Είναι φοβερό το πόσο παρανοούμε και παραλογιζόμαστε τελικά όταν μπαίνει ο έρωτας στη μέση.
Έρως ανίκατε μάχαν…
Όταν πρωτοερωτεύεσαι όλα σου φαίνονται τόσο όμορφα! Γίνεσαι ξανά αισιόδοξος και είσαι τόσο χαρούμενος και γεμάτος ελπίδες! Χαμογελάς συνέχεια και κοιτάς κάθε λίγο το κινητό ελπίζοντας να χτυπήσει.
Οι φίλοι χαίρονται μαζί σου και σε συγχαίρουν που βρήκες κάποιον (επιτέλους) να σε κάνει να νιώσεις έτσι!
Μετά ξεκινάς από απογοήτευση και φτάνεις στο σπαραξικάρδιο τραγούδι της μοναξιάς. Να ακούς το «Φωτιά στα Σαββατόβραδα» και «Το παπάκι» και να κλαις και να οδύρεσαι. Και κάποιο πρωί να ξυπνάς και ό,τι θετικό είχες μέσα σου γι’αυτό τον άνθρωπο να έχει πεθάνει. Να έχεις μαραζώσει και να συνεχίζεις να απλώνεσαι στον πάτο που έχεις πέσει. Και το χειρότερο με μια σπασμένη καρδιά είναι το γεγονός πως δεν μπορεί να θυμηθεί πως αισθανόταν πριν. Και μετά γεμίζει μαυρίλα… μίσος ίσως… μερικές φορές. Είναι λεπτές οι γραμμές άλλωστε μανάρι μου.
Και οι φίλοι από τη μια προσπαθούν να σε συνεφέρουν και από την άλλη σου λένε ότι δεν αξίζει το άτομο αυτό. Μα πως; Πως δεν αξίζει; Μόλις πριν λίγο καιρό δεν έλεγαν το αντίθετο;
Σκατά…
Ζήσε το και απλά προσπάθησε να κρατάς καμιά πισινή την επόμενη φορά γιατί το μικρό φτερωτό διαολάκι θα σου ρίξει ξανά βέλος από εκεί που δεν το περιμένεις και θα αφεθείς πάλι στην μαλακία του καθένα.
Με πιάνεις μαναράκι μου;
Ναι, σε σένα μιλάω. Μην ακούς μόνο ό,τι σε βολεύει.
Ξύπνα.
σχόλια