Το μίσος

Έτσι κι εμείς λέγαμε στον εαυτό μας όλο αυτό τον καιρό, ότι ως εδώ όλα καλά, δεν έχει σημασία η παιδεία της παπαγαλίας που οι μαθητές μαθαίνουν Ιστορία λες και είναι το «αρνάκι άσπρο και παχύ» και κομματικοποιούνται στα αμφιθέατρα για να πάρουν πτυχίο. Δεν πειράζει για το σύστημα Υγείας με τις χέσμενες πάπιες στα νοσοκομεία, δεν πειράζει για τους δημόσιους υπαλλήλους που καθαρίζουν φασολάκια και δεν ξέρουν να ανοίξουν τον υπολογιστή τους. Δεν πειράζει που καίγεται όλη η Ελλαδα για μέρες, για τη Ζίμενς, για το Βατοπέδι, για τη διαφθορά, δεν πειράζει για τους δημοσιογράφους που λένε μαλακίες στα παραθύρα. Δεν πειράζει, όλα καλά, δεν προσγειωθήκαμε ακόμα, χέστην τη ζαρντινιέρα, ποιος τη θυμάται τώρα. Η ώρα της προσγείωσης δεν ήρθε με το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, 15 ετών, στα Εξάρχεια, ήρθε Δευτέρα απόγευμα στις 20.00 μ.μ στην οδό Πανεπιστήμιου, την ώρα που κατηφόριζε η πορεία προς την Ομόνοια λίγο πριν γίνουν όλα θρύψαλα - η τζαμαρία του ξενοδοχείου Τιτάνια, οι στάσεις των λεωφορείων , οι τράπεζες, ένα ιταλικό σούπερ μάρκετ με χαμηλές τιμές. Ήταν η στιγμή που ένας κουκουλοφόρος έσπασε την τζαμαρία της Εμπορικής Τράπεζας κι ο κόσμος, πάνω από 1.000 άτομα, φοιτητές, φρικιά γονείς με παιδιά , γέροι τον χειροκροτούσαν με πάθος. Φτάσαμε σε αυτό το σημείο γιατί λέγαμε τόσον καιρό «ως εδώ όλα καλά, ως εδώ όλα καλά».