Την πρώτη μέρα υπάρχει μία απελευθέρωση. Ή έτσι νιώθεις τέλος πάντων. Παίρνεις τους φίλους σου και βγαίνεις για fix dark έτοιμος να κατακτήσεις ό,τι θηλυκό κινείται.
Τη δεύτερη μέρα, κάθεσαι μέσα. Δεν μπορείς να βγαίνεις και κάθε μέρα. Και σε αυτό το σημείο στα «σκάει» ο χωρισμός κανονικά. Πού είναι; Τι κάνει; Γιατί με άφησε; Πώς θα ζήσω; Ω Θεέ μου, θα πεθάνω μόνος μου κλπ. Στο σημείο αυτό διαπιστώνεις πως η drama queen μέσα σου είναι λίγο μεγαλύτερη απ' ό,τι είχες στο μυαλό σου. Ανοίγεις μουσική, βάζεις System of a Down, ανοίγεις και μία fix dark και χτυπιέσαι.
Την τρίτη μέρα περνάς τη φάση «Μήπως να το ξαναδοκιμάσουμε;». Στο σημείο αυτό κάνεις άκυρες κινήσεις και αρχίζεις τα τηλέφωνα. Της λες ότι θες να το ξαναπροσπαθήσετε. Όταν εκείνη σου λέει ότι το παιχνίδι είναι χαμένο τσαντίζεσαι και κλείνεις το τηλέφωνο πριν αρχίσεις να βρίζεις. Είσαι κύριος, δεν βρίζεις. Η διαδικασία της προηγούμενης νύχτας επαναλαμβάνεται.
Την τέταρτη μέρα παίρνεις ξανά τους φίλους σου. Ο ένας δεν μπορεί γιατί δουλεύει. Ο άλλος δεν μπορεί γιατί έχει κανονίσει με την κοπέλα του (εγώ δεν έχω κοπεεελααα – μικρό βιολάκι παίζει στο back ground) και ο τρίτος έχει αυτό το σεμινάριο. Η διαδικασία της δεύτερης νύχτας επαναλαμβάνεται. Πάλι fix dark, πάλι μουσική, πάλι χτύπημα.
Την πέμπτη μέρα οι φίλοι σου, οι οποίοι έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους κάνουν ντου στο σπίτι. «Τι έγινε ρε; Την ξεπέρασες να τελειώνουμε;». Τους κοιτάς καλά- καλά και το παίρνεις απόφαση. Θα την ξεπεράσεις. Κι άλλοι αγάπησαν δεν έκαναν έτσι. Άντε, drama queen, κοτζάμ άντρας τελείωνε.
Ανοίγεις το ψυγείο, βγάζεις fix dark για όλους, φέρνεις πατατάκια, και ανοίγεις την παιχνιδομηχανή.
Θα λιώσουμε στο pro απόψε!
σχόλια