Η επίσκεψή μου στο παιδικό χωριό SOS της Βάρης, ήταν μία απο στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Ένα χωριό γεμάτο παιδιά, χαμόγελα και χαρούμενα ξεφωνητά. Στην είσοδο με υποδέχτηκε η Μένια, 14 ετών. Μόλις είχε τελειώσει το μάθημά της και έπαιζε με μια πολύχρωμη μπάλα. Η ευγένειά της ήταν αφοπλιστική. Με οδήγησε στο γραφείο του κυρίου Πέτρου Παπαδάκη, προέδρου του παιδικού χωριού στη Βάρη. Ο κύριος Παπαδάκης μου μιλησε για τις προϋποθέσεις εισαγωγής κάποιου παιδιου, για τα κριτήρια επιλογής της μητέρας SOS αλλά και για τις δωρεές. ''Στα παιδικά χωριά SOS γίνονται δεκτά τα παιδιά των οποίων οι φυσικοί γονείς αδυνατούν να ασκήσουν πλήρως το γονεϊκό τους ρόλο. Είτε για λόγους οικονομικούς, είτε για λόγους κοινωνικούς, είτε για λόγους υγείας. Δεχόμαστε παιδιά απο την ηλικία των 2 ετών μέχρι και την ηλικία των 8, ανεξαρτήτου φύλου, θρησκείας, εθνικότητας και χωρίς σωματικά και νοητικά προβλήματα. Μόλις τα παιδιά συμπληρώσουν το 15ο έτος της ηλικίας τους, τα στέλνουμε στη Στέγη Νέων στο Παλαιό Φάληρο. Πρέπει να τονισθεί πως σε καμία περίπτωση το παιδί δεν αποκόβεται απο την φυσική του οικογένεια, αλλά αντίθετα εργαζόμαστε απο κοινού και με τη βοήθεια κοινωνικού λειτουργού έτσι ώστε να υπάρχει επαφή και ενδεχόμενη επανασύνδεση όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Η Μητέρα SOS πρέπει να είναι από 33 έως 45 ετών. Βασικότερο όλων είναι να αγαπά τα παιδιά. Όσες δηλώσουν την επιθυμία για το συγκεκριμένο ρόλο, έρχονται σε επαφή με ψυχολόγους προκειμένου να διαπιστωθεί αν έχουν όντως τη συναισθηματική ωριμότητα που απαιτείται για κάτι τέτοιο. Τα χωριά SOS λειτουργούν με δωρεές, οι οποίες τον τελευταίο καιρό έχουν μειωθεί αισθητά λόγω της οικονομικής κρίσης. Τόσο σε είδη ρουχισμού, παιχνιδιών, ηλεκτρονικών υπολογιστών όσο και σε χρήμα''. Έπειτα ,φιλοξενήθηκα στο σπίτι της κυρίας Μαρίνας, μία απο τις μητέρες SOS , η οποία έχει έξι παιδιά. Η κυρία Μαρίνα είναι μητέρα SOS για 18 ολόκληρα χρόνια. Με έκανε αμέσως να νιώσω πολύ άνετα μέσα στο σπίτι και η κουβέντα μας κύλισε όμορφα σε ιδιαίτερα φιλικό επίπεδο. ''Όλα ξεκίνησαν απο ένα τρέιλερ στην τηλεόραση'' μου είπε. ''Τα παιδιά μου είχαν μεγαλώσει, είχε πάρει ο καθένας το δρόμο του και ένιωσα έντονα την ανάγκη να προσφέρω. Δεν έχω μετανιώσει ούτε λεπτό γι αυτή μου την επιλογή. Τα πρώτα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα τη στιγμή του αποχωρισμού. Όταν δηλαδή κάποιο παιδί μεγάλωνε και χρειαζόταν να μεταφερθεί στη Στέγη Νέων, δεν το άντεχα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που έμπαινε η καθαρίστρια για να μαζέψει το δωμάτιο προκειμένου να έρθουν νέα παιδάκια κι εγώ αντιδρόυσα,επειδή δεν ήθελα να χαθεί η μυρωδιά τους. Πήγαινα στα κρεβατάκια τους, ξάπλωνα για να τα νιώθω κοντά μου. Με τον καιρό άρχισα να συμβιβάζομαι όλο και περισσότερο με τη ιδέα του αποχωρισμού. Διατηρώ όμως άριστες σχέσεις με όλα τα παιδιά που πέρασαν απο εδώ. Και όλα με αποκαλούν ''μαμά''. Η κυρία Μαρίνα φανερά συγκινημένη μου εξηγούσε πόσο ανεξήγητα όμορφα νιώθει κάθε φορά που τα παιδιά την αγκαλιάζουν και τη χαϊδεύουν. Παρόλο που έχει η ίδια τρία δικά της παιδιά και εγγόνια, αυτό το συναίσθημα της είναι κάθε φορά πρωτόγνωρο. Σε λίγο καιρό βγαίνει στη σύνταξη κι όμως νιώθει πως έχει κι άλλα ακόμη να προσφέρει. Όλη της η ζωή είναι γεμάτη με παιδικά χαμόγελα που της είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποχωριστεί. Μεγάλωσε τα δικά της παιδιά, τα εγγόνια της κι έπειτα άλλα παιδιά, ξένα, τα οποία στην πορεία ένιωσε δικά της. Κι όμως...κάτι μέσα της δεν την αφήνει να φύγει. Σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας ήταν συγκινημένη. Μου εξιστορούσε με νοσταλγία διάφορες ιστορίες με τα παιδιά που κατά καιρούς μεγάλωσε. Απο τις πιο δύσκολες ίσως στιγμές ήταν όταν τα παιδιά που μεγάλωναν έβρισκαν το ταίρι τους και αντιμετώππιζαν το δίλημμα για το αν πρέπει να τον/την φέρουν στο παιδικό χωριό ή στους πραγματικούς τους γονείς. ''Είναι πολύ δύσκολο να φέρεις ισορροπίες σε ένα σπίτι με πέντε, έξι ακόμη και οχτώ παιδιά τα οποία δεν έιναι μεταξύ τους αδέρφια. Χρειάζεται δύναμη, υπομονή και φυσικά αγάπη. Μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια που είμαι εδώ, ανακάλυψα τον εαυτό μου, ξεπέρασα τα όριά μου και έθεσα νέα. Νιώθω πολύ δυνατή''. Η κυρία Μαρίνα ανήκει σε κείνη την κατηγορία των ανθρώπων για τους οποίους νιώθω πολύ τυχερή που τους γνώρισα. Μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση η πραότητα και η άπειρη καλοσύνη της. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατέλειωτες μαζί της, όμως έπρεπε να την αφήσω να μαγειρέψει για τα έξι παιδιά της. Της έσφιξα το χέρι και την αποχαιρέτησα με την υπόσχεση πως θα την ξαναδώ σύντομα. Η μικρή Μένια με κοίταξε χαμογελώντας και μου χάρισε μια σοκολάτα φεύγοντας. Ένιωσα για λίγο πως βρισκόμουν σ'έναν άλλο κόσμο όπου κυριαρχεί η αγάπη, η ευγένεια, η καλοσύνη και η αξιοπρέπεια. Σ'έναν κόσμο γεμάτο αθώες ψυχές που με 'καναν να συνειδητοποιήσω ακόμη περισσότερο πως όσο υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα...
σχόλια