυρες για να εφοδιάσει τα ελληνικά ATM...» ισχυρίζονται οι Κασσάνδρες. «Όσο και να έχουν τα δικά τους ντράβαλα οι εξ ανατολών άσπονδοι φίλοι μας, δεν θα εκμεταλλευτούν κάποια στιγμή την αστοχία μας για να εγείρουν συγκεκριμένες αξιώσεις στο Αιγαίο ή και στη Θράκη;»
Η δεύτερη πρόβλεψη είναι ότι τίποτα ιδιαίτερα δραματικό δεν θα συμβεί. Θα εξακολουθήσουμε απλώς να σουρνόμαστε επί χρόνια και επί δεκαετίες, σηκώνοντας πότε-πότε το κεφάλι μας και αμέσως ύστερα ξαναβυθίζοντάς το στη λάσπη, για να μην μας το κόψουν. Πώς η ζωή θα βγαίνει μεροδούλι-μεροφάι, οι κυβερνήσεις θα τραβάνε τα φθαρμένα λουριά, οι αντιπολιτεύσεις θα τάζουν ολοένα και πιο ευτελή ανταλλάγματα για να κερδίσουν ψήφους – πώς σηκώνεις τη στραβή κάννη του τουφεκιού στο λούνα παρκ και πυροβολείς για να κερδίσεις ένα σκονισμένο λούτρινο, μια μπαγιάτικη σοκολάτα; Κι εμείς θα διασκεδάζουμε την ανία μας –που βαθμηδόν θα εξελλίσεται σε άνοια- πότε χαζεύοντας την κάθε Αλαμουντίν, πότε ρίχνοντας στο πυρ το εξώτερον τον κάθε Σεφερλή και τον κάθε Τζίμη Πανούση. Αρμέγοντας λαγούς. Κουρεύοντας χελώνες.
σχόλια