Σήμερα το πρωί επισκέφτηκα, μετά από αρκετούς μήνες, το σπίτι της γιαγιάς μου, κάπου στη Δυτική Ελλάδα…Δεν θα χαρακτήριζα την περιοχή ως πόλη, ούτε καν ως χωριό. Πρόκειται για μια <γειτονιά> με ελάχιστους κατοίκους, μέσα στο δάσος. Η πέτρα αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο δόμησης των σπιτιών ενώ η μόνη συντροφιά των κατοίκων είναι τα λουλούδια και τα ζωάκια τους. Το τοπίο μοιάζει με εικόνα βγαλμένη από παραμύθι…Ο καιρός σήμερα στάθηκε σύμμαχός μου σε αυτή τη μαγευτική βόλτα…Ο ουρανός ήταν καθαρός και ξάστερος και ο ήλιος τόσο εκτυφλωτικός…Παντού κυριαρχούσε το πράσινο… Αχανείς εκτάσεις πράσινου με κάθε λογής δέντρα και διάσπαρτες παπαρούνες με συντρόφευαν στη διαδρομή μέχρι το σπίτι…Τα πολύχρωμα ανθισμένα λουλούδια τοποθετημένα σε χρωματιστά μεταλλικά κουβαδάκια, ομόρφυναν τη μέρα μου!! Τα είχε τόσο ωραία τοποθετημένα η γιαγιά μου… Τα τριαντάφυλλα, τις ορχιδέες, τις πασχαλιές, τις ζέρμπερες, τα σκυλάκια, τις βιολέτες, τις πετούνιες, τις ορτανσίες... Ο κήπος της έμοιαζε με ένα πανέμορφο κάδρο που σε συνάρπαζε… Οι κάτοικοι και τα ζωάκια της περιοχής έσφυζαν από ζωή. Μετά από πολύ καιρό, συνομίλησα με ανθρώπους που ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι, με ανθρώπους που μου χάρισαν τόσο απλόχερα το πιο πλατύ τους χαμόγελο και που το μόνο θέμα συζήτησής μας ήταν, τι άλλο;;; Η φύση!!! Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες μαζί τους για το καθετί που αφορούσε τη ζωή τους εκεί… Από το τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά τους, μέχρι τη διαδικασία παραγωγής των προϊόντων που καταναλώνουν… Μακριά από το θόρυβο, την κίνηση και το καυσαέριο της άχαρης πρωτεύουσας, ένιωσα για λίγες ώρες (όσο δηλαδή διήρκησε η επίσκεψή μου) ότι βρίσκομαι σ’ έναν επίγειο παράδεισο. Αφέθηκα στη μαγεία της στιγμής και απολάμβανα κάθε λεπτό που περνούσε. Άπλωσα το χέρι μου, άγγιξα τους κορμούς των δέντρων, ψηλάφισα τα κλαδιά και απόλαυσα το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών. Ο κόσμος έμοιαζε πλασμένος πριν από λίγα μόλις λεπτά… Τράβηξα αρκετές φωτογραφίες, θέλοντας να αιχμαλωτίσω αυτή την ομορφιά, χωρίς να σκεφτώ πως η εικόνα δε θα μπορούσε να κλείσει μέσα της τη μυρωδιά των φρέσκων, ανθισμένων λουλουδιών, το ευχάριστο τιτίβισμα των πουλιών και τον καθαρό αέρα που με τόση βουλιμία ανέπνεα..
Αυτή η επαφή με τη φύση, η θέαση τόσο ειδυλλιακών τοπίων, με αναζωογόνησε αρκετά. Ήταν από τις λίγες φορές που μπήκα στη διαδικασία να δω τη ζωή γύρω μου… Άκουγα, κοιτούσα, μύριζα, αισθανόμουν, άγγιζα… Ελπίζω να σας έδωσα το έναυσμα για έναν περίπατο στην εξοχή, μια επαφή που σίγουρα έχει πολλά να σας προσφέρει, μια επαφή με την ίδια τη ζωή…
σχόλια